Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων στους οποίους όλοι εμείς της γενιάς μου και ασφαλώς οι νεώτεροι οφείλουμε - κατ' αρχήν- την ύπαρξη μας. Και πολλά ακόμα φυσικά. Είναι οι γονείς μας, υπερήλικες πια, χωρίς δυνατότητα να προσφέρουν εργασία αφού οι φυσικές τους δυνάμεις δεν το επιτρέπουν. Είναι οι άνθρωποι που μας μεγάλωσαν με τον τρόπο που ο καθένας θεωρούσε καλύτερο. Εκείνοι που στάθηκαν δίπλα μας, λιγότερο ή περισσότερο, όταν τους είχαμε ανάγκη.
Όσοι δεν «έφυγαν» νωρίς, συνταξιούχοι πια ζουν με τα χρήματα που τους δίνει το κράτος και που ασφαλώς δεν είναι δίκαια κατανεμημένα σε σχέση με την προσφορά του καθένα στα χρόνια που υπήρξε παραγωγικός και αποτελούσε μέρος του εργατικού δυναμικού του τόπου.
Γυναίκες στην ηλικία της μητέρας μου -για παράδειγμα- ζουν σε μεγάλο βαθμό με το επίδομα του ΟΓΑ αφού τα χρόνια που έγιναν σύζυγοι και μητέρες, οι πιο πολλές οικογένειες θεωρούσαν «αμάρτημα» την εργασία για μια σύζυγο με σπίτι και παιδιά. Ναι, αυτές οι ηλικιωμένες μανάδες και γιαγιάδες εισπράττουν χρήματα (360 ευρώ το μήνα περίπου) για τα οποία δεν πλήρωσαν ποτέ σε μετρητά αφού ποτέ δεν εισέπραξαν χρήματα από εργασία.
Υπάρχουν και χιλιάδες άντρες που παίρνουν αυτό το επίδομα του ΟΓΑ για το οποίο δεν κατέβαλαν ποτέ εισφορές. Είναι αλήθεια. Αλλά στην ηλικία και στην κατάσταση που βρίσκονται, αυτά τα 360 ευρώ μαζί με την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη είναι η μόνη τους περιουσία.
Και στα άλλα ταμεία όμως. Γνωρίζω χήρα που δεν εργάστηκε ποτέ και ζει με 750 ευρώ το μήνα που της άφησε σύνταξη ο μακαρίτης ο σύζυγος της. Κι αυτή είναι αλήθεια ότι δεν πρόσφερε χρήματα στον κρατικό κορβανά ποτέ στη ζωή της. Με τα 750 ευρώ όμως που περιμένει με αγωνία κάθε μήνα πρέπει να πληρώσει το νοίκι της, το φαγητό της, το λεωφορείο με το οποίο μετακινείται στα 75 της χρόνια με καύσωνα και με παγωνιά. Πρέπει να κάνει ένα μικρό δώρο στα εγγόνια της, την μοναδική χαρά που της έχει απομείνει στη ζωή της και να πληρώσει τους λογαριασμούς για το σπίτι της. Εδώ και λίγο καιρό, με τις κινητοποιήσεις των φαρμακοποιών πρέπει και να πληρώνει τα ουκ ολίγα φάρμακα που παίρνει για μια σειρά από παθήσεις που της κάνουν παρέα μαζί με τα επιπλέον χρόνια τα οποία κουβαλάει στην πλάτη της.
Κάθε φορά που ακούει ότι τα φαρμακεία είναι έτοιμα να κόψουν την πίστωση στους ασφαλισμένους στον ΕΟΠΥΥ την πιάνει η αγωνία. Θα φτάσουν τα χρήματα για όλα αυτά; Δεν θέλει να απευθυνθεί στα παιδιά της γιατί δεν θέλει να τους φορτώσει άλλη μια δυσκολία σε αυτές που ήδη βιώνουν.
Αυτές τις μέρες, ακούει ότι μάλλον θα της κόψουν « λίγο ακόμα» από την σύνταξη των 750 ευρώ γιατί «δεν βγαίνει αλλιώς ο λογαριασμός». Της λένε μάλιστα ότι ένας νέος με πτυχία και γλώσσες που βγαίνει στην αγορά εργασία αν είναι από τους τυχερούς που θα βρουν δουλεία θα πάρει μόλις 586 ευρώ. Οπότε εκείνη με τα 750 μπορεί να θυσιάσει κάτι ακόμα στο όνομα της «δημοσιονομικής προσαρμογής»
Τώρα που το οικονομικό επιτελείο βάζει τις τελευταίες «πινελιές» στα μέτρα που θα παρουσιάσει στην Τρόικα, ας λάβει υπόψη την αγωνία όλων αυτών των ηλικιωμένων που επιβιώνουν με αυτές τα χαμηλές συντάξεις. Ας σκεφτούν μάλιστα ότι με 1500.000 άνεργους, κάποια από αυτά τα χρήματα των συντάξεων πάνε στα παιδιά και στα εγγόνια τους.
Εκτός, αν έχει μπει πλέον τόσο πολύ στο πετσί μας η ψυχρή γλώσσα των αριθμών. Εκτός κι αν έχουμε αποφασίσει να φτιάξουμε έναν νέο Καιάδα που αυτή τη φορά δεν θα είναι ο τόπος θυσίας βρεφών αλλά όλων εκείνων των απόμαχων της ζωής που δεν μπορούν να προσφέρουν παραγωγικά και άρα δεν είναι χρήσιμοι στους Ευρωπαίους τεχνοκράτες οι οποίοι μελετούν νούμερα και ξεχνούν ότι πίσω από αυτά βρίσκονται ανθρώπινες ψυχές…