Αντιγράφω από άρθρο του κ. Αγγελου Στάγκου με τίτλο «Η απειλή της Χρυσής Αυγής», δημοσιευμένο στην Καθημερινή, στις 26.7.13.
«Η πολιτεία, λοιπόν, είναι αντικειμενικά αναγκασμένη να αντιμετωπίσει (την Χρυσή Αυγή) με την επιβολή του νόμου σε κάθε περίπτωση, όπως ευαγγελίζονται και πράττουν προς τιμήν τους ο δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Ν. Δένδιας. Να ταράξει δηλαδή τους νεοναζί στην επιβολή της νομιμότητας με τη στήριξη όλων των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου». Που προϋποθέτει, όμως, ότι αυτά δεν θα αμφισβητούν τη νομιμότητα της κυβέρνησης, δεν θα υπονομεύουν με δηλώσεις τη Δημοκρατία, δεν θα καταφεύγουν σε ρητορική βίας, δεν θα δικαιολογούν καμία πράξη βίας και θα απομονώσουν πλήρως πολιτικά μέσα και έξω από τη Βουλή τους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής. Ενα πλαίσιο συνεννόησης απαιτείται πριν είναι πολύ αργά για όλους μας!»
Η ουσία του άρθρου του κου. Α. Στάγκου – και κατ' επέκταση της ετοιμόρροπης αστικής δημοκρατίας που εκφράζει - βρίσκεται στην τελευταία πρόταση του, της οποίας το νόημα ισοδυναμεί με ωμό εκβιασμό έναντι όλων εκείνων που καλούνται σε συσπείρωση εναντίον της Χρυσής Αυγής.
Μέσα σε ελάχιστες λέξεις ξεσκεπάζονται οι σκοπιμότητες της νομιμοποίησης, οι λόγοι της ενθουσιώδους υποστήριξης από τα Μ.Μ.Ε., και η προθυμία της κρατικής και ιδιωτικής οικονομικής επιχορήγησης μιας Ναζιστικής οργάνωσης στην Ελλάδα σήμερα.
Αποσαφηνίζεται ανερυθρίαστα, τόσο προς το κοινοβούλιο όσο και προς την δημόσια ζωή γενικότερα, πως η Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα φόβητρο που κατασκευάστηκε με υλικά την οργή και την αμορφωσιά του λαού που διατείνονται πως εκπροσωπούν οι Νεοναζί, ενώ τον χειραγωγούν τον λαό αυτόν επικερδώς για τους ίδιους και προς απώτερο όφελος όσων θέλουν την μάζα αποπροσανατολισμένη και έρμαιο των παθών της.
Η Χρυσή Αυγή λοιπόν, επίσημα πλέον και απροκάλυπτα, υιοθετείται από την αστική δημοκρατία ως διαπραγματευτικό όπλο. Παράλληλα και συμπληρωματικά με την αποτροπαϊκή της ισχύ, ο τρόμος και ο θάνατος που σκορπά εξυπηρετεί και την ανάγκη αποπροσανατολιστικής προπαγάνδας. Καθώς οι δημοκρατικές δυνάμεις αναλώνονται σε καταγγελτικό λόγο εναντίον της, αποσπάται επιτυχώς η προσοχή από το καταστροφικό έργο της διαρκώς αυθαιρετούσας και αντισυνταγματικής κυβέρνησης.
Η εμμονική ενασχόληση της κοινής γνώμης με τις προβοκατόρικες ανοησίες που εκστομίζουν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, όπως και ο σκανδαλισμός από τις άθλιες δράσεις της, αποφέρει συμφέρουσα συνειδησιακή αποχαύνωση. Αποδυναμώνεται, αποπροσανατολίζεται, και εξαντλείται σε παράπλευρα ζητήματα η επαγρύπνηση εκείνων που ελλείψει του Ναζιστικού αντιπερισπασμού θα παρακολουθούσαν ανελλιπώς το ανελέητο πογκρόμ της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας εναντίον οποιουδήποτε δεν ανήκει στην ελίτ που εκπροσωπεί.
Όσο και αν προσπαθούν οι αρθρογράφοι της αστικής δημοκρατίας να πείσουν τους αφελείς, είναι πασίγνωστο πως δεν προέκυψε μέσω παρθενογένεσης η Χρυσή Αυγή. Ούτε αρκεί η αμορφωσιά και η εξαθλίωση για να αιτιολογήσει την μετουσίωση των απελπισμένων σε παραστρατιωτική οργάνωση. Η Χρυσή Αυγή απέκτησε υπολογίσιμη υπόσταση μόνο λόγω της ουσιαστικής υποστήριξης που της παρέχει ποικιλοτρόπως η Ελληνική άρχουσα τάξη, αφού η τελευταία έχει συνειδητοποιήσει απόλυτα πως δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα επιβίωσης χωρίς την προστασία αδίστακτων μπράβων και τραμπούκων. Δεν μπορεί λοιπόν παρά να θεωρηθεί μια ακόμα έκφανση του σχεδίου που γέννησε την Ναζιστική απειλή η απόπειρα να επιβληθούν όροι προκειμένου να υπάρξει ενιαία και συσπειρωμένη απάντηση σε αυτήν.
Όμως, είναι πολιτικά και ηθικά απαράδεκτο να διαπραγματεύεται κανείς τους όρους του αντι-Ναζιστικού αγώνα. Και αυτό επειδή η μάχη εναντίον ενός ολοκληρωτικού και απάνθρωπου καθεστώτος όπως ο Ναζισμός δεν μπορεί παρά να είναι μονολιθική, απόλυτη και αδιαμφισβήτητα διαυγής - ακριβώς όπως και ακριβώς όσο ακραία ξεκάθαρες είναι και οι προθέσεις του εχθρού που καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε.
Οι οποιοιδήποτε όροι δεν σημαίνουν τίποτε άλλο παρά συνθηκολόγηση με τον Ναζισμό και την τρομοκρατία που εξυπηρετεί.
Είναι αδήριτο καθήκον και όχι πονηρολογική αφορμή και ευκαιρία προσοδοφόρας συναλλαγής η συσπείρωση ενάντια στην ολοένα και πιο απειλητική σκιά της ακροδεξιάς.
Δεν μπορεί να απαιτούνται συμβιβασμοί, υπαναχωρήσεις, και συναλλαγές μεταξύ των αντι-Ναζιστικών δυνάμεων, πόσο δε μάλλον προκειμένου να επωφεληθούν κάποιες από αυτές, και δη εκείνες που είναι πρωτίστως υπεύθυνες για το πρόβλημα. Δεν μπορεί να ξεχνάει κανείς ότι εχθρός δεν είναι μόνο το εκτελεστικό όργανο, αλλά και οι ηθικοί αυτουργοί που το προσέλαβαν για να επιβάλλουν διά της βίας τα εγκληματικά τους σχέδια.
Καμία ιδεολογική παράταξη και κανένας κομματικός σχηματισμός δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να συμψηφίζει την συνδρομή του στην μάχη εναντίον του Ναζιστικού τέρατος με το απυρόβλητο στο οποίο ονειρεύεται να βρεθεί. Είναι σκανδαλώδες να απαιτείται η ασυλία από οποιονδήποτε, πόσο δε μάλλον από εκείνους που φρόντισαν να εκκολαφθεί το αυγό του φιδιού ώστε σήμερα να συλλέγουν και να διοχετεύουν κατά το δοκούν το δηλητήριο του.
Ας διαβεβαιωθεί η κυβέρνηση Σαμαρά, και οποιοσδήποτε την υποστηρίζει, πως θα συνεχιστεί ανελέητη η κριτική απέναντι στην αντιδημοκρατική, γενοκτονική, και αντισυνταγματική πολιτική της, που εφαρμόζεται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, σύμφωνα με τα συμφέροντα της διεθνούς τοκογλυφικής μαφίας που υπηρετούνται από την εγχώρια πλουτοκρατία και ενάντια του λαού που διακηρύσσουν οι φαιδροί κυβερνώντες ότι τάχα μου εκπροσωπούν.
Δεν χρειάζεται συνεργούς η συνείδηση, μόνο διαύγεια, και η διαύγεια της συνείδησης είναι αφ' εαυτού πράξη.
Απατώνται οικτρά λοιπόν εκείνοι οι διαπραγματευτές της αθλιότητας που ελπίζουν ότι ο αντι-Ναζιστικός αγώνας θα ταυτιστεί με τα συμφέροντα της βαθιά παρακμιακής Ελληνικής άρχουσας τάξη. Αυτή διώκεται, όχι μόνο επειδή έχει οδηγήσει τους Έλληνες στην πιο ατιμωτική κόλαση από την εποχή του Β' Παγκοσμίου - αλλά και επειδή έχει δημιουργήσει κιόλας τις συνθήκες ώστε οι Χρυσαυγίτες σήμερα να αλωνίζουν ελεύθεροι και φονικοί. Σκορπούν ήδη την βία, είτε λεκτική, είτε σωματική, από τα έδρανα της Βουλής μέχρι τα σκοτεινά σοκάκια όπου κυνηγάνε οποιονδήποτε αδύναμο είναι αρκετά εύκολος στόχος για να του επιτεθούν, γνωρίζοντας πολύ καλά πως δεν θα υπάρξει το παραμικρό αντίποινο, είτε λόγω βουλευτικής ασυλίας, είτε λόγω ανοχής της αστυνομίας και της δικαιοσύνης. Παράδειγμα του πόσο έχει αποθρασυνθεί η Χρυσή Αυγή είναι το γεγονός ότι λειτουργεί πλέον ως καθεστώς στις όλο και περισσότερες περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο της. Στους Αμπελόκηπους, για να αναφέρω μόνο μία γειτονιά, στο κέντρο δηλαδή της πρωτεύουσας, έχει φτάσει να απαγορεύει την κυκλοφορία των μεταναστών μετά τις 10 το βράδυ, να τους επιτρέπει να περπατάνε μόνο σε συγκεκριμένα πεζοδρόμια και να συναντιούνται μόνο σε συγκεκριμένους χώρους.
Οι μετανάστες και η κακή τους μοίρα να έχουν ξεβραστεί στην ρατσιστική κόλαση της σύγχρονης Ελλάδας, είναι δημοφιλής άσος στο μανίκι κάθε διαχειριστικού δημαγωγού. Γνωρίζοντας το, και σαν να μην έφτανε ο έμμεσος πλην σαφής εκβιασμός περί όρων και ανταλλαγμάτων, σε επόμενο άρθρο του, της 30 Ιουλίου, ο κος Στάγκος, πάλι επικαλούμενος την επιτακτική ανάγκη της αντιμετώπισης της Ναζιστικής απειλής, συμπληρώνει
«...είναι καιρός να αντιληφθούν τα κόμματα της Αριστεράς και μαζί τους και τα μίντια, ότι δημοκρατία δεν σημαίνει ασυδοσία, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σεβαστά, αλλά και το κράτος έχει καθήκον να περιφρουρήσει τους πολίτες του, αντιμετωπίζοντας τη λαθρομετανάστευση και την εγκληματικότητα. Η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ξέφραγο αμπέλι. Για το καλό όλων μας, της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης.»
Δηλαδή, η αστική δημοκρατία, εν ονόματι της οποίας μιλάει ο κος Στάγκος, δεν αισχύνεται να υιοθετήσει, προκλητικά και οξύμωρα, το βασικότερο προπαγανδιστικό επιχείρημα της Χρυσής Αυγής περί μεταναστών, ενθυλακώνοντας την αυθαίρετη και ρατσιστική ταύτιση τους με την εγκληματικότητα, προκειμένου να συνεχίσει την οριοθέτηση της διαπραγμάτευσης που επιχειρείται μεταξύ Ναζισμού και Αριστεράς.
Τεχνηέντως, παραβλέπει τους λόγους και τα αίτια για τα οποία παραμένουν φυλακισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε γκέτο, σε Μανωλάδες και σε αστυνομικά τμήματα ανά την Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες. Περιορίζεται μόνο στο να υπενθυμίσει ότι είναι διαπραγματευτικό όπλο οι όμηροι που βρίσκονται στο έλεος της κακοήθους πολιτικής Σαμαρά, η οποία όχι μόνο φυλακίζει και θανατώνει ανθρώπους καταπατώντας κάθε έννοια ανθρώπινου δικαιώματος, αλλά τους στερεί και την δυνατότητα να φύγουν από την χώρα, εφ' όσον δεν τους παρέχει τα χαρτιά που θα εξασφάλιζαν την επαναπατρισμό ή την φυγή που ποθούν διακαώς οι περισσότεροι από αυτούς, έχοντας ζήσει στο πετσί τους την μισανθρωπία της σημερινής Ελλάδας. Ούτε λόγος φυσικά δεν γίνεται για τα δουλεμπορικά κυκλώματα που εκμεταλλεύονται την απελπισία αυτών των ανθρώπων και έχουν στενές σχέσεις με τις πιο βρομερές πτυχές του παρακράτους.
Προστίθεται λοιπόν ακόμα ένα διεστραμμένο επιχείρημα για τον πειθαναγκασμό εκείνων που τολμούν να αμφισβητούν τον κο Σαμαρά και τους συνεργούς του – όχι μόνο θα το βουλώσεις περί αντιδημοκρατικής διακυβέρνησης και εξευτελισμού του Συντάγματος, αλλά και θα συνεργαστείς στην συνεχόμενη δίωξη των άθλιων που χρησιμοποιούμε ως εξιλαστήριο θύμα για την οικονομική εξόντωση και τον εξευτελισμό κάθε εργασιακού δικαιώματος των Ελλήνων πολιτών.
Εν κατακλείδι, εφ' όσον απορρίπτονται εξ' ορισμού οι Μακιαβελλικές εκκλήσεις περί ασυλίας και η εκμετάλλευση της κακιάς μοίρας των μεταναστών ως διαπραγματευτικό όπλο, ποια μπορεί να είναι η κατάλληλη αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής και της επικίνδυνης ιδεολογίας και δράσης της;
Ο Άρειος Πάγος έχει ήδη κρίνει νόμιμη την οργάνωση. Η αναθεώρηση και απαγόρευση της λειτουργίας της μπορεί να είναι εφικτή νομικά, δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις να το γνωρίζω, αλλά ποιό μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας απαγορευτικής απόφασης;
Μην ξεχνάει κανείς, ούτε για μια στιγμή, ότι η Χρυσή Αυγή εκμεταλλεύεται και διαχειρίζεται, έστω ιδιοτελώς και με φαύλες προθέσεις, μια απόλυτα υπαρκτή και δικαιολογημένη λαϊκή οργή απέναντι σε ένα σύστημα που είναι βαθιά διαβρωμένο και ακραία επικίνδυνο. Κηρύσσοντας παράνομη μια οργάνωση που εκφράζει γνήσια και ειλικρινή λαϊκή βούληση δεν θα επιτευχθεί τίποτε άλλο από το να ενδυναμωθεί ακόμα περισσότερο η βεβαιότητα ότι η άρχουσα τάξη όχι μόνο δεν θέλει να εισακούσει την αγανάκτηση αλλά προσπαθεί και να την φιμώσει. Η ιστορία διδάσκει ότι τέτοιες μέθοδοι οδηγούν ακριβώς σε αντίθετα αποτελέσματα – το αυθεντικό Ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ είχε κηρυχθεί παράνομο 29 φορές, έτσι αποκτώντας ατόφιο επαναστατικό κύρος, που εξαργύρωσε σαρώνοντας τις εκλογές, όταν η Γερμανική πλουτοκρατία αποφάσισε ότι την συνέφερε να ξαμολήσει τα μαντρόσκυλα της.
Αυταπατάται η Νέα Δημοκρατία και το Πασόκ αν ελπίζουν ότι με την διάλυση και την απονομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής θα οικειοποιηθούν τους ψηφοφόρους της. Και αυτό επειδή όσοι ψηφίζουν τον κο Μιχαλολιάκο και την παρέα του απεχθάνονται τα κυβερνητικά κόμματα με ασίγαστο μένος, όπως ακριβώς και τους αξίζει.
Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, σίγουρα είναι ορμώμενοι από διαστρεβλωμένες και επικίνδυνες ιδεολογικές και ψυχοπαθολογικές αφετηρίες. Επίσης αναμφισβήτητα όμως το θυμικό τους είναι δικαιολογημένα ριζοσπαστικοποιημένο απέναντι στις κυβερνητικές παρατάξεις. Ως εκ τούτου, και ελλείψει κονδυλίων για ρουσφέτια και προσλήψεις, είναι απίθανο να επιστρέψουν στους κόλπους των πολιτικών χώρων που εγκατέλειψαν για χάρη της Χρυσής Αυγής, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτοί είναι υπεύθυνοι για την εξαθλίωση τους. Οι επικλήσεις προς το δημοκρατικό συναίσθημα δεν έχουν κανένα αντίκρυσμα, μιας και δεν είναι η δημοκρατία το ζητούμενο των νεο-Ναζί, αλλά η τιμωρία και εκδίκηση των υπευθύνων της σαπίλας που έχει γονατίσει, πιθανόν ανεπανόρθωτα, την χώρα.
Αυτό το μένος, όσο και αν δεν θέλουν να το παραδεχτούν οι ψυχραιμότεροι, ορθολογικότεροι και δημοκρατικότεροι, είναι κοινός συναισθηματικός παρονομαστής για μια πλειοψηφία που ξεπερνάει κατά πολύ τους ψηφοφόρους των νεο-Ναζί. Επί της ουσίας, το μίσος της Χρυσαυγίτικης προπαγάνδας εναντίον της διεφθαρμένης αστικής δημοκρατίας, είναι το ιδεολογικό άλλοθι του Ναζιστικού τρόμου.
Ο κος Στάγκος, λοιπόν, όπως και ο κάθε άλλος απολογητής της αθλιότητας που ενσαρκώνει η Ελληνική άρχουσα τάξη, καλά θα κάνει να ψάξει πως θα καταφέρει να διαπραγματευτεί τους όρους για να αποφύγει την νέμεση που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή για εκείνον και τους όμοιους του, αντί να προσπαθεί να διαχειριστεί ιδιοτελώς την απειλή που εκφράζει η νεο-Ναζιστική οργάνωση για τους υπόλοιπους. Μιας και η νέμεση αφορά πρωτίστως την τάξη του, ενώ ο πεζοδρομιακός τρόμος αφορά εκείνους για τους οποίους ούτως ή άλλως ξέρουμε ότι ουδέποτε νοιάστηκε η άρχουσα τάξη, παρά μόνο φρόντισε να τους εκθέσει σε όποιον κίνδυνο τυγχάνει να εξυπηρετεί καλύτερα τα εκάστοτε συμφέροντα της.