Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος αρνείται να συντονιστεί με την υποκρισία και την ανηθικότητα που δημιουργεί ημερομηνίες προαναγγελθέντων θανάτων και έχει την ξετσιπωσιά να τις γιορτάζει κι όλας σαν προχωρημενιά.
Με εξοργίζει η παγκόσμια ημέρα κατά (;) του AIDS. Όπως όλες οι επέτειοι που έχουν στηθεί πάνω σε εκατόμβες θυμάτων. Όλες οι «γιορτές» γίνονται για να εξωραΐσουν την «ασχήμια» μας. Το φόβο και την άγνοια. Την εγκληματική συνενοχή στους φόνους των φαρμακευτικών εταιρειών απέναντι στους αδύνατους. Στις χώρες του τρίτου κόσμου, σε αυτούς που δεν έχουν τη χρηματική δυνατότητα για να μείνουν στη ζωή καταναλώνοντας τα πανάκριβα φάρμακά τους. Με εξοργίζει η παγκόσμια ημέρα του AIDS όπως κάθε φιέστα στημένη πάνω σε μια ασθένεια, την ώρα που άνθρωποι στριμώχνονται σε ράντζα. Γιατροί ορκισμένοι στην αξία της ανθρώπινης ζωής συζητάνε μεταξύ τους λέγοντας «καλά να πάθει ο πούστης, το πρεζάκι, η πουτάνα που έκανε τη ζωή του και τώρα θέλει και να μας φορτωθεί.» Και ολόκληρες νοσοκομειακές μονάδες με εντολή κάποιου χαρτογιακά διευθυντή ή γραμματέα, αναπροσαρμόζουν τις μονάδες τους και τον αριθμό των κλινών τους για περιστατικά με HIV, σε μέγεθος λοιμώδους στρουμφοχωριού με την αισθητική και τη λειτουργία γκούλαγκ.
Όταν ακόμα και σήμερα, 30 και χρόνια μετά την έκρηξη της πανδημίας και μολονότι δεν θεωρείται πλέον θανατηφόρο αλλά χρόνιο νόσημα, γραφεία κηδειών, αυτά που στέλνουν τα κοράκια τους να ξεροσταλιάζουν έξω από τις εντατικές, αρνούνται να αναλάβουν ασθενείς που υπέκυψαν από επιπλοκές του HIV. Γονείς διώχνουν τα παιδιά τους στο δρόμο. Κι ένα ολόκληρο γαϊτανάκι που ξεκινάει από το ΚΕΕΛΠΝΟ και φτάνει σε αδρά επιχορηγούμενες ΜΚΟ (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιες και κάποιοι μεμονωμένα δεν παράγουν έργο) αποκτάνε υπόσταση μόνο αυτή τη συγκεκριμένη μέρα. Που προφανώς έχει θεσμοθετηθεί ειδικά γι αυτούς, για να δικαιολογηθεί ο λόγος ύπαρξης τους. Εφ' όσον ούτε ο ενημερωτικός – εκπαιδευτικός τους χαρακτήρας για την πρόληψη, ούτε ο στόχος της προστασίας της αξιοπρέπειας των ασθενών, είναι κάτι που φαίνεται να τους απασχολεί όλο το χρόνο, με εξαίρεση την 1η Δεκεμβρίου.
Τη μέρα που δικαιώνονται ηθικά και μίζερα, μοιράζοντας καπότες σε περαστικούς στο δρόμο, διοργανώνοντας συναυλίες με έντεχνα κλαψοτράγουδα, ανάβοντας κεράκια εις μνήμην αυτών που σόρι, δεν πέθαναν αλλά ψόφησαν εξ' αιτίας της αδιαφορίας όλων μας. Και ενημερωτικά φυλλάδια με νηπιακή αισθητική και φιλοσοφία. Τη στιγμή που σε όλα τα gay clubs και bars του εξωτερικού, μπορείς να βρεις σε στρωτή, «ωμή» γλώσσα του δρόμου, εξειδικευμένα φυλλάδια για όσους κάνουν χρήση ουσιών, τον παίρνουν από τον κώλο, τον δίνουν σε κώλο, τον ρουφάνε, τον παίζουν, τον μοιράζονται, τον νοικιάζουν. Γυναίκες και άντρες. Με αυτή τη γλώσσα. Του σεξ και του δρόμου.
Του δρόμου στον οποίον η επίσημη πολιτεία θυμάται να κοιτάξει, με τη συνεπικουρία του ΚΕΕΛΠΝΟ, μόνο όταν χρειάζεται να συλλάβει και να διαπομπεύσει δημόσια, ανυπεράσπιστες και πολλές φορές εξαναγκασμένες σαν δούλες, πουτάνες. Με την ελληνική τηλεόραση, να κρεμάει κάθε τέτοια μέρα το κόκκινο φιογκάκι στο σήμα της, όπως κρεμάει χιονισμένες μπαλίτσες τα Χριστούγεννα και αβγά το Πάσχα. Ακόμα μια γιορτή δηλαδή. Χωρίς να ενοχλεί κανέναν αφού για τις υπόλοιπες μέρες το AIDS δεν υπάρχει. Εφ' όσον αν κάτι δεν το παίζει η τηλεόραση, δεν υπάρχει. Και το AIDS, για τα ελληνικά media, είναι ανύπαρκτο. Ή γίνεται υπαρκτό, όπως ο καρκίνος πχ, μόνο όταν εξυπηρετεί πολιτική ειδησεογραφία και σκοπιμότητες. Ή κίτρινη σκανδαλοθηρική και χυδαία εκφοβιστική, αποπροσανατολιστική ειδησεογραφία.
Το «θεάρεστο» ενημερωτικό τους έργο έχει αποδείξει τη λειτουργικότητά του. Με την κατακόρυφη αύξηση των κρουσμάτων από χρόνο σε χρόνο. Σε μια Ελλάδα οικονομικής κρίσης και ανθρώπινης απαξίωσης, που αρνείται να δει τα μούτρα της στον καθρέφτη και έστω να προσποιηθεί πως προσπαθεί να τα περιποιηθεί. Με τον αριθμό, λόγω οικονομικής ανέχειας, ανθρώπων που καταφεύγουν στο επάγγελμα του πληρωμένου σεξ χωρίς καμία προφύλαξη, με αντίτιμο ακόμα και 10 ευρώ, να βρίσκεται εκτός ελέγχου. Φορείς του ΗΙV, να σταματούν την αγωγή τους, για να μην τους κοπεί το επίδομα και η σύνταξη, εφ' όσον κάποιος φωτεινός εγκέφαλος αποφάσισε αυτά να δίνονται μόνο από ένα ορισμένο αριθμό CD4 κυττάρων και κάτω. Δηλαδή λίγο πριν τον τάφο. Και ετεροφυλόφιλα «πιτσιρίκια» από 18 – 50 και ετών, να γαμάνε ή να γαμιούνται με τυχαία μεθυσμένη γνωριμία από τα μπαρ, χωρίς καν να σκεφτούνε την καπότα.
Λογικό, αφού το AIDS, αφορά μόνο στους πούστηδες έτσι δεν είναι; Έτσι δεν συνεχίζει να αναπαράγει το μύθο της ασφάλειας του νυκοκυραίου, μια ολόκληρη κοινωνία; Που αρνείται το μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, αλλά θεωρεί ανήκουστη την κατάργηση των θρησκευτικών. Όχι των θρησκευτικών επιστημών, αλλά αυτών μιας δογματικής χριστιανικής, δολοφονικής θρησκείας, που επιμένει να διδάσκει για την αμαρτία του προγαμιαίου σεξ και του χαμένου χυσίματος που δεν οδηγεί στην τεκνοποίηση. Η ίδια εκκλησία που διδάσκει ξεχασμένους από θεούς και ανθρώπους πολίτες του τρίτου κόσμου, μέσα από τις ιεραποστολές της, να μην χρησιμοποιούν καπότες επειδή είναι αμαρτία. Ακόμα και σε χώρες που το 60% του πληθυσμού είναι φορείς. Την εκκλησία που ο παραλογισμός του ελληνικού κράτους θεωρεί πως πρέπει να έχει εκπρόσωπο με αμοιβή, μέσα στο ΚΕΕΛΠΝΟ.
Μια κοινωνία καλοζωισμένων τραβελογάμηδων βουλευτών, που μπορεί να φοράνε τις νύχτες τους ζαρτιέρες, αλλά ερυθριούν όταν έρχεται προς συζήτηση το σύμφωνο συμβίωσης για ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Αυτό που εξασφαλίζει τη στοιχειώδη νομική κάλυψη σε θέματα αξιοπρέπειας (ασφάλιση, κληρονομικά, κλπ) σε ένα ζευγάρι που μπορεί να ζει με την καθημερινότητα του HIV. Σε ανθρώπους διαγραμμένους από την οικογένεια τους, η οποία φυσικά και θα τους θυμηθεί διεκδικώντας δικαιώματα που δεν έχει, όταν συμβεί το μοιραίο.
Θα μπορούσα να γράψω άλλα τόσα. Δεν ξέρω αν έχει κάποιο νόημα πέρα από την εκτόνωση της οργής μου. Πέρα από την ναρκισσιστική αυταπάτη του ότι «προσφέρω» και του ότι «δεν είμαι απαθής». Γιατί είμαι. Όπως όλοι μας. Τουλάχιστον έχω την αξιοπρέπεια να μην το γιορτάζω κι όλας, κάθε χρόνο την 1η Δεκεμβρίου.
Ανέκαθεν πίστευα ότι τα ρέκβιεμ δεν προσφέρονται για πάρτι, αλλά για προσωπική σκέψη και απολογισμό. Ή όπως λέει κι ο νεκρός από AIDS το 1994, gay σκηνοθέτης Ντέρεκ Τζάρμαν, στο soundtrack από το «The Garden» του: «Περπατώ σε αυτόν τον κήπο κρατώντας τα χέρια πεθαμένων φίλων. Οι έσχατες μέρες ήρθαν γρήγορα για την παγωμένη μας γενιά. Ο Μάθιου γάμησε τον Μαρκ που γάμησε τον Λουκ που γάμησε τον Τζον που ξαπλώνει στο κρεβάτι που ξαπλώνω κι εγώ. Κρύο, κρύο, κρύο, πεθάναμε τόσο σιωπηλά.»
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκηση.