Aς τα βάλουμε κάτω λοιπόν: Μέσα σε ένα διάστημα λίγων εβδομάδων πραγματοποιήσαμε δύο εκλογικές αναμετρήσεις για να καταλήξουμε πάνω-κάτω στο ίδιο αποτέλεσμα: Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις έχουν την πρωτοκαθεδρία, η Αριστερά -πλην ΚΚΕ- καρπώνεται το αντιμνημονιακό μένος και είναι σαφές ότι η Χρυσή Αυγή ήρθε για να μείνει.
Οι αριθμοί δείχνουν ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση θα αποτελείται από τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Kανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ακόμα τους όρους με τους οποίους θα επιτευχθεί μια πολιτική συμφωνία ωστόσο είναι σημαντικό να προκύψει μια πολιτική κυβέρνηση, η οποία όμως θα πρέπει να περιλαμβάνει «ανθρώπους που ξέρουν τη δουλειά».
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε το ρόλο της αντιπολίτευσης, αναμένοντας προφανώς ένα εκλογικό θρίαμβο σε μερικούς μήνες αν η κατάσταση επιδεινωθεί. Ωστόσο πρέπει να αντιληφθεί τον κρίσιμο ρόλο που έχει σαν αντιπολίτευση προκειμένου να μην οδηγηθεί η χώρα στα άκρα. Θα μου πείτε πως αυτό μπορεί να αποφευχθεί;
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι όχι ένας «αρραβώνας των τριών» αλλά μια minimum συμφωνία όλων των πολιτικών δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου. Αδύνατο θα μου πείτε αλλά υπάρχουν δύο σημεία στα οποία μπορεί να υπάρξει σύγκλιση.
Το πρώτο είναι ότι όλες ανεξαρτήτως οι πολιτικές δυνάμεις ζητούν αλλαγή στο Μνημόνιο. Πάνω σε αυτή τη βάση η νέα κυβέρνηση πρέπει σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα να ζητήσει κάτι πολύ συγκεκριμένο από τους εταίρους μας: ένα moratorium αποπληρωμής των χρεών για όσο διάστημα η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε ύφεση ακολουθώντας το παράδειγμα της Βρετανίας μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το βασικό αντάλλαγμα που θα δώσει η Ελλάδα και αποτελεί το δεύτερο σημείο σύγκλισης είναι ότι εφεξής οι προϋπολογισμοί του κράτους θα είναι ισοσκελισμένοι και στόχος θα είναι το πρωτογενές πλεόνασμα.
Είναι εξαιρετικά κρίσιμο ότι στην Ευρώπη διαμορφώνονται πλέον νέοι συσχετισμοί. Ήδη έντυπα όπως το Spiegel και οι New York Times κάνουν λόγο για σχέδιο το οποίο θα παρουσιαστεί στην Σύνοδο Κορυφής και θα περιλαμβάνει μια light εκδοχή ευρωομολόγων σε συνδυασμό με ενισχυμένη δημοσιονομική συνεργασία και αυστηρή λιτότητα -που δε θα περιλαμβάνει όμως τις κοινωνικές παροχές.
Υπό αυτές τις συνθήκες πρέπει οι τρεις αρχηγοί να σηκώσουν τα μανίκια και να κάνουν κάτι «εξωτικό» για το ελληνικό πολιτικό σύστημα: να κινηθούν γρήγορα και μεθοδικά προωθώντας μια δέσμη μέτρων που θα αλλάξει το κλίμα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Το εξοργιστικό για άλλη μια φορά είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις δεν λένε να αντιληφθούν εκείνο το ιπποκράτειο ρητό «κάλλιον του θεραπεύειν το προλαμβάνειν». Ανάμεναν το αποτέλεσμα, γνώριζαν τις δυνατές πολιτικές συμμαχίες και αντί να προετοιμάσουν μια πλατφόρμα συνεννόησης προκειμένου να μπορούν να δράσουν από την επόμενη μέρα, βρισκόμαστε πάλι στο σημείο μηδέν λες και η χώρα έχει άπλετο χρόνο για αμπελοφιλοσοφίες ενώ έχει να αντιμετωπίσει πέντε πολύ συγκεκριμένα ζητήματα. Όλα αυτά την ώρα που χάνονται 5.426 θέσεις εργασίας καθημερινά!
Στο σημείο που είμαστε δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος για πολιτικάντικα παιχνίδια και εγωϊστικές στρατηγικές. Ειδάλλως θα οδηγηθούμε πάλι στις κάλπες ρισκάροντας ανοιχτά τη θέση της χώρας και προδικάζοντας ένα εκλογικό θρίαμβο για τον Αλέξη Τσίπρα και την πολιτική εξαφάνιση των αστικών κομμάτων.
Το νέο πολιτικό Ευαγγέλιο της κυβέρνησης πρέπει να είναι: «Ους ο λαός συνέζευξε, Τσίπρας μη χωριζέτω». Γιατί αν «χωριζέτω» το πολιτικό τους παρόν και μέλλον είναι κάτι παραπάνω από αβέβαιο.