«Να αναλάβουν τις ευθύνες τους όσοι ψήφισαν, ανέχθηκαν, νομιμοποίησαν ή εξέθρεψαν τη Χρυσή Αυγή». Διαφορετική, φυσικά, η έννοια κάθε ρήματος. Όλα μαζί, συνέθεσαν ένα είδος επωδού. Την ακούσαμε από πολλούς εκπροσώπους κομμάτων, αλλά και αναλυτές, έπειτα από τους τραμπουκισμούς του Κασιδιάρη.
Με εξαίρεση το «ψήφισαν», τα υπόλοιπα ρήματα αφορούσαν (και) πολιτικές δυνάμεις. Το σκηνικό θύμιζε γάτα που κυνηγά την ουρά της: Εκπρόσωποι κομμάτων κατηγορούσαν άλλα κόμματα για τα ... προαναφερθέντα - «φωτογραφίζοντας» ή μη.
Ξαφνικά, λοιπόν, σημαντικό τμήμα του πολιτικού κόσμου ανακάλυψε ότι η Χρυσή Αυγή δεν εκτοξεύθηκε μόνη της. Μωρέ μπράβο, ανακαλύφθηκε η Αμερική!
Εδώ έχουμε μια γενική αλήθεια και πολλές ...ειδικές. Η γενική αλήθεια, ιστορικά θεμελιωμένη: Σε περιόδους τόσο άγριας οικονομικής κρίσης, ορισμένα τμήματα των κοινωνιών στρέφονται προς την άκρα δεξιά ή και την ανοιχτά φιλο- ναζιστική δεξιά. Το φαινόμενο μάλλον δεν χρήζει επεξηγήσεων – κι αν χρήζει, αυτές δεν είναι του παρόντος σημειώματος.
Υπό αυτήν την έννοια, ευνόησαν τη Χρυσή Αυγή οι πολιτικές ελίτ που ευθύνονται για τη σημερινή δραματική κατάσταση, την οποία βιώνει η ελληνική κοινωνία. Έλα όμως που ακολουθούν και οι ...ειδικές αλήθειες.
Ας τις προσεγγίσουμε υπό μορφή ρητορικών ερωτημάτων.
Πρώτο: Στα σοβαρά, απορούν με τη θρασύτητα της – εκτός των άλλων- χουντικής Χρυσής Αυγής όλοι εκείνοι οι «αστέρες» του πολιτικού mainstream, οι οποίοι όσες φορές αντιμετωπίζουν το ερώτημα «τις πταίει;» οχυρώνονται πίσω από το διαρκή αφορισμό της ... Μεταπολίτευσης, λες και τους υπαγόρευσε ο Σάκης Καράγιωργας ή ο Αλέκος Παναγούλης την πολιτική που άσκησαν τα τελευταία είκοσι, δώδεκα, ή δυο χρόνια; Δεν αντιλαμβάνονται τις εξ αντανακλάσεως παρενέργειες αυτού του – κωμικοτραγικού, ούτως ή άλλως – εθισμού τους;
Δεύτερο: Στα σοβαρά, απορούν με τη Χρυσή Αυγή και πολιτικοί που παλιότερα διατείνονταν – σε τηλεοπτικές εκπομπές- πως επρόκειτο για «νόμιμη, πατριωτική οργάνωση», ουδεμία σχέση έχουσα με το ναζισμό; Εκτός αν πιστεύει κανείς πως τότε η Χρυσή Αυγή ήταν ... άλλη.
Τρίτο: Στα σοβαρά, απορούν με τη Χρυσή Αυγή και οι πολιτικοί που κατά καιρούς έχουν – έμμεσα ή άμεσα- φλερτάρει με την ιδέα ότι «απάντηση» στα προβλήματα της εγκληματικότητας μπορεί να είναι η επιβολή «συλλογικών τιμωριών»;
Τέταρτο: Στα σοβαρά, απορούν τώρα με τη Χρυσή Αυγή και τα πολιτικά στελέχη, τα οποία σήκωναν αδιάφορα τους ώμους, όταν μάθαιναν ότι οι λεβέντες του Μιχαλολιάκου άφηναν ημιθανείς από το ξύλο φοιτητές που είχαν μη αρεστές πολιτικές -ιδεολογικές πεποιθήσεις;
Πέμπτο: Στα σοβαρά, απορούν τώρα με τη Χρυσή Αυγή όσοι καμώνονται -ακόμη- ότι δεν ξέρουν τίποτε για τις σχέσεις της με διάφορα ... διαζώματα του «βαθέως κράτους»; Δηλαδή τα τρομακτικά, απίστευτα υψηλά ποσοστά της Χρυσής Αυγής στα τμήματα στα οποία ψήφισαν – στις 6 Μαϊου - οι αστυνομικοί δεν υποδηλώνουν τίποτε; Για ... σατανική σύμπτωση πρόκειται;
Έκτο: Μήπως θα μπορούσαν τουλάχιστον να δοθούν κάποιες εξηγήσεις για τη σιωπή ιχθύος, η οποία περιέβαλλε τις αποκαλύψεις που έκανε στο βιβλίο του ένα πρώην στέλεχος της Χρυσής Αυγής, ο Χάρης Κουσουμβρής;
Να τι είχε γράψει μεταξύ άλλων ο Χ. Κουσουμβρής, ο οποίος είχε διατελέσει και ταμίας της Χρυσής Αυγής:
«Ως ταμίας, είχα τη δυνατότητα να γνωρίζω ότι στο ταμείο δεν είχαμε ποτέ περισσότερα από 300-400 ευρώ. Με τα χρήματα αυτά δεν συντηρείται οργάνωση. Ποιος την ενίσχυε, δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Ξέρω όμως ότι το προεκλογικό μας υλικό για τις ευρωεκλογές είχε έρθει με δελτίο αποστολής από τα γραφεία μεγάλου κόμματος...».
Στη συνέχεια ο πρώην «Χρυσαυγίτης» ανέφερε πως μέλη της οργάνωσης αναλάμβαναν και χρέη «συνοδείας» (ως security, φανταζόμαστε) «καθώς πρέπει» πολιτικών προσώπων. Ως, ...καλή, «συστημική» δύναμη.
Τι έδειξε όλη αυτή η απροθυμία διερεύνησης των καταγγελθέντων, αν όχι την πεποίθηση ότι υπάρχουν ... λερωμένες φωλιές;
Αλλά τι λέμε, τώρα... Αφού η «λύση» είναι απλή. Καταδικάζεις τον Κασιδιάρη και ξεμπερδεύεις...