Θάλλει παντού· αυτό για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν πως εμπίπτει στην ισχνή κατηγορία της περιπτωσιολογίας. Από τα αβαθή της ανωνυμίας και την passé γραμμή της παλαιοκομματικής ιλαρότητας, ο Γιώργος Στύλιος (αγνώστων και αδιάφορων λοιπών στοιχείων), αναδύθηκε στον αφρό των ημερών με τη μόνη σκευή που διαθέτει ως πολιτικός: την άσεμνη φτώχεια του μυαλού του.
Μια εκδοχή κουτοπονηριάς, επαρχιώτικου κουτσαβακισμού, ανδροπρεπούς μουντζούρας και σκληροπυρηνικού σεξιστικού παραληρήματος (τι μπορεί να κουβαλάει κανείς στα τρίσβαθά του), βρήκε πρόσφορο έδαφος να εκφραστεί εντός του κοινοβουλίου. Η αισχύνη του ανδρός διαλάμπει!
Διόλου τυχαίο πως «θύμα» του ήταν μια γυναίκα. Οι ανοίκειες κουβέντες που εκστόμισε δεν απευθύνονταν σε έναν πολιτικό αντίπαλο, ας μην είμαστε αφελείς, η κακοβουλία του δεν «πάτησε» σε έναν πολιτικό τροπισμό που το τελευταίο διάστημα τείνει να αποκτήσει κυρίαρχη θέση εντός της βουλής. Νέτα-σκέτα: ήταν μια ευθεία, απροσχημάτιστη επίθεση που έφερε όλα τα χαρακτηριστικά του σεξισμού και του μισογυνισμού.
Ο Στύλιος δεν είναι ένας βουλευτής, πρώην υφυπουργός που ουδείς τον γνώριζε, είναι μια κατηγορία ανθρώπινης συμπεριφοράς. Υπάρχουν πολλοί σαν και αυτόν. Αθέατοι, λοξίες της πολιτικής ορθότητας, θεράποντες μιας πριμιτίφ πόζας που κρύβει μέσα της πολλά προσωπικά και αξερίζωτα τραύματα στο υποσυνείδητο. Με την πρώτη… ευκαιρία, όλος αυτός ο φαιός πολτός βγαίνει στην επιφάνεια, αποκτά την επίφαση πολιτικού επιχειρήματος, βουτάει στη χολή ενός βάρβαρου αστεϊσμού, σαπίζει στο φως της ημέρας.
Τι μένει από όλα αυτά; Σαφώς και όχι η άμεση αποπομπή του από τον υπουργικό θώκο (ουδείς, πλην των ομοίων του, ενδιαφέρεται για το πολιτικό του μέλλον), αλλά μια διεστραμμένη αίσθηση οικειότητας με όσα ανεπίτρεπτα «στόλισε» την Λιάνα Κανέλλη.
Όπως οι υστερισμοί του λερού Κασιδιάρη, εναντίον της βουλευτού του ΚΚΕ, βρήκαν ένα πρόθυμο ακροατήριο για να «καθαγιαστούν», έτσι και τώρα ο Στύλιος ανέδειξε τους Στύλιους που κρύβονται στα λαγούμια.
Μια κοινωνία συντηρητική και συντριπτική σαν τη δική μας έχει τους Στύλιους που της αξίζουν.
Από την ενδοοικογενειακή βία, έως τα ρατσιστικά και ομοφοβικά κρούσματα που η ελληνική κοινωνία τείνει να τα αποδεχθεί ως μια αναπότρεπτη πτυχή της καθημερινότητας, συρίζει ο κοινωνικός δαρβινισμός και τα παμπάλαια ελληνότροπα σύνδρομα στέρησης. Μια κοινωνία συντηρητική και συντριπτική σαν τη δική μας έχει τους Στύλιους που της αξίζουν. Η αναγκαιότητα (sic) της υπάρξής τους καθορίζεται από το μέτρο της αισχύνης των ψηφοφόρων τους. Υπό κανονικές συνθήκες οι πράξεις και τα λόγια του δεν θα έπρεπε να τύχουν υπεράσπισης. Κι όμως, το παράδοξο είναι πως η πρώτη που κλήθηκε να ανασύρει ένα φτηνό άλλοθι για να ντύσει τον αποδιοπομπαίο Στύλιο ήταν μια γυναίκα, η κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη! Κοινώς: όταν το κομματικό μικροσυμφέρον και η εκθετική δύναμη της ψεύτικης πυγμής, μετατρέπεται βαθμηδόν σε πολιτική θέση.
Αν θα υπάρξουν στο εγγύς μέλλον και άλλοι σαν και αυτόν; Μα, υπάρχουν. Δεν χρειάζεται να αποκτήσουν δημόσιο λόγο για να σχηματοποιήσουν την ύπαρξή τους. Πίσω από κλειστές πόρτες και μέσα σε μυαλά βάλτους οι ταξιθέτες της βίας οραματίζονται την αυτοδικία ως τη μόνη αφέντρα των κοινωνικών σχέσεων. Όπου και να γυρίσεις το κεφάλι, θα τους δεις. Είναι ευδιάκριτοι μέσα στη μικρότητά τους…