Νιώθω αμήχανα να μιλώ για τον Λεωνίδα Κύρκο. Μέτρησε κοντά 9 δεκαετίες ζωής και τις 7 τις πέρασε στην πολιτική: Αγώνες, μάχες, φυλακίσεις, εξορίες, λάθη, προφητικές προβλέψεις. Μια ζωή αριστερός, μια ζωή πολιτικό ον. Ήταν μια διαφορετική φωνή. Συνήθως νηφάλια, άλλοτε τολμηρή, πότε-πότε εκρηκτική, αλλά ποτέ βίαιη. Η «αριστερά των σαλονιών» είχε πει κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου και όλοι κοίταξαν προς την πλευρά του Κύρκου. Ανάμεσα τους υπήρχε κόντρα χρόνων και οδήγησε τον Λεωνίδα – σε μια από τις σπάνιες στιγμές πολιτικής αφροσύνης – να συνταχθεί με τον «όχλο» δεξιάς κι αριστεράς που ήθελαν τον Παπανδρέου στο σκαμνί. Παρά τις διαφορές τους, θα έλεγε κανείς πως υπήρχε κώδικας επικοινωνίας, όπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες προσωπικότητες. Και ο Λεωνίδας κατάλαβε το λάθος του.
«Αυτή η ανοησία επιτρεπόταν στο Χαρίλαο. Εγώ δεν έπρεπε να το κάνω...». Η φράση είναι δική του και αναφερόταν στην παραπομπή του Ανδρέα. Με άλλη διατύπωση έχει παραδεχθεί και δημοσίως το λάθος του. Αυτό το άχθος τον βάραινε χρόνια γι' αυτό και δεν ανέφερε στα βιβλία του τίποτε σχετικό. Οι μισοί Αριστεροί τον μισούσαν γι' αυτά που έλεγε, οι άλλοι μισοί τον είχαν εικόνισμα για όσα έκανε. Ούτε διάβολος, ούτε Άγιος. Άνθρωπος.
Ο Λεωνίδας της Αριστεράς ήταν σαν μια γλυκιά, κάπου-κάπου βραχνή, φυσαρμόνικα: Μελαγχολικός ήχος, που βγαίνει από τα εσώψυχα. Μπήκε νωρίς το φθινόπωρο φέτος...