Θυμάμαι την μακαρίτισσα τη γιαγιά μου που έλεγε «αχ εμείς παιδάκι μου ζήσαμε κατοχή, εσείς δεν έχετε ζήσει τίποτα». Και για χρόνια είχε δίκιο. Εμείς ζούσαμε μέσα στο ροζ αναφούφουλο σύννεφο του lifestyle των '90s και την οικονομική ευμάρεια της ΕΕ στα 00s. Και ύστερα ήρθε η κρίση και ξαφνικά αναφωνήσαμε «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται». Όμως οι καιροί άλλαξαν και η κατοχή πέρασε και αυτή στον 21ο αιώνα με έναν πιο glossy αέρα, αυτόν που σε κάνει να πεινάς, αλλά πάντα με στυλ (κάτι σαν την Yπολοχαγό Νατάσσα σε ανάκριση με το ρίμελ αψεγάδιαστο και τη βλεφαρίδα κάγκελο, αλλά το ξύλο - τούμπανο!)
Έτσι λοιπόν δεν λέμε ότι τρώμε μπομπότα, αλλά πολέντα ή παραδοσιακό καλαμποκόψωμο. Η σύγχρονη μπομπότα, μεταξύ μας, είναι και πανάκριβη σε σχέση με τον άρτο πολυτελείας, δηλαδή την «φαρίνα» της κατοχής που τώρα δεν την τρώνε ούτε τα αδέσποτα!
Και μπορεί τώρα να μην έχεις δελτίο σίτισης, αλλά σχηματίζεις ουρά στα Lidl για να αγοράσεις το γάλα το Milbona στην μισή τιμή από αυτό της ελληνικής αγοράς (μήπως στερέψαν οι αγελάδες μας;)
Τα όσπρια εισβάλλουν ξανά στις καθημερινές μας διατροφικές συνήθειες, αλλά όχι γιατί δεν έχεις να φας φιλέτο (που δεν έχεις), αλλά γιατί αυτό επιτάσσει η μεσογειακή διατροφή μέσα από trendy εκπομπές σαν αυτή της Ψυχούλη και αυτό γράφεται σε βιβλία της μοδός όπως το «Συνταγές Κατοχής» (προφητικό βιβλίο -κάτι σαν την γαστριμαργική βερσιόν της Αποκάλυψης του Ιωάννη).
Επίσης, επειδή πάντα επιβιώνει αυτός που τα έχει καλά με τα στρατεύματα κατοχής, κάνουμε όλοι τον Αρτέμη Μάτσα ξεθάβοντας τις βέρμαχτ και τα ντοκ μάρτινς από τα ντουλάπια των '80s για να μπορούμε εύκολα να καμουφλαριζόμαστε όταν απαντάμε τον εχθρό στους ανοιχτούς δρόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το γλύψιμο στον εχθρό έχει ξεκινήσει με τακτικές επισκέψεις στα υποκαταστήματα «Γερμανός» και στις εναλλακτικές εκδηλώσεις του Ινστιτούτου Γκαίτε, αλλά και με συχνά retweets της Ναταλίας Γερμανού, ενώ οι ελληνίδες συνταξιούχες σε μια ύστατη προσπάθεια να της λυπηθεί ο Γερμανός, αποφάσισαν να υιοθετήσουν φέτος το Πάσχα την κουπ «Άντζελα Μέρκελ».
Βέβαια, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας μέχρι να βγούμε από το μαύρο τούνελ της κρίσης και για αυτό προτείνουμε να κάνουμε μόδα και άλλες συνήθειες της κατοχής, όπως το να γλύφουμε λιοκόκαλα (κοινώς κουκούτσια από ελιές/μπορεί να λειτουργήσει και ως μέθοδος διακοπής του καπνίσματος), να τρώμε στραγάλια και να πίνουμε ρεβυθόζουμο αντί για καφέ (γιατί κάτι βλακείες νες και εσπρέσο μας τσακίζουν τα νεύρα), να πίνουμε ρούμι από τους συμμάχους μας τους Άγγλους και να βαφτίσουμε τα καναρίνια μας Πισπιρίγκο!