Το να πετάς βοτσαλάκια στο νερό για την πλάκα σου είναι δικαίωμα σου. Όταν αρχίζεις, όμως, να πετάς κορώνες-κοτρόνες, έτσι για να αποδείξεις τη μαγκιά σου, τότε έχεις μεγαλύτερο πρόβλημα συμπεριφοράς από «Το Ποτάμι». Ο ΤΑΖ, κάνει ποδήλατο στις όχθες.
Για να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή. Είμαι από αυτούς που γέλασαν με την έμπνευση «Το Ποτάμι» για όνομα κόμματος και συνεχίζω να το βρίσκω κάτι σαν βουκολικό ροκ. Επίσης, είμαι από τους πρώτους που με υστερική μανία άρχισα να τουιτάρω διάφορα εξυπνάδες Ότι ο ύμνος του κόμματος, θα είναι «το παπάκι πάει στην ποταμιά», πως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, ότι το Πάσχα ο Θεοδωράκης θα παίξει τον Ιωάννη Βαπτιστή στον Ιορδάνη, και η Ελένη Μενεγάκη ετοιμάζει κόμμα με όνομα «το ποταμόπλοιο σέρνει καράβι». Για να είμαι ειλικρινής δεν μετανιώνω, μια χαρά το διασκέδασα και πιθανότατα θα το ξανακάνω. Ειδικά μετά από την συνέντευξη Τύπου του Θεοδωράκη, που μου θύμισε παλιακό σκετσάκι του Χάρι Κλιν για τα δελτία καιρού της τηλεόρασης: «Αν δεν βρέξει θα χιονίσει, αλλά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχει λιακάδα με άνοδο της θερμοκρασίας». Ίσως γιατί η μάλλον συγκρατημένη ευγλωττία του δεν απείχε πολύ από τις τηλεοπτικές του ερωτήσεις με το αμήχανο βλέμμα απέναντι στις λεσβίες του Κολωνού και άλλες ιστορικές στιγμές της ποιοτικής τηλεόρασης. Και τώρα πως κύλησε το πράγμα, είμαι κι από αυτούς που έχουν αρχίσει λίγο να τα παίρνουν με την επίθεση απέναντι του, όσον αφορά το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει ως πολιτικός, λες και όλοι οι υπόλοιποι που κάνουν κυβερνήσεις και παράτες έχουν αποδείξει εδώ και τόσα χρόνια ότι είναι πιο ικανοί.
Μου λέει, όμως, μια φίλη, «αν ξεκινήσει να γράφεις για ''Το Ποτάμι'' και τον Σταύρο Θεοδωράκη ξεκινώντας από το ό,τι δεν σου κάθεται καλά, η μέχρι τώρα τηλεοπτική δημοσιογραφική του περσόνα, έχεις λάθος. Ειδικά από τη στιγμή που ακόμα δεν έχει βγει η διακήρυξη του κόμματος». Ως ένα σημείο δεκτό. Το σκέφτηκα, αν και δεν είμαι σίγουρος για το πόσο απαραίτητο είναι να περιμένω μια σενιαρισμένη διακήρυξη (που φαντάζομαι ότι αυτή τη στιγμή γράφεται και ξαναγράφεται γιατί έτσι είναι αυτά τα πράγματα, όπως οι λόγοι των πολιτικών, έχουν ολόκληρο συνεργείο ελαιοχρωματιστών για να «δείξει» ο τοίχος). Ναι, επίσημα ο μπούσουλας για να ξέρεις αν γουστάρεις ή αν δεν γουστάρεις ένα κόμμα είναι η διακήρυξη του. Σημαίνει κάτι πραγματικά αυτό; Φαντάζομαι ότι σημαίνει και η λέξη σοσιαλιστικό κίνημα πλέον στα αρχικά του ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχουν και άλλα πράγματα που με κάνουν να μην εμπιστεύομαι αυτήν την ιστορία μέσα στο πολιτικό πανηγύρι της σύγχρονης Ελληνικής πραγματικότητας, που η σχιζοφρένεια των αποσχιστικών της τάσεων (ενίοτε βαφτισμένων ως παρθενογενέσεων) θυμίζουν τα 7 κράτη που προέκυψαν από την ίδια χώρα, την Γιουγκοσλαβία μόνο και μόνο για να φάνε μεταξύ τους τα λυσσακά τους. Αν τώρα σε αυτό προσθέσεις ότι δεν έχω εμπιστοσύνη στους δημοσιογράφους που γίνονται πολιτικοί (και στους δημοσιογράφους γενικότερα), με τους διανοούμενους τα πάω ακόμα χειρότερα γιατί οι περισσότεροι είναι ημίτρελες (κι ούτε καν με την καλή έννοια του πάρτι ,αλλά με αυτήν της μιζέριας) και το γεγονός του ότι μερικούς μήνες πριν είχαμε άλλο ένα κεντρώο μιζανπλί με τους 58, νομίζω ότι η στάση μου δικαιολογείται σε πολλά. Για να μην αναφέρω όλο αυτό το συγχυτικό επεισόδιο με το γενικά κι αόριστα κέντρο, που είναι σαν την στραβοκάνα. Πατάει αριστερά, πατάει φιλελεύθερα, πάντως μια πατερίτσα την έχει.
Ξαφνικά, όμως, όπως έγραψα και πριν, άρχισα να βλέπω μια τυπική νεοελληνική συμπεριφορά, που εν προκειμένω δεν έχει καμία σχέση με την ιδεολογική-πολιτική υπόσταση που ακόμα είναι ασαφής, αλλά αναγκαστικά θα γίνει πιο συγκεκριμένη από «Το Ποτάμι». Θες λίγο επειδή έγινε μόδα, θες επειδή όπως κι εγώ (δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω) πολλοί έχουν τον Θεοδωράκη στη μπούκα, θες γιατί άσχετα με το αν δεν μου αρέσει η δημοσιογραφική δουλειά του, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι είχε γκελ οπότε και επιτυχία. Μέσα σε μια εβδομάδα, όλοι αισθάνθηκαν ότι πρέπει να γράψουν και να πουν με ανάλυση βάθους νεροχύτη, κάτι αρνητικό για «Το Ποτάμι» για να μη μείνουν εκτός συζήτησης στα κομμωτήρια, που τους θεωρούν πνευματώδεις. Κι αυτό άρχισε να μου βρωμάει μίζερη ζήλια. Ανήκω σε αυτούς που δεν δίνω πολλές πιθανότητες να με πείσει «Το Ποτάμι». Κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, όμως, και χωρίς να παραιτούμαι από ότι έγραψα παραπάνω, ίσως για λίγο καιρό θα πρέπει να το βουλώσω. Όπως και πολλοί άλλοι.