Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι στιγμές. Ελάχιστα περισσότερες από ένα Παγκόσμιο Κύπελλλο ή ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ίδιοι αγώνες νοκ-άουτ φάσης αλλά με τρία περισσότερα ματς στον όμιλο. Τι δίνει την πρόκριση λοιπόν; Η σωστή προετοιμασία και η ευχή για την καλύτερη εμφάνιση σε μια βραδιά. Εκεί κρίνονται όλα.
Κακά τα ψέμματα. Το Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι μαραθώνιος όπως τα πρωταθλήματα. Όπως ο Ρομπέρτο πραγματοποίησε πέρυσι εκπληκτικές βραδιές κρατώντας όρθιο τον Ολυμπιακό, έτσι και φέτος θα χρειάζονταν – όχι από αυτόν αποκλειστικά – τα καλύτερα 90λεπτα για να έρθει η πολυπόθητη πρόκριση.
Όμως κόντρα στην Ατλέτικο έγιναν πολλά λάθη, τα οποία πρέπει να σημειωθούν. Επίσης πολλά έγιναν πριν οι παίκτες του Ολυμπιακού πατήσουν το χορτάρι του «Βιθέντε Καλντερόν». Τα περισσότερα χρεώνονται στον Μίτσελ, ο οποίος σωστά πήρε την ευθύνη πάνω του μετά το τέλος του αγώνα.
Την ημέρα της κλήρωσης ο Ισπανός έλεγε ότι ο όμιλος έμοιαζε πολύ με τον περσινό. Τότε που ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε την Παρί Σεν Ζερμέν και την Μπενφίκα. Όσο και αν προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως Ατλέτικο Μαδρίτης και Γιουβέντους είναι της ίδιας δυναμικότητας, δυσκολεύτηκα. Η Παρί, ναι, πλησιάζει. Δεν αγγίζει όμως αυτήν της φιναλίστ του περσινού τελικού Τσάμπιονς Λιγκ. Η Μπενφίκα από την άλλη δεν έγινε ξαφνικά καλύτερη ομάδα επειδή την απέκλεισε στα ημιτελικά του Γιουρόπα Λιγκ. Στο κάτω-κάτω άλλο το βάρος της φανέλα της ιταλικής ομάδας και ο Μίτσελ όφειλε να είναι πιο προσεκτικός όταν δημιουργούσε προσδοκίες δυσανάλογες του δύσκολου έργου που είχε η ομάδα μπροστά της.
Αυτή την υπεροψία πλήρωσε ο Ολυμπιακός κόντρα στη Μάλμε. Γιατί η πρόκριση εκεί χάθηκε. Στην έδρα όπου Ατλέτικο και Γιουβέντους πέρασαν νικηφόρα. Το δεύτερο μεγάλο λάθος του Μίτσελ, ήταν στο πως διαχειρίστηκε το μεσοδιάστημα των αγώνων με Γιουβέντους και Ατλέτικο. Άλλα χαρακτηριστικά η μία και άλλα η άλλη ομάδα. Η 11αδα που αντιμετώπισε την Γιουβέντους ήταν δεδομένο ότι δεν θα δεχθεί τόσο ασφυκτική πίεση όσο αυτή που θα αντιμετώπιζε την Ατλέτικο. Οι Ισπανοί σε «πνίγουν», δεν σου επιτρέπουν να περπατήσεις με την μπάλα στα πόδια, παρά μόνο αν το θέλουν αυτοί. Όπως έκαναν χθες στο δεύτερο ημίχρονο.
Ο Μίτσελ πίστεψε ότι η ομάδα του βρίσκεται στο επίπεδο να μην προσαρμόζεται στο στιλ των αντιπάλων. Μα αυτό μπορούν να το πουν τα κορυφαία κλαμπ της Ευρώπης. Ο Ολυμπιακός έχει κάνει χιλιόμετρα προόδου αλλά ακόμη δεν είναι σε αυτό το επίπεδο αγωνιστικά. Αν συνεχίσει με τη διοικητική και γενικότερη νοοτροπία που έχει, ίσως φτάσει κάποια στιγμή. Ακόμη όμως δεν είναι και οφείλει να προσαρμόζεται σε αντιπάλους τοπ-επιπέδου.
Τεράστιες όμως και οι ευθύνες της ΕΠΟ. Η απόφαση της αναβολής κατέστρεψε όλη την προετοιμασία του Ολυμπιακού ενόψει του κρίσιμου αγώνα. Το ίδιο ίσως να συνέβαινε με οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα. Μακάρι να μην επηρεαστούν ΠΑΟΚ και Αστέρας Τρίπολης στο Γιουρόπα Λιγκ. Η ΕΠΟ οφείλει να λειτουργεί με γνώμονα το καλό του ποδοσφαίρου και των συλλόγων, όχι με κριτήρια που δημιουργούν εικόνες, πολιτικών αποφάσεων και επίδειξης εξουσίας. Καταδικαστέα η οποιαδήποτε δολοφονική επίθεση αλλά το «πονάει δόντι, κόψει κεφάλι» είναι απλά επίδειξη ανικανότητας λήψης των σωστών αποφάσεων.
Ο Ολυμπιακός σαφέστατα και δεν θα πρέπει να αισθάνεται απογοητευμένος. Η 3η θέση που οδηγεί στο Γιουρόπα Λιγκ, εκεί όπου υπάρχουν πιο βατοί αντίπαλοι για να προχωρήσει, είναι στο χέρι του. Το ματς με την Μάλμε την τελευταία αγωνιστική, οφείλει να το αντιμετωπίσει με μεγάλη προσοχή. Ίσως τελικά η βαριά ήττα στο «Βιθέντε Καλντερόν» να κάνει και καλό. Τις επιτυχίες όλες τις διαχειρίζονται, τις αποτυχίες όμως μόνο οι νικητές!