Οι αντιπρόσωποι της ΕΕ και του ΔΝΤ θα έχουν τελικά σήμερα στα χέρια τους την αξιολόγηση για το σχέδιο των 78 δις (Μνημόνιο 2 ή Μεσοπρόθεσμο). Αυτή την αξιολόγηση θα συζητήσει ο Πρωθυπουργός με τον επικεφαλής του Eurogroup Jean-Claude Juncker καθώς το πράσινο φως σε αυτό το σχέδιο "ξεκλειδώνει¨και την πέμπτη δόση του δανείου των 110 δις (Μνημόνιο 1). Η εμπλοκή αυτή στην εκταμίευση της πέμπτης δόσης προκύπτει λόγω της οφθαλμοφανούς αποτυχίας του Μνημονίου 1 το οποίο δεν κατάφερε να "ανοίξει" τις αγορές. Έτσι τα 30 δις κρατικής χρηματοδότησης που δεν καλύπτει το Μνημόνιο εντός του 2012 κανονικά θα οδηγούσαν σε στάση πληρωμών. Εξέλιξη που έπαιρνε το χαρακτήρα βεβαιότητας, δεδομένου ότι το ΔΝΤ έχει δηλώσει ότι δεν θα προχωρήσει στην εκταμίευση καμίας δόσης αν δεν είναι εξασφαλισμένη η χρηματοδότηση για όλη την επόμενη χρονιά. Λόγο αυτής της άρνησης του ΔΝΤ η σημερινή συνάντηση είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Φυσικά δεν θα είναι η μόνη, κρίσιμες θα είναι και όλες όσες ακολουθήσουν μέχρι το τέλος Ιουνίου.
Σε αδρές γραμμές το σχέδιο περιλαμβάνει 6,4 δις σε περικοπές εντός του 2011 και 22 δις έως το 2015. Τα υπόλοιπα 50 δις προέρχονται από ένα πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων που περιλαμβάνει, τόσο τον ΟΤΕ, όσο και τη ΔΕΗ. Πρακτικά με άλλα λόγια τα 30 δις που δεν καλύπτει το Μνημόνιο 1 θα καλυφθούν από τις περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, υγεία, παιδεία και άμυνα. Τα 50 δις έχουν διαφορετικό σκοπό. Σκοπός τους είναι να πείσουν τους ξένους να μας δανείσουν. Μα άλλα λόγια, ξεπουλάμε ότι χτίσαμε μετά τον πόλεμο για να χρηματοδοτηθεί το έλλειμμα δύο ετών: του 2012 και του 2013. Επειδή φυσικά μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν είναι παράλογη πρέπει να δούμε πιο βαθιά.
Η ουσιαστική αιτία τόσο του Μνημονίου 2, όσο και του Μνημονίου 1 δεν είναι φυσικά το έλλειμμα και το χρέος. Φυσικά και δεν είναι, γιατί αν αυτό ήταν το πρόβλημα τότε θα υπήρχαν πολλές λύσεις για να μην φτάσουμε ποτέ εδώ που φτάσαμε ή ακόμα και να φύγουμε (με αρκετό κόστος) από εδώ. Πχ αρχικά θα μπορούσαμε να έχουμε δανειστεί έξω από το Μνημόνιο, χωρίς αυτούς τους όρους που δυναστεύουν την κοινωνία μας ή έστω σήμερα θα μπορούσαμε να επαναδιαπραγματευτούμε (σκληρά και με κόστος). Αυτό που πετυχαίνουν τα Μνημόνια είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση που αυτή η στήλη έχει αναφέρει δεκάδες φορές. Το πετυχαίνουν όμως με όρους Νταχάου και Άουσβιτς. Το πετυχαίνουν διαλύοντας τελείως, κόντρα σε κάθε λογική, το δημόσιο τομέα. Το πετυχαίνουν αυξάνοντας την ανεργία και τη φτώχια. Αυτές οι εξελίξεις είναι στοχευμένες. Δεν είναι αιτίες του Μνημονίου, είναι αποτελέσματα και μάλιστα συνειδητά. Όροι για μια αντιδραστική ανασυγκρότηση της κοινωνίας και της οικονομίας. Πρέπει ο άνεργος του δημοσίου να φοβηθεί και να πεινάσει για να πιάσει δουλειά με 580 μικτά σε ένα κλάδο στον οποίο δεν έχει καμιά ειδίκευση. Πρέπει ο κατεστραμμένος αυτο-απασχολούμενος να φοβηθεί και να πεινάσει για να πουλήσει χωράφια, οικόπεδα και στοκ και επιχειρήσεις και μετά να γίνει μισθωτός. Πρέπει ο μισθωτός να κάτσει στη γωνία σαν δαρμένο σκυλί.
Όλα αυτά φυσικά δεν γίνονται στο κενό. Από τη μία ο ξένος παράγοντας δεν είναι μόνον η Φρανκφούρτη, το Βερολίνο και το Παρίσι. Υπάρχει και το Σίτι του Λονδίνου, η Νέα Υόρκη, αλλά και το Πεκίνο. Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να βλέπουμε το ρόλο των (αμερικάνικων) οίκων αξιολόγησης όπως η Moody's που ανέβασε την πιθανότητα χρεοκοπίας στο 50 %. Από τη άλλη υπάρχει πάντα και ο λαός.