Δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς με την παρατήρηση του Γκεόργκι Πομάσκι, (Βούλγαρου) προπονητή της Βούλας Παπαχρήστου, μετά την (ορθή) απόφαση αποκλεισμού της από τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου εξ αιτίας του αποτρόπαιου ρατσιστικού σχολίου της, ότι «τα παιδιά τα εκπαιδεύεις, δεν τα τιμωρείς…».
Κι’ εμείς, ως κοινωνία, τα παιδιά μας δεν τα έχουμε εκπαιδεύσει ότι ο ρατσισμός είναι ένας καρκίνος πού κατατρώει τον κοινωνικό ιστό ύπουλα και «ανεπαισθήτως», μέχρι πού να εκδηλωθεί μαζικά και επιθετικά, όταν όμως πια είναι πολύ αργά…
Βολεμένοι για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στο αναπόδεικτο «αξίωμα» πώς «οι Έλληνες, δεν είμαστε ρατσιστές…», απλώς και μόνο επειδή… δεν είχαμε καμιά πιεστική αφορμή να εκδηλώσουμε τέτοιες συμπεριφορές και ιδεολογίες (προσπερνάγαμε ανέμελα τα περί «τουρκόσπορων», «αντίχριστων εβραίων» και «Βούλγαρων»…), όταν στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 άρχισαν να εισρέουν στη χώρα τα πρώτα κύματα μεταναστών και έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτες ρατσιστικές αντιδράσεις, δεν τους δώσαμε σημασία, δεν θορυβήθηκε η πολιτεία. Το ιστορικό παράδειγμα της ναζιστικής Γερμανίας, που για χρόνια επώαζε το «αυγό του φιδιού», πριν γεννηθεί το τέρας πού παρέσυρε την ανθρωπότητα στον παγκόσμιο όλεθρο, δεν μας κινητοποίησε, δεν μας δίδαξε. Κι’ εμείς, δεν εκπαιδεύσαμε τα παιδιά μας έγκαιρα και μεθοδικά, όταν ήρθαν τα πρώτα ρατσιστικά κρούσματα, μ’ αποτέλεσμα τώρα να υποχρεωνόμαστε να τα τιμωρούμε…
Να τα τιμωρούμε, μεν, στα… «εύκολα», αλλά στα δύσκολα να εθελοτυφλούμε, να συνεχίζουμε ν΄ αφήνουμε το «αυγό του φιδιού» να επωάζεται ενώ ήδη χιλιάδες φίδια κυκλοφορούν, δαγκώνουν, δηλητηριάζουν, σκοτώνουν. Δεν προβληματιστήκαμε με την παρ’ ολίγο… εμφύλια σύγκρουση πού απειλήθηκε όταν ο Οδυσσέας Τσενάι κράτησε (δικαιωματικά, ως αριστούχος στην Μηχανιώνα) την ελληνική σημαία στην εθνική παρέλαση, δεν ανησυχήσαμε όταν στα επόμενα χρόνια … παιάνιζε στα γήπεδα και στις συγκεντρώσεις νεοναζιστών το σύνθημα «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ!», η αστυνομία δεν επενέβη ποτέ (το αντίθετο, μάλιστα…) όταν ροπαλοφόροι μέλη της «Χρυσής Αυγής» ανελάμβαναν… «δυναμικά» ρόλο «αστυνόμευσης» κα πογκρόμ εναντίον αλλοδαπών. Δεν τιμωρήθηκαν παραδειγματικά μέλη των ενόπλων δυνάμεων πού βίντεο τα εμφάνιζαν σε οργανωμένες επιδείξεις ρατσιστικού φανατισμού. Πώς, λοιπόν, «εκπαιδεύσαμε» τα παιδιά μας (και την Βούλα Παπαχρήστου) πριν αναγκασθούμε, ενδεχομένως και… λόγω επικοινωνιακής πολιτικής της συγκυβέρνησης, να τα τιμωρήσουμε-και ορθώς- έστω και καθυστερημένα;
Έχει απόλυτο δίκιο ο Χρήστος Ράπτης επισημαίνοντας στο σχόλιο του ότι επιβάλλεται (επιβαλλόταν εδώ και χρόνια, πριν το φαινόμενο γίνει εκρηκτικό…) η εκ μέρους της πολιτείας αυστηρότατη ποινικοποίηση ρατσιστικών εκδηλώσεων και του μίσους για την φυλετική (και θρησκευτική…) διαφορετικότητα, όπως σοφά και έγκαιρα έπραξαν άλλες πολιτισμένες κοινωνίες της Δύσης, για ν’ αποφύγουν τα μετά βεβαιότητας επερχόμενα χειρότερα επακόλουθα- η Γαλλία, πρώτη και καλύτερη. Αν είχε υπάρξει τέτοια πρόνοια, δεν θα είχαν καμιά «ελπίδα» ρατσιστικές ναζιστικές οργανώσεις να μετεξελιχθούν σε πολιτικά κόμματα και να μπουν στη Βουλή, μ’ αποτέλεσμα προχθές να ορκισθεί επιλαχών βουλευτής, πού «διαφημίζει» δημόσια και περήφανα πως… «κατουράει το τείχος των δακρύων», είναι υμνητής του Άουσβιτς, μισεί και θέλει να σκοτώσει «τα παιδιά του Δαυίδ» και προσβλέπει σε «αίμα» στη Βουλή. Γιατί, είναι επικίνδυνα υποκριτικό να τιμωρείται η Παπαχρήστου για το αισχρό ρατσιστικό σχόλιο στο twitter της, και λίγες ώρες πριν ο χρυσαυγίτης Αρτέμιος Ματθαιόπουλος να γίνεται μέλος του κοινοβουλίου πού επιθυμεί… να κάψει!
Το μεταναστευτικό, αποτελεί όντως το (δυνάμει-και εν όψει κοινωνικών αναταραχών λόγω οικονομικής κρίσης) κρισιμότερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Οι καίριες, αν όχι αποκλειστικές, ευθύνες ανήκουν στην πολιτεία, πού με την απουσία συγκεκριμένου νομικού πλαισίου σ’ όλα τα επίπεδα, επέτρεψε την αλόγιστη και ανεξέλεγκτη διόγκωσή του, υπονόμευσε το αυτονόητο δικαίωμα ασφάλειας των πολιτών, δημιούργησε και «ευλόγησε» το διογκούμενο κύμα των αυτόκλητων επικίνδυνων «προστατών» των Ελλήνων, πού «αύριο», ένα αύριο πού είναι ήδη «σήμερα», θα βρίσκουμε όλο και απειλητικότερο μπροστά μας. Έχουμε ήδη βιώσει μίνι «νύχτες κρυστάλλων»…
Καλώς βγήκε «κόκκινη κάρτα» στην Βούλα Παπαχρήστου. Στους ανεύθυνους πολιτικούς μας ταγούς πού επί χρόνια εθελοτυφλούν, πότε θα βγάλουμε κόκκινη κάρτα, μπας και ξυπνήσουν και κάνουν κάτι αποφασιστικό-γιατί ακόμη παρακολουθούμε σκηνές από το έργο «προσεχώς»….