Δεν ήμουν φίλος του Νίκου Θέμελη. Δυστυχώς. Είχα την τύχη όμως να τον γνωρίσω. Ήταν από τους ελάχιστους ανθρώπους που ενώ μου ενέπνεαν τον σεβασμό να του μιλήσω στον πληθυντικό, μου επέτρεπε τον ενικό...
Δεν υπήρξα ποτέ «παπαγαλάκι» ή μέρος του «συστήματος Σημίτη», αλλά όποτε του τηλεφωνούσα, σήκωνε σχεδόν πάντα το τηλέφωνο του. Κι αυτό γιατί δεν ήταν κολλημένος με την εξουσία, δεν είχε τη στενομυαλιά του κομματόσκυλου ή την αλητήρια συμπεριφορά του νεόκοπου δήθεν «εκσυγχρονιστή» που έβγαζε λευκές και μαύρες λίστες δημοσιογράφων, αναλόγως της θέσης που έπαιρναν στο εσωκομματικό σκηνικό του 1996 ή του 2000. Ο Νίκος Θέμελης είχε την αστική ευγένεια ενός ευπατρίδη, την ευρύτητα πνεύματος ενός πολίτη του κόσμου, την αυτογνωσία και την ωριμότητα ενός σοφού, την πραότητα και τη γλυκύτητα ενός αγίου και την εξυπνάδα όσο λίγων. Ο Κώστας Σημίτης του οφείλει πολύ περισσότερα απ' όσο και ο ίδιος ίσως πιστεύει. Αν είχε το πολιτικό σύστημα και ιδίως ο Γιώργος Παπανδρέου, έναν Θέμελη δίπλα του...
Καλό ταξίδι, Κύριε Νίκο...