Ο Γιώργος Καρτάλης, ο Βολιώτης αρχοντογεννημένος πολιτικός που διέπρεψε ως υπουργός Οικονομικών και μετέπειτα Συντονισμού στην τραγική μεταπολεμική Ελλάδα και εφήρμοσε με επιτυχία ένα ρεαλιστικό σταθεροποιητικό-αναπτυξιακό πρόγραμμα, είχε ένα δικό του τρόπο να γραδάρει τις αντιδράσεις της κοινωνίας στα μέτρα που λαμβάνονταν –τότε ακόμη οι δημοσκοπήσεις δεν είχαν καθιερωθεί ως… εργαλεία πολιτικής- και να προχωρά στις απαραίτητες διορθώσεις: είχε ένα πολύ στενό και έμπιστο φίλο, απόστρατο ναύαρχο, χωρίς καμμιά θεσμική σχέση με το υπουργείο, το οποίον έστελνε καθημερινά να… περπατά και ν’ αναμιγνύεται με τον απλό κοσμάκη, στα καφενεία, την αγορά, τα γραφεία και τα καταστήματα, ν’ αφουγκράζεται, να βλέπει τον λαϊκό παλμό, και να του τον μεταφέρει αφιλτράριστο!
Θυμήθηκα αυτή την ιστορία, καθώς στεκόμουνα χθες στην ουρά στην τράπεζα να πληρώσω την τελευταία δόση του… περσινού ΕΝΦΙΑ. Και ακούγοντας τις κουβέντες και τα σχόλια του κόσμου, την αυθόρμητη κριτική και τα σχόλια για τις πρώτες «επιδόσεις» της νέας κυβέρνησης, αναλογίστηκα πόσο χρήσιμο και παραγωγικό θα ήταν αν οι υπουργοί έστελναν τον δικό τους «ναύαρχο» καθημερινά στα πεζοδρόμια να αφουγκραστούν τις αντιδράσεις, την κριτική –και κυρίως τι περιμένει ο κόσμος από αυτούς!
Διαπίστωνες μια κάπως… ευρύχωρη ανοχή για τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης, με ένα γενικόλογο «άντε να δούμε-ακόμη δεν έκλεισαν μήνα καλά-καλά…», που ισοφαριζόταν όμως από την καχυποψία μπας «κι’ αυτοί αποδειχθούν ίδιοι με τους άλλους!». Αιτία της καχυποψίας, το γενικευμένο σχόλιο (με ιδιαίτερη σημειολογική βαρύτητα…), «να, κι’ αυτοί διορίζουν στις γενικές γραμματείες και θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού…. αποτυχόντες πολιτευτές τους! Ότι δηλαδή γινόταν και επί των προηγούμενων…». Και η αξιοπιστία, από τα «μικρά» χτίζεται η γκρεμίζεται… Στόχος κριτικής και τα βουλευτικά προνόμια και οι πιέσεις για τα… βουλευτικά αυτοκίνητα (η χθεσινή είδηση, θα κάνει πολύ κακό στην κυβέρνηση, όπως κι’ αν επιχειρηθεί να «πακεταριστεί»…), η τούμπα Βαλαβάνη, πού από τα εύσημα στο «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω» κατέληξε στο ότι η πληρωμή των υποχρεώσεων συνιστά πατριωτικό καθήκον («άλλη πατρίδα η… γαλαζοπράσινη, άλλη η κοκκινορόζ;» διερωτόνταν ένας γεροντάκος), η απόφαση του κ. Παπά να ξαναστηθεί η ΕΡΤ με επαναπρόσληψη όλων όσων απολύθηκαν, με χρηματοδότηση μέσω… αύξησης του ανταποδοτικού τέλους- και… τέλος δεν είχαν οι κρίσεις και τα σχόλια!
Μόνιμη επωδός της «μουρμούρας», η προφανής πλέον ανυπαρξία συγκεκριμένου σχεδίου δράσεως ΜΕΤΑ την εκλογική νίκη-«εντάξει έταζαν τα πάντα όλα σε όλους, για να εκλεγούν…»-, από το θέμα της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους δανειστές, μέχρι τα «πρώτα φιλολαϊκά νομοσχέδια…» που τελικά φαίνεται πως ΘΑ έρθουν, όταν… ωριμάσουν! Κι’ αυτό είναι το εντυπωσιακό της «γκρίνιας»: δεν εστιάζεται στο ότι δεν… άλλαξαν όλα σε μια μέρα, αλλά στο ότι δεν υπάρχει συνοχή και συνεννόηση! Άλλα λέει ο ένας υπουργός το πρωί για τις ιδιωτικοποιήσεις, το εντελώς αντίθετο λέει ο «συναρμόδιος» το απόγευμα. Έχουμε πρόβλημα πληρωμής ληξιπρόθεσμων λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, δεν… έχουμε επιμένει ο «αρμόδιος», ενώ ένας τρίτος αρμοδιο-αναρμόδιος «επικρατείας» σχολιάζει τηλε-καφενειακά «ε, και να μην έχουμε να πληρώσουμε, δεν τρέχει και τίποτε…»!
Μια ασάφεια γενική Όχι η… ειδική «δημιουργική» που κατά Βαρουφάκη εσκεμμένα επεκράτησε στην συμφωνία που εγκρίθηκε από το eurogroup-(αλήθεια σκέφθηκε ο κ. πολυκαθηγητής ότι η ασάφεια στις συμφωνίες είναι πάντα υπέρ των συμφερόντων της ισχυρότερης πλευράς;) και για την οποία… πανηγυρίζει. Μια ασάφεια που γεννά αμφιβολίες αν τον χρόνο που αγοράσαμε με την 4μηνη συμφωνία, ξέρουν οι κυβερνώντες να τον εκμεταλλευθούν δημιουργικά και τελεσφόρα. Και με την σκέψη πως η «επιτυχία» στην περιβόητη προκαταρκτική διαπραγμάτευση, δεν συνεπάγεται και…. αυτόματη επιτυχία στους στόχους που κατά την συμφωνία θα πρέπει να έχουν επιτευχθεί μέσα σ’ αυτούς τους 4 μήνες, για να… αρχίσει από κει και μετά η πραγματική διαπραγμάτευση!
Ο κόσμος, ξέρει και καταλαβαίνει πολύ καλά. Ας τον ακούσουν, για να υπάρχει ελπίδα να τους εμπιστευθεί…