Στη ζωή μου έχω γνωρίσει πολλούς Νίκους, αλλά λίγους Νικόλες… Δύσκολα μπορείς να αποκαλέσεις κάποιον Νικόλα, θα πρέπει να υπάρχουν κάποιες ικανές και αναγκαίες συνθήκες, κάποια ειδικά χαρακτηριστικά. Θα πρέπει να σου αποπνέει σίγουρα σεβασμό και να υπάρχει αυτό το κιμπαριλίκι που απλά διαχέεται από την αύρα του κάθε ανθρώπου.Νικόλας για την Σαλονίκη ήταν ο Παπάζογλου. Το Στούντιο. «Αδέσποτες χορεύουν οι ζωές μας / ξηλώνουν και τους επτά ουρανούς / κι οι πρόστυχες, φοβισμένες ματιές μας / σφηνώνουν σ' άδειους καιρούς». Ανάθεμά με και αν ξέραμε στα τέλη του ’80 όταν χορεύαμε το συγκεκριμένο τραγούδι ότι καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του πρώτου και ομώνυμου δίσκου από τις Τρύπες είχε παίξει ο Νικόλας ΠαπάζογλουΟ δίσκος «Τρύπες» είναι ο πρώτος κατά σειρά δίσκος του συγκροτήματος και ηχογραφήθηκε στις 27, 28 και 29 Ιανουαρίου του 1985 στο στούντιο «ΑΓΡΟΤΙΚΟΝ», με μηχανικό ήχου τον Νίκο Παπάζογλου. Το remix έγινε από τον Νίκο Παπάζογλου και τις Τρύπες. Κυκλοφόρησε τον ίδιο χρόνο από μία μικρή δισκογραφική εταιρία της Θεσσαλονίκης, με ονομασία "ΑΝΩ ΚΑΤΩ RECORDS". Είχε μεράκι με το στούντιο ο Παπάζογλου. Το στούντιο βρίσκεται στην Κάτω Τούμπα και ξεκίνησε στα τέλη του ’70 από τον Παπάζογλου με χειροποίητα μηχανήματα και εκεί έχουν ηχογραφηθεί μερικά από τα πιο σπουδαία ελληνικά τραγούδια (Η Εκδίκηση της Γυφτιάς, Τρύπες, Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου). Χαρακτηριστικά λέγεται ότι «push pull» ήταν το παρατσούκλι του Παπάζογλου, παρατσούκλι το οποίο προέρχεται από μια ηλεκτρονική διάταξη που χρησιμοποιείται στους ενισχυτές με λυχνίες). Εκτός από τα μηχανήματα του στούντιο και τις τεχνικές γνώσεις που διέθετε, θα πρέπει να αναφέρουμε ακόμα ότι ο Παπάζογλου χρηματοδοτούσε μέχρι δύο δίσκους το χρόνο «ανθρώπων που είχαν τις προδιαγραφές αλλά ταλαιπωρούνταν άδικα». Το «Όνειρο» είναι το τραγούδι που διαλέγω από τον Παπάζογλου. Γι’ αυτό το τραγούδι κοντέψαμε να γκρεμοτσακιστούμε. Ανεβήκαμε στην Άνω πόλη με τα πόδια. Πηδήξαμε την μάντρα σε κάποια συναυλία του, κάπου στις αρχές του ’90 στο Θέατρο Δάσους, για να μπούμε μέσα και να το ακούσουμε. Θυμήθηκα ότι τον είχαμε πετύχει, επίσης, στο καράβι για την Νίσυρο. Ανταλλάξαμε κάποιες κουβέντες και στο τέλος η αίσθηση ήταν ότι μιλούσα με κάποιον δικό μου, κάποιον που ήξερα χρόνια. Κάποιον ξάδερφο ίσως…Δεν το χουν και πολλοί καλλιτέχνες αυτό το χαρακτηριστικό.Νομίζω ότι έχει δίκιο ο Διογένης Δασκάλου όταν λέει ότι «ο Νικόλας είναι η μισή η Σαλονίκη».