O Tάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος ανθίζει μόνο μέσα σε πανέρι λουλουδούς σε σκυλάδικο και το κάνει αστεροσκοπείο.Με τρομάζουν οι λέξεις τη νύχτα. Γι αυτό και τις χρησιμοποιώ χωρίς έλεος. Τις μαστιγώνω αλύπητα για να έχουν το δικαίωμα να με πληγώσουν κι αυτές. Να μου ζητήσουν μερτικό. Να μου στερήσουν το δικαίωμα να τις χρησιμοποιώ. Κι άμα δεν τις χρησιμοποιώ πώς θα με χρησιμοποιούνε αυτές; Δεν έχω μάθει να αγαπάω ή να με αγαπούνε χωρίς να χρησιμοποιώ ή να με χρησιμοποιούνε. Ναι, μάλλον πρέπει να μάθω αλλά άσε με να κοιμηθώ λίγο τώρα που είμαι κουρασμένος. Αν με συμπονέσεις θα με αφήσεις να παραμείνω κουρασμένος. Αν με συμπονέσεις δε θα με αγαπάς ούτε θα σε αγαπώ οπότε η σχέση μας θα έχει ουσία. Αν δε με συμπονέσεις, έχω κρυμμένο ένα ωραίο αστραφτερό νυστέρι στο μαξιλάρι μου για σένα. Είμαι εξοπλισμένος. Πρώτα εκβιάζω τον οίκτο σου και μετά ρυθμίζω γεωμετρικά την πληγή σου, ακούγοντας παιδικά τραγούδια.
Τρομάζω κι εγώ τις λέξεις τη νύχτα, τώρα πια το ξέρω. Αλλά ευτυχώς, σταμάτησα να αισθάνομαι την ανάγκη να τους ζητήσω συγγνώμη (περίπου). Είναι αυτή η στιγμή, που το μόνο γέλιο που αντέχω είναι αυτός ο κλαυσίγελος του Θανάση Βέγγου. Σαν φαρμακερό βότανο πάνω στο πληγωμένο μου πόδι, για να δικαιολογήσω τις μαραθωνοδρομίες μου την άλλη μέρα. Τις στάσιμες. Είναι αυτή η στιγμή, που κάποιος σου λέει σε ανύποπτο χρόνο ότι ποτέ του δεν τον αγάπησε η μάνα του, κι εσύ αισθάνεσαι ότι θα ήθελες, πάρα πολύ θα ήθελες να είσαι η μάνα του, αλλά σε τρομάζει η κυοφορία. Είναι αυτή η στιγμή που δεν έχεις άλλα λεφτά και στην αρχή λες ψέματα ότι έχεις, μπας και σε αγαπήσει, για να δεις αν θα συνεχίσει να σε αγαπάει όταν του πεις μετά πως δε έχεις φράγκο. Είναι αυτή η στιγμή και μια άλλη. Μια προηγούμενη ή επόμενη.
Ένα νανοδευτερόλεπτο φονικής τρυφερότητας ανάμεσα στην ανάσα σου και τα φρύδια του. Που περιμένεις με αγωνία μικρού παιδιού να δεις, αν τα όμορφα φρύδια του, θα κουνηθούν έστω και ελάχιστα κάτω από τον ψίθυρο της αξημέρωτης απόγνωσής σου. Αν φυσάει ένας μικρός αέρας. Αν ο τρόμος σας έγινε φακός μέσα στη νύχτα, μέσα στο δάσος, σαν αυτόν που είχαν (ή δεν είχαν) ο Χάνσελ και η Γκρέτελ πριν καταλήξουν στο σπίτι της κακιάς μάγισσας. Αν η κακιά μάγισσα ζούσε στην Ελλάδα, το ζαχαρωτό της σπίτι, θα λεγόταν «Κοσμικό Κέντρο». Γάμοι, βαφτίσια, κηδείες, Κυριακή γιορτή, η αίθουσα κλιματίζεται, όλα μέσα. «Κοσμικό Κέντρο». Το κέντρο του κόσμου, του σύμπαντος, με γάμους, βαφτίσια, κηδείες, Κυριακή γιορτή, η αίθουσα κλιματίζεται, όλα μέσα. Και κλαρίνα μέσα στην τσίκνα.
στην προστασία της χλωρίδας, σε εκείνη τη στιγμή αφοσιώθηκα από τον πρώτο μου άκαρπο βλαστό.Αστεροσκοπείο, κοσμικό, μέσα στην τσίκνα να προσπαθεί να βρει τα άστρα. «Στην καρδιά του Βόρειου Πόλου, του κόσμου όλου» όπως τραγουδούσαν στη Λιλιπούπολη. Με τρομάζουν τελικά πιο πολύ οι λέξεις τη μέρα. Γιατί οι λέξεις τη μέρα, εξηγούνται. Τη νύχτα παρεξηγούνται. Κι εγώ, αν θες, σα βρύο ήθελα να ζω. Σαν ζιζάνιο. Όχι εξηγημένο. Παρεξηγημένο. Να φυτρώνω ανάμεσα στο καλλιεργημένα, να ρουφάω τους χυμούς τους και να περιμένω να ξεριζωθώ σαν παρασιτικό. Σε εκείνη τη στιγμή, στο ξερίζωμα, στον ήχο της βδελυρής μου ρίζας όταν αποσπάται από το χώμα, από χέρια υπολογιστικά και τρυφερά απέναντι
Κι όποια λέξη είχα να πω, όποιο λουλούδι είχα να γεννήσω, εύχομαι, προσεύχομαι, να πετάχτηκε από πανέρι στην πίστα ενός «Κοσμικό Κέντρο» με αφορμή κάποιον γάμο, βαφτήσι, κηδεία, Κυριακή γιορτή, η αίθουσα κλιματίζεται, όλα μέσα. Ευλογημένο το παπούτσι που με πάτησε στη φιγούρα της ομορφιάς του, χορεύοντας.
*Ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του facebook www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.