Ο ΤΑΖ αναζητά την επαγγελματική και προσωπική του ταυτότητα, στα χρόνια που η τέχνη της δημόσιας γραφής έχασε το παιχνίδι της, θυσιασμένη στην ταχύτητα, τον εντυπωσιασμό και το σχιζοφρενικό χωνευτήρι των ειδήσεων.Δεν γουστάρω να με αποκαλούν δημοσιογράφο επειδή πρώτα απ' όλα δεν είμαι. Για να το γράψω πιο καθαρά, δεν ξέρω καν τι είναι δημοσιογράφος. Αυτός που γράφει για τους πισινούς των επωνύμων στην παραλία; Ο ρεπόρτερ που κυνηγά με την κάμερα τη μάνα του δολοφονημένου για να τη ρωτήσει "πως αισθάνεστε;" "Άγχος παιδί μου αισθάνομαι γιατί δεν θα προλάβω να κλείσω κομμωτήριο να κάνω μαλλί για την κηδεία του γιου μου". Η πανελίστρια τύπου Σάσα Σταμάτη; Ο οπινιονάκιας που έχει γνώμη και κρίνει τα πάντα; Ο ντετέκτιβ που αποκαλύπτει φόνους και εξαφανίσεις σε τηλεοπτικό σόου; Ο αρχισυντάκτης του πρωινάδικου; Ο κυνικός χιουμορίστας χρονικογράφος ή ο άλλος ο πιο λόγιος, σοβαρός και με καλλιτεχνική γραφή;
Ο τηλεκριτικός που αναλύει γιατί δεν πήγε καλά το Your Face Sounds Familiar; Ο πάντα διαπλεκόμενος πολιτικός συντάκτης που επειδή όποτε έχει αποφάγια στο σπίτι του ένας υπουργός και τον καλεί για να του περάσει "γραμμή", ο άλλος αισθάνεται παράγοντας; Ο αθλητικός συντάκτης με τους ευφάνταστους τίτλους "Γκολάρα που τσούζει έβαλε ο θεός"; Ο τριτοξάδερφος του γέροντα Παϊσιου που έχει αναλάβει να μας ενημερώνει καθημερινά για τις προφητείες του; Ο φασίστας του "Στόχου" που δημοσιεύει τη φωτογραφία μου με την λεζάντα "προκαλεί πάλι ο αρχικίναιδος δημοσιογράφος";
Ή ο Πακιστανός εργάτης της πλειοψηφίας των site που δουλειά του είναι να κάθεται με 500 ευρώ αμοιβή μπροστά σε ένα pc για 10 ώρες τη μέρα, πληκτρολογώντας ασταμάτητα σαν γαζώτρια; Χωρίς καν την ευκαιρία να διασταυρώσει ή να ασχοληθεί με την ποιότητα της γραφής του εφ' όσον το ζητούμενο είναι άλλο: Η ταχύτητα, η παραγωγικότητα και το πόσα "χτυπήματα" θα αναδείξουν ένα κείμενο (ο Θεός να το κάνει) σε σουξέ. Με τον συντάκτη να ψάχνει όλη τη μέρα τα υπόλοιπα site, ξένα κι ελληνικά προκειμένου να βρει πιασάρικες ειδήσεις τύπου "αλλαγή φύλου είχε κάνε η μάνα τέρας που ήταν πατέρας". Χωρίς καν να αναγνωρίζεται ως δημοσιογράφος από την ΕΣΗΕΑ που απεργεί και αγωνίζεται μόνο όταν τα γερόντια της θέλουν να πάρουν ρεπό για να να κάνουν τα ιαματικά τους μπάνια.
Ναι, το ίντερνετ μέχρι εδώ έχει μάλλον χάσει το μεγάλο του στοίχημα, αυτό της ποιοτικής γραφής. Μπορεί να έχει εξοντώσει τις εφημερίδες λόγω ταχύτητας και ευελιξίας, αλλά δεν έχει καταφέρει να κλέψει ή να επανεφεύρει σε ψηφιακό πλαίσιο, την παλαιομοδίτικη αίγλη τους και την ικανότητα να δημιουργήσουν άποψη και κείμενα που μένουν. Όχι όλες, ενννοείται στην Ελλάδα είμαστε, για δυο τρεις κλασικές μιλάω. Που κι αυτές είναι βυθισμένες στα πολιτικά και οικονομικά διαπλεκόμενά τους και την κατευθυνόμενη ειδησεογραφία μέχρι τα μπούνια.
Γιατί λοιπόν να γουστάρω να με λένε δημοσιογράφο; Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ξεκινώντας στη δουλειά, την αντιμετώπιζα με δέος και είδαν πολλά τα μάτια μου. Και χωρίς εννοείται να συντάσσομαι με τη γενίκευση του "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι", κατανοώ εν μέρει όσους την υποστηρίζουν. Μέσα σε αυτά τα χρόνια άλλαξαν πολλά μέσα μου (δυστυχώς και έξω μου). Ευτυχώς είχα την ευκαιρία να πληρώνομαι για να γράφω κατά κύριο λόγο την εμπρηστική μου αποψούλα και κριτικές κινηματογράφου. Κάτι σαν "αιρετικός" που λένε αλλά στην ουσία εννοούν "ο τρελός του χωριού που ας τον έχουμε κι αυτόν για προοδευτικό προχώ άλλοθι".
Αυτά τις καλές εποχές γιατί πλέον, μη νομίζεις φίλε, κι εγώ έχω συντάξει πολλά κείμενα τύπου "στην τσίτα η Κοντσίτα" για να βγάλω το ψωμάκι μου. Ανώνυμα εννοείται γιατί άντε μετά να σε διαβάσει ο άλλος σοβαρά. Και τηλεόραση να μου ζήταγαν να κάνω ως πανελίστας θα το έκανα. Καρφί δεν μου καίγεται αν με κράξει το μισό και καλά εστετίστικο και προοδευτικό καναπεδάτο κοινό του facebook την ώρα που εγώ προσπαθώ να επιβιώσω χωρίς να προσβάλλω κανέναν, εκτός ίσως από τον εαυτό μου.
Όμως δημοσιογράφος επαναλαμβάνω, δεν είμαι. Και δεν γουστάρω να είμαι. Ένα συγγραφικό ταλέντο έχω που στα πλαίσια της νέας εποχής, απλά μου εξασφαλίζει τα προς το ζην δημιουργώντας μου κρίση ταυτότητας. "Εμένα όταν με ρωτάνε τι δουλειά κάνω, δηλώνω ιδιωτικός υπάλληλος και ξεμπερδεύω" μου είχε είπε κάποτε ένας συνάδελφος. Σοφή κουβέντα. Γιατί δεν υπάρχει χειρότερο από το να λες σε κάποιον που σε ρωτάει τι δουλειά κάνεις "δημοσιογράφος". Ειδικά σε ταξιτζή.
Η επόμενη ερώτηση είναι πάντα η εξής; "Σε ποιον τομέα; Πολιτικά; Αθλητικά; Ρεπορτάζ;" Τι να του πεις; "Γράφω άποψη αλλά άμα σκάσει και κανένα τριπλό φονικό σε παρτούζα επωνύμων μέσα είμαι;" Σε έναν είπα "πολιτιστικό". "Α", μου απαντάει, δηλαδή είσαι μέσα στα μπουζούκια και στα θέατρα και τις μοντέλες, τρως καλά εσύ". Αμέ, τρώω. Κανένα γαρύφαλλο στη μάπα αν με στείλουν να πάρω συνέντευξη από καμία τραγουδιάρα, "για να την πιάσω (αυτή είναι η κατεύθυνση του αρχισυντάκτη) με τη δική μου αιρετική άποψη". Δηλαδή να την πάρω την κακομοίρα και να την ξεφτιλίσω για να γελάει ο κόσμος επειδή της ξέφυγε καμία μαλακία. Να αισθανθώ και μορφωμένος, ανώτερος απέναντι της και την επόμενη εβδομάδα να πεταχτώ στις Κάνες, με άλλο, σοφιστικέ προφίλ για να πάρω συνέντευξη από τον Λαρς Φον Τρίερ και τη Μαριόν Κοτιγιάρ.
Σε μια δουλειά τεστ σχιζοφρένειας όπως και όλη η ειδησεογραφία ή ένα δελτίο ειδήσεων. Αεροπλάνα πέφτουν, χιλιάδες άνθρωποι στη Γάζα δολοφονούνται, το ένα τρίτο των Ελλήνων ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας, οι τράπεζες απειλούν να προχωρήσουν σε κατασχέσεις σπιτιών (και το δικό μου αν αυτό σε ξαλαφρώνει). Ειδήσεις που πρέπει σαν θεατής να τις καταναλώσω ή σαν συντάκτης να τις αναπαράγω σε εναλλαγή με το πάρτι του Ρώσου μεγιστάνα στον Σκορπιό, την Κατερίνα Στικούδη που γλείφει τα πόδια μιας χορεύτριας στη σκηνή και το "10 τρόποι για να την κάνεις σκλάβα σου στο σεξ".
Με την τέχνη της γραφής ολοκληρωτικά χαμένη πλέον στο παιχνίδι. Το βλέπω κι από τα δικά μου γραπτά. Το ένα πιο γρήγορο και κλισέ από το άλλο. Σαν τις τηλεοπτικές σειρές του Δαλιανίδη που είχαν όλες τα ίδια αστεία.
Κάποτε καμάρωνα σαν κόκορας δείχνοντας τα κείμενα μου σε φίλους. Τώρα ως επί το πλείστον αγωνιώ να περάσει η μέρα να εξαφανιστούν από την πρώτη σελίδα της ιστοσελίδας, ελπίζοντας ότι αύριο θα ξαναβρώ την χαμένη μου έμπνευση. Πώς να την βρεις την έμπνευση χαμένος μέσα σε όλη αυτή τη ροή της πληροφορίας; Ζώντας μια ζωή χωρίς έμπνευση αφού κλεισμένος στο σπίτι και το γραφείο όλη μέρα, λόγω έλλειψης χρόνου και χρημάτων, η μόνη σου έμπνευση και εικόνα είναι πληκτρολόγια που χτυπάνε ασταμάτητα, εικόνες και φράσεις που τρέχουν στην οθόνη του υπολογιστή σου ψάχνοντας να βρεις θεματολογία, και τα πρόσωπα των ανθρώπων στο λεωφορείο όταν πηγαίνεις στη δουλειά;
Σαν κάτι ταινίες με ζόμπι είναι το λεωφορείο. Όλοι τους ανέκφραστοι με μια υποψία νεύρωσης που δεν χρειάζεται κάτι ιδιαίτερο, αρκεί να τους σκουντήξεις τυχαία για να μετατραπούν στον σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι. Με ένα ύφος κούρασης, απελπισίας και παραίτησης, ζαλισμένο από αντικαταθλιπτικά, σαν να μην πηγαίνουν σπίτι ή στη δουλειά τους αλλά στο Άουσβιτς. Αποκομμένοι από την πραγματικότητα, κολλημένοι για να περάσει η ώρα στο smart phones ή ανταλλάσσοντας τυποποιημένες κουβέντες στο τηλέφωνο για να αποδείξουν έστω κι έτσι, ότι είναι ζωντανοί. "Φάγατε; Τι φάγατε; Ε κάτι θα μαγειρέψω κι εγώ."
Αυτό είμαι μάλλον κι εγώ. Γι αυτό και δεν μου αρέσει να με λένε δημοσιογράφο. Ένας επιβάτης του ίδιου λεωφορείου είμαι. Η ακόμα χειρότερα, λόγω επαγγέλματος και δημόσιου λόγου, μερικές φορές και συνοδηγός του.
***Ακολουθήστε τον ΤΑΖ στοwww.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του facebook www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.