Τι σχέση έχει ο Τόμας Μαν με τη στριπτιτζού Αθηνά Μαξίμου και την Πέγκυ Ζήνα;
(A)rTVcial (I)ntelligence: ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΤΙΒΟΛΟΓΙΟ (05/05/2011)
Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΟΠΩΣ (ευτυχώς) ΔΕΝ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΖΟΣΑΣΤΕ
Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (terra_gelida@hotmail.com / klarinabourana.blogspot.com) καταγράφει κάθε μέρα τα τραύματα των τηλεοπτικών εικονοκλαστικών του εξαρτήσεων σε real time λαϊκής μαναβικής.
Πιτσιρικάς ήθελα να γίνω καραγκιοζοπαίχτης. Σίγουρος εντελώς γι’ αυτό. Μόνο δύο άλλα επαγγέλματα θέλησα να κάνω πριν καταλήξω ότι θα γίνω σκηνοθέτης και ηθοποιός, που τελικά δεν έγινα. Το ένα ήταν γιατρός γιατί, αν θυμάμαι καλά, η τηλεόραση έπαιζε μια σειρά βασισμένη στο «Μαγικό Βουνό» του Τόμας Μαν, και εκεί είχες δύο ρόλους να παίξεις, αν σου άρεσε. Του φυματικού και του γιατρού, οπότε λογικά διάλεξα του γιατρού. Και το άλλο χορευτής, γιατί μόλις είχε βγει στους κινηματογράφους το «Flashdance» με την Τζένιφερ Μπιλς που τα βράδια δούλευε καμπαρετζού, το πρωί οξυγονοκολλήτρια και στο τέλος μπήκε και στη σχολή κλασικού μπαλέτου, παντρεύτηκε και το ζάπλουτο αφεντικό της. Δεν ξέρω αν ήθελα να γίνω χορευτής επειδή μου άρεσε ο χορός ή επειδή θα μου άρεσε να δουλέψω σε καμπαρέ γεμάτο πρόθυμα αρσενικά στο κοινό ή επειδή θα μου άρεσε να παντρευτώ το πλούσιο αφεντικό μου. Νομίζω πως το τελευταίο ισχύει, το θέμα είναι, τέλος πάντων, ότι είχα αγοράσει το βινύλιο του soundtrack και είχα λιώσει το «What a feeling» της Irene Cara και είχα σπάσει το κεφάλι μου γιατί προσπαθούσα να κάνω τη χορευτική κωλοτούμπα που κάνει στο φινάλε της ταινίας η Τζένιφερ Μπιλς. Όλα αυτά τα θυμήθηκα βλέποντας στην τηλεόραση το «Steps» και χάρηκα πολύ που τελικά δεν έγινα χορευτής, γιατί αν είχα γίνει, με το χαρακτήρα που έχω θα με είχαν βάλει να παίζω στη σειρά ή αυτόν τον γκέι με το ντεκαπάζ που μου κάνει λίγο (πολύ) χαζή, ή την Αθηνά Μαξίμου που κάνει την πρώην καμπαρετζού-αλκοολικιά νυν δασκάλα του χορού, αποδεικνύοντας πως μια καλή αρχή στην καριέρα σου και το αναμφισβήτητο ταλέντο δεν αρκούν για να σε γλιτώσουν από τη γελοιοποίηση. Και δεν φτάνει που θα έπαιζα έναν από αυτούς τους δύο, θα έπρεπε να ανεχτώ να με χορογραφεί και ο Κωνσταντίνος Ρήγος όποτε του δίνει τα ρεπά του η Πέγκυ Ζήνα από τη μπουζουκλερί. Υπάρχει πιο κάτω από όλο αυτό; Δεν πρέπει να έχω ξαναδεί κάτι τόσο αστείο (εννοώ γελοίο) όσον αφορά τη μυθοπλασία στην ελληνική τηλεόραση, το οποίο ο ΑΝΤ1 το ξεμπουρλεύει από μόνος του σε μια σπάνια περίπτωση αυτογνωσίας, διαφημίζοντας το ως «σχολή καλών τεκνών». Μια ομάδα μεγαλομπεμπέκων έχουν περάσει στη Σχολή Παραστατικών Τεχνών, η οποία υποτίθεται ότι βρίσκεται στην Καλιφόρνια του νομού Αττικής, εφόσον διαθέτει κοιτώνες με παστέλ χρώματα και μοντέρνα έπιπλα συν μεταβιομηχανικούς χώρους εξάσκησης, ούτως ώστε να φτουράει η χορογραφία και να δείχνει βιντεοκλίπ, συν τον Αντώνη Φραγκάκη. Μιλάμε για το πιο εγγυημένο γέλιο, εφόσον η σειρά αποτελεί μετάφραση λατινοαμερικάνικης σαπουνόπερας, και το να βλέπεις τόσους ηθοποιούς να ξεφτιλίζονται με πάθος υποδυόμενοι τους Βραζιλιάνους που είναι Έλληνες που είναι μαθητές σχολής (στα 30 τους) η οποία βρίσκεται στην Καλιφόρνια, δίπλα από την Πανεπιστημίου, είναι ό,τι καλύτερο από τότε που έβλεπες τον Στιβ Ντούζο και την αδελφή του Τέτα να κάνουν τους μαθητές του λυκείου με λυκειάρχη τον Νίκο Ρίζο και τη Βίνα Ασίκη. Μοναδικό υβρίδιο μυθοπλασίας ανάμεσα στο «Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα» και το θεϊκό «Glee», το «Steps» αποδεικνύει με τον πιο τρανό τρόπο αυτό που έχω υποστηρίξει και στο παρελθόν: ευτυχώς που έχουμε οικονομική κρίση και δεν γυρίζονται πλέον σειρές γιατί το μόνο που μπορεί να γλιτώσει τους συντελεστές της συγκεκριμένης μαγείας από την ξεφτίλα είναι η προσωρινή ανεργία.
«Η Αθηνά Μαξίμου έχει μόλις τσακίσει ένα μπουκάλι βότκα στο καμπαρέ που δουλεύει, και δέχεται επαγγελματική πρόταση από διευθύντρια σχολής να διδάξει χορό, πράγμα που τη χαροποιεί εφόσον θα ξεκολλήσει από το βούρκο, και από τη χαρά της μας δείχνει την κιλότα της».