Ακόμη κι αν προσπαθήσει κανείς να μαντέψει την υπόθεση του βιβλίου από τον τίτλο, ελάχιστα πράγματα θα καταφέρει. Ο Κωστής Γκιμοσούλης γράφει ένα παραμύθι για μεγάλους κεντώντας το με ρεαλιστικές λεπτομέρειες. Σημείο αναφοράς το ανεκπλήρωτο. Αυτό που ονειρεύεται κανείς, αυτό που του έταξαν, αυτό που δικαιωματικά του ανήκει αλλά δεν ...
Σε κάποια γειτονιά της Αθήνας, με αφετηρία την παλιά μονοκατοικία της Γιώτας, μιας ηλικιωμένης που δύσκολα πείθει για το προχωρημένο της γήρας, ξεδιπλώνονται οι ζωές των γειτονικών σπιτιών εκείνων που βρίσκονται στην ευθεία του οπτικού της πεδίου. Από το παράθυρό της η Γιώτα συναντά το Θωμά, ένα νεαρό οδηγό ταξί που τρόμαξε από τον ξαφνικό χαμό των γονιών του και ζει κυνηγημένος από τον ίδιο του το εαυτό. Αφού χώρισε την επί χρόνια αγαπημένη του Κατερίνα, σε μια υποσυνείδητη προσπάθεια να προλάβει άλλη μια απώλεια, αγόρασε ένα ταξί και ζει μέσα σ' αυτό το φευγιό που ονομάζει δουλειά. Οι αναμνήσεις του συνδέονται κυρίως με τα περιστατικά των οποίων γίνεται μάρτυρας στις κούρσες που του τυχαίνουν.
Το ανήσυχο βλέμμα του ακουμπά, χωρίς να κρίνει, κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Η φυσική απόσταση που κρατά από τα πράγματα μέσα από το καλογυαλισμένο του παρμπρίζ τού επιτρέπει να χρωματίζει αδιάφορα χαρακτηριστικά και να φωτίζει μυστικές γωνίες σε κάθε συμπεριφορά, αγκαλιάζοντας με κατανόηση κάθε παράδοξο που κρύβει η καθημερινότητα. Γύρω του μια σειρά από γυναίκες ακυρωμένες. Η Γιώτα ακυρωμένη από τον ίδιο της τον εαυτό, η Μαντόνα της γειτονιάς του από τον έρωτα της ζωής της, η άγνωστη κοριτσίστικη μεταμεσονύκτια φωνή από το ίδιο της το σώμα. Και πλάι σ΄ όλα αυτά η σταθερή φωνή του αφηγητή που δανείζει τις στοχαστικές του σκέψεις για να συνδέσει με μια υπόγεια εξομολογητική διάθεση τα σκόρπια κομμάτια σε μία εικόνα.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι αυτός ο κόσμος είναι η πιο σπλαχνική μορφή του ποτέ. Τα πρόσωπα μετρούν και διεκδικούν άλλοτε επιλογές, και άλλοτε στιγμές. Η επιθετική ανάταση συναντά την ανακούφιση του μοιράσματος και τον προσωπικό χαμηλόφωνο τόνο. Οι εικόνες συχνά αιχμηρές και κοφτές, σαν τον ρυθμό ενός στίχου, υπερασπίζονται και αυτές την ποιητική στράτευση απέναντι στον κόσμο.
Σε ένα σύμπαν που μεταμορφώνεται καθ' εικόνα και ομοίωση του κόσμου που δημιούργησε τον συγγραφέα, η επιλογή και η σχέση του με αυτό είναι καταρχήν αγαπητική. Κάπως έτσι ο Αντώνης Φωστιέρης διατύπωσε την φράση: "...κάθε άνθρωπος είναι το αποτέλεσμα του κομβικού συγκερασμού του σημείου και της στιγμής...", του τόπου και του χρόνου του. Για τον Κωστή Γκιμοσούλη "... το μάζεμα απλώς εμπειριών δεν είναι κέρδος." Αντίθετα συνθήκη αναπόφευκτη και σχέση αναπόδραστη είναι η πληγή του βιώματος. Ο δημιουργός υπάρχει ως ένας διάδρομος προς το τραύμα, μια συμπυκνωμένη αντικατάσταση που αποκρύπτει και ταυτόχρονα εμπεριέχει. Κάπως έτσι, σαν μια εκ βάθους παραδοχή κλείνει η ενότητα με τίτλο «Τα κοράκια»: "Μας σπρώχνει να αυτοφυλακιζόμαστε, φαίνεται, ο φόβος από τον ίλιγγο που δημιουργεί η άβυσσος. Κι ο καθένας βρίσκει τη φυλακή που του ταιριάζει".
Η ιδιαιτερότητα της γραφής του Γκιμοσούλη ακουμπά στο αριστοτεχνικό, διαφανές σχεδόν εύρημα ότι ο αφηγητής είναι ταυτόχρονα εξομολόγος και εξομολογούμενος. Με αυτή την ιδιομορφία, καταφέρνει να αποκτήσει με τον αναγνώστη, μια ιδιαίτερα προσωπική σχέση, χρησιμοποιώντας ως μέσο προσέγγισης το συγγενές του τραύματος. Τώρα, εάν ο αναγνώστης θα αναγνωρίσει ή θα αποδεχθεί πλέον το τραύμα –όπως έκανε ο Θωμάς κάτω από τον επιβλητικό ψίθυρο της φωνής του αφηγητή- είναι μια υπόθεση που αφορά τη δική του ανάγνωση και τελικά τις δικές του γενικότερες επιλογές. Γιατί το τραύμα δεν έχει να κάνει απλά με τη λογοτεχνία, έχει να κάνει πρωτίστως με την ίδια τη ζωή.
_______________________________________________________________________
Το βιβλίο του Κωστή Γκιμοσούλη «Το αηδόνι στο πόδι της» παρουσιάστηκε την Τρίτη στον Ιανό. Για το βιβλίο μίλησαν ο συγγραφέας Μένης Κουμανταρέας, η ζωγράφος Ρένα Κανά και ο ποιητής Θανάσης Θανάσης Νιάρχος, ενώ αποσπάσματα διάβασαν οι ηθοποιοί Γιασεμί Κηλαηδόνη, Κώστας Σπυρόπουλος και Χρήστος Χατζηπαναγιώτης.