Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα γραπτά δύο, υποτίθεται, κορυφαίων οικονομολόγων που υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι αν και δεν είναι μέλη του κόμματος, επηρεάζουν και απηχούν τις απόψεις στελεχών της Κουμουνδούρου και αρχίζω να ανησυχώ.
Αναφέρομαι στους πανεπιστημιακούς Κώστα Λαπαβίτσα και Γιάννη Βαρουφάκη που διδάσκουν σε Αγγλοσαξωνικά πανεπιστήμια και οι οποίοι εδώ και χρόνια βομβαρδίζουν τον δημόσιο χώρο με συνεντεύξεις και άρθρα, συχνά ακραία και συχνότερα "εκτός οικονομίας". Εκτός οικονομίας με την έννοια ότι μιλούν κυρίως πολιτικά και δευτερευόντως οικονομικά. Εξηγούμαι: Όλοι οι λογικοί άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι η έξοδος από το μνημόνιο και μια αναδιάρθρωση του χρέους, που θα το κάνει βιώσιμο, προϋποθέτει μια συνολική πολιτική απόφαση που αφορά όλη την Ευρώπη.
Η διευθέτηση του ελληνικού χρέους "διαπλέκεται" με τον συνολικό αναπροσανατολισμό της ευρωπαϊκής πολιτικής και το τέλος της λιτότητας. Κυρίως θα πρέπει να πεισθεί η Γερμανία ότι οι πολιτικές λιτότητας θα σκοτώσουν αργά ή γρήγορα την πολιτική ένωση της Ευρώπης, φέρνοντας στην εξουσία στις προβληματικές δημοσιονομικά χώρες, ακραίες πολιτικές δυνάμεις. Για να γίνει αυτό θα πρέπει η Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρώπη και κυρίως να αναδιαρθρώσει αποτελεσματικά το παραγωγικό και υπαρξιακό "dasein" της.
Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα, απέτυχε γιατί εγκλώβισε την κοινωνία στα αδιέξοδα του πελατειακού κράτους. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το ηθικό πλεονέκτημα, αλλά δεν θα πρέπει να διεκδικήσει και το μονοπώλιο της απρονοησίας.
Προσπαθώντας, να τον σπρώξουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο τον Τσίπρα στην λογική της καμμένης γης, εκτός ευρώ και με την χώρα "μέσα στα δάκρυα και αίμα", το δίδυμο Λαπαβίτσα -Βαρουφάκη τον ταυτίζει υποσυνείδητα με τον Βασιλιά Ληρ. Ας θυμηθούν, το τέλος αυτού του ήρωα στο Σαίξπηρ... και τα δεινά του βασιλείου.