Μίκη ή Τσαλίκη;
Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΟΠΩΣ (ευτυχώς) ΔΕΝ ΤΗ ΦΑΝΤΑΖΟΣΑΣΤΕ
Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (terra_gelida@hotmail.com / klarinabourana.blogspot.com) καταγράφει κάθε μέρα τα τραύματα των τηλεοπτικών εικονοκλαστικών του εξαρτήσεων σε real time λαϊκής μαναβικής.
Aγαπητό μου τιβολόγιο…
Εσύ ποιος πιστεύεις ότι είναι καλύτερος στις μητέρες των μαχών, με ρωτάει η οθόνη της τηλεόρασής μου. Αργύρης Αγγέλου ή Κώστας Μαρτάκης; Φουρέιρα ή Κατερίνα Στικούδη; Κάπως έτσι περνάνε τα μεσημέρια μπροστά στην τηλεόραση, με θεμελιώδη διλήμματα για το ανθρώπινο γένος, που κοντράρουν στα ίσια τη θεωρία του Δαρβίνου για την εξέλιξη. Ποια εξέλιξη; Πιθήκι ήσουν και πιθήκι θα παραμείνεις. Τα ίδια διλήμματα θα μας απασχολούν και του χρόνου εξάλλου, και τις ίδιες φάτσες θα αναλύουμε όσον αφορά την εγχώρια ποπ κουλτούρα. Πράγμα που αποδεικνύει πολλά, εφόσον αρχίζω να πιστεύω ότι ο βαθμός εξελιξιμότητας ενός λαού ούτε από τις επιδόσεις του στα αθλήματα κρίνεται ούτε από την υψηλή τέχνη. Από την ποπ κουλτούρα του προκύπτει. Την πόπιουλαρ, τη λαϊκή. Και το δυστύχημα είναι πως, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πριν καν αρχίσω να γράφω σε περιοδικά, πριν καν γνωρίσω τι είναι το Internet, όταν ακόμα παρέδιδα κείμενα σε χειρόγραφα, τα ίδια πρόσωπα ήταν στην επικαιρότητα. Όχι, ούτε ο Μαρτάκης, ούτε η Φουρέιρα υπήρχαν τότε. Αλλά αυτοί ανήκουν στη Β΄ εθνική. Τι συμβαίνει με τους σημαιοφόρους της πρώτης είναι το θέμα. Ρούλα, Μενεγάκη, Χατζηνίκος, Τατιάνα και ο Τσαλίκης στην παραλιακή. Τότε και τώρα και ξανά. Οκέι, το ομολογώ, ο Τσαλίκης είναι περίεργο δαρβινικό θέμα. Από φοιτητής της Ιατρικής στη Ρουμανία, σκυλί της πίστας και νεανικό είδωλο, μετά προστατευόμενος του Λαζόπουλου, επομένως φορέας τέχνης και πολιτισμού, ηθοποιός σε μιούζικαλ, παρουσιαστής τηλεόρασης και ξανά στην παραλιακή με γαρύφαλλα στα πόδια. Και εξελίχθηκε, και ελίχθηκε, και ξανά χανταβουλιάστηκε, αλλά το εκνευριστικό χαμόγελο τύπου «μόλις έκανα λεύκανση και ταυτόχρονα εισέπνευσα αέριο γέλιου» εκεί, ακούνητο. Τι είναι τα βυζιά για τη μοντέλα που βγήκε Μις Λιόπεσι; Ό,τι είναι και το χαμόγελο για τον Τσαλίκη. Και ό,τι είναι ο Μίκης Θεοδωράκης για το λαό: Αερόσακος που απορροφά τους κραδασμούς μιας καριέρας σε πτώση. Για να μην μπερδεύεσαι, δεν μιλάω για την καριέρα του Μίκη. Στην καριέρα του λαού αναφέρομαι. Ο Μίκης, Μίκης είναι, έχει την ιστορία του, έχει την κληρονομιά του, μια ντουζίνα από τους σημαντικότερους αγώνες της νεοελληνικής ιστορίας στην πλάτη (που τον γλιτώνουν από πολλά όταν μπατάρει), έχει και την ηλικία του που αν μη τι άλλο αυτήν τη φορά δικαιολογεί την τάση του για μπουρδολογία. Όλοι αυτοί που τον προσκυνάνε στις πρόσφατες ομιλίες του, όμως, τι ακριβώς δηλώνουν με αυτό το προσκύνημα; Σέβας; Ή το πόσο εύκολο τους είναι, για άλλη μια φορά, να υποκλιθούν άκριτα στο χαρισματικό παρελθόν και την ασφαλή αίγλη της ιστορίας; Τίνος ακριβώς πράγματος είναι αυτήν τη στιγμή (δεν μιλάω για το παρελθόν του) φορέας ο Μίκης εκτός της καλλιτεχνικής του ιδιοφυΐας; Σύμβολο, θα μου πεις, δεκτό, και το βουλώνω εκεί. Πέρα από σύμβολο όμως; Τι αντιπροσωπεύει στη σημερινή του μορφή εκτός από τη σύγχυση και την ιδεολογική παλινδρόμηση που έχει διανθίσει με ανέκδοτα την τελευταία δεκαετία του (και παραπάνω); Και μα τον Τουτάτη, που λέει και ο Αστερίξ, εφόσον τα θεμέλια και η κληρονομιά τόσων λαμπερών μορφών (όπως αδιαμφισβήτητα υπήρξε ο Μίκης στο παρελθόν) δεν μας βοήθησαν να αποφύγουμε αυτό το ζοφερό παρόν, και το τουλάχιστον χαοτικό μέλλον, πόσο τελικά σε βάθος χρόνου κρίνεται ουσιαστική η συμβολή τους σε αυτό που είμαστε τώρα; Σαν τις αφίσες του μακαρίτη του Αντρέα που βγήκαν πάλι στους δρόμους, για να μας θυμίσουν το όραμά του, «η Ελλάδα να ανήκει στους Έλληνες». Λες και ο Αντρέας δεν έχει καμία συμμετοχή και ενοχή στη διαμόρφωση του σημερινού μπάχαλου. Έχει και παραέχει. Λες και ο Λαζόπουλος που βρίζει κάτι γιαγιάδες σαν τις Μιμήδες και τις Άντζελες δεν υπήρξε ποτέ κολλητός του Τσαλίκη. Λες και ο Μίκης δεν ήταν στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Μητσοτάκη. Για να μπορούμε, σύντροφε, σήμερα, κι εγώ κι εσύ, να έχουμε την ελευθερία σκέψης και λόγου, να αναρωτιόμαστε, να αποφασίζουμε και να απαντάμε σε πιο σύγχρονα πολιτικά διλήμματα από το «Καραμανλής ή τανκς», ή καλλιτεχνικά από το «Μίκης ή Μάνος»: Μαρτάκης ή Αγγέλου; Φουρέιρα ή Στικούδη;