Αυτή η συγκλονιστική υπόθεση της 15χρονης που κακοποιήθηκε άγρια στην Πάρο και δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή ξαναφέρνει στην επικαιρότητα ένα θέμα για το οποίο πολλά έχουν γραφτεί.
Πρόκειται για τις περιπτώσεις όλων αυτών των (υπ)ανθρώπων που διαπράττουν ειδεχθή εγκλήματα αλλά εξαιτίας της νομοθεσίας, μένουν μερικά χρόνια στη φυλακή - αν φυσικά συλληφθούν - και στην συνέχεια επιστρέφουν στην κοινωνία σαν να μην συνέβη απολύτως τίποτα.
Η έννοια της ποινής των ισόβιων δεσμών στην χώρα μας έχει ουσιαστικά καταργηθεί καθώς ακόμα και ο πιο σκληρός δολοφόνος, ακόμα και ο πλέον απεχθής παιδεραστής δεν μένει στην φυλακή για περισσότερα από 15 ως 20 χρόνια , κι αυτό στην καλύτερη - για την κοινωνία - περίπτωση.
Οι σκέψεις αυτές μου ξαναήρθαν στον νου, όταν έμαθα ότι μετά από τις νεώτερες έρευνες εντοπίστηκε γενετικό υλικό αγνώστου στο σώμα της κακοποιημένης 15χρονης κοπέλας, η οποία δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Όταν δηλαδή ουσιαστικά επιβεβαιώθηκαν οι καταγγελίες που έκανε από την πρώτη στιγμή η οικογένεια της ότι έπεσε θύματα εγκληματικής ενέργειας και όχι ατυχήματος.
Θα αφήσω στην άκρη τις υποθέσεις που μπορεί να κάνει κανείς για την βιασύνη κάποιων να μιλήσουν για ατύχημα. Θα μείνω στην ευχή, οι έρευνες της αστυνομίας να εντοπίσουν το αρρωστημένο υποκείμενο που προσπάθησε να στερήσει τη ζωή από το κοριτσάκι.
Και - κυρίως - θα επιμείνω ότι κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους με την τόσο ελαστική νομοθεσία η οποία επιτρέπει σε φονιάδες, βιαστές, παιδεραστές και άλλους στυγνούς εγκληματίες να κυκλοφορούν ανάμεσα στα παιδιά μας. Κι αυτό το κάτι είναι ότι τα ισόβια δεσμά κάποια στιγμή να αρχίσουν να σημαίνουν πραγματικά ισόβια.