Το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε. Θα αναδείξει τον Ευάγγελο Βενιζέλο ως πρόεδρο του. Επί δύο ημέρες στο ΣΕΦ άκουσα τα υπέρ και τα κατά επί της επιλογής, επί της διαδικασίας επί της ουσίας. Όλα αυτά είναι πλέον ιστορία.
Η πραγματικότητα είναι ότι εδώ και λίγες ώρες ξεκίνησε η προεκλογική αντιπαλότητα Σαμαρά-Βενιζέλου, για τις εθνικές κάλπες. Εκεί θα κριθεί και ο Βενιζέλος και το ΠΑΣΟΚ. Ο νέος πρόεδρος φιλοδοξεί να διαψεύσει τις δημοσκοπήσεις.
Στο παρελθόν έχει συμβεί. Δεν αμφιβάλλω ότι ο Βενιζέλος και η πλειονότητα των κομματικών στελεχών θα κάνουν το παν γι' αυτό. Ωστόσο, δυστυχώς για το ΠΑΣΟΚ, αυτή τη φορά, πιστεύω πως οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν μια πραγματικότητα αδήριτη. Η αίσθηση που απεκόμισα από την κομματική συνάθροιση στο Φάληρο ήταν ενός κουρασμένου, διαλυμένου, βολεμένου, σπαρασσόμενου και κατεστημένου κόμματος που ουδεμία σχέση έχει με «Κίνημα».
Οι ίδιοι και οι ίδιοι, ένα κομματικό απαράτ που επιπλέει επί πολλά χρόνια μόνο και μόνο χάρη στη γλώσσα που διαθέτει για να γλείφει. Η λέξη «συντροφικότητα» μόνο ως αστείο εκλαμβάνεται. Στελέχη πούλησαν την ψήφο τους για να γίνουν αρεστοί στη νέα ηγεσία. Άλλοι εκβιάστηκαν για να «μην τελειώσει η πολιτική τους καριέρα».
Άλλοι έσπευσαν να χειροκροτήσουν εκεί που έφτυναν χθες. Μεγαλοστελέχη, υπουργοί αμετανόητοι για τις επιλογές τους. Νεολαίοι... κακέκτυπα παιδιά κομματικού σωλήνα. Απλά μέλη κομματικά, ζαλισμένα να μην ξέρουν τι να κάνουν. Μια άρρωστη κατάσταση. Επιθανάτιος ρόγχος. Πιστεύω ότι στον κόσμο η στάμπα έχει μπει αμετάκλητα: Το ΠΑΣΟΚ απέθανε.
Οι εκλογές θα είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου ενός κόμματος που έχει παραδώσει το πνεύμα του προ πολλού. Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Βενιζέλος μετά τις εκλογές. Θέλω να πιστεύω όμως ότι θα εκφράσει την αγωνία ενός κόσμου που πίστεψε, πάλεψε, αγωνίστηκε όλα αυτά τα χρόνια για καλύτερες μέρες, χωρίς αντάλλαγμα. Και είναι πολλοί. Επώνυμοι και ανώνυμοι. Και κάποιος θα πρέπει κάποτε να τους εξηγήσει γιατί προδόθηκαν, γιατί η χώρα και το ΠΑΣΟΚ έφτασαν μέχρι εδώ.