Άκουγα το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του πρωθυπουργού κι' αναλογιζόμουν αν τα όσα θετικά (απολογιστικά για το '13 και προϋπολογιστικά για το '14) ανέφερε, μπορούν να στάξουν κάποιες στάλες αισιοδοξίας στις "ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες..." μας. Και την ίδια στιγμή, διερωτήθηκα αν κι' εμείς οι ίδιοι είμαστε έτοιμοι και διαθέσιμοι να ενδώσουμε στην -όποια- ελπίδα και αισιοδοξία, μήπως δηλαδή (σαν τους εξαρτημένους από θανατηφόρες ουσίες) αντιλαμβανόμαστε μεν που αφήνουμε να μας οδηγεί η απελπισία, η απόγνωση, ο θυμός και ο φόβος, αλλά αφηνόμαστε ηδονικά και ανήμποροι στην καταστροφική περιδίνηση... Σπεύδουμε ν' αρνηθούμε και ν' ακυρώσουμε την όποια θετική (έστω υπό την έννοια της μη αρνητικής...) εξέλιξη, λες και μας θρέφει η μιζέρια και το σκοτάδι γύρω μας, λες και φοβόμαστε να επιτρέψουμε και στην πιο μικρή αχτίδα ν' αχνοφωτίσει κάποιο πιο βατό μονοπάτι...
Είναι βέβαιο πως πρέπει να γίνουν πολλά και πολύ γρήγορα .Όλα αυτά που για δεκαετίες δεν γίνονταν..."από δημόσιες αμαρτίες".Και, φευ, τα χρονικά περιθώρια που έχουμε είναι δραματικά περιορισμένα. Τα πράγματα, δεν θ' αλλάξουν από μόνα τους και σίγουρα δεν.. θα τ' αλλάξουν "οι άλλοι". Οι περιβόητοι "άλλοι', είμαστε εμείς. Εμείς που κακομάθαμε από "δημόσιες αμαρτίες" που κανάκευαν και εξέτρεφαν "το κακό το ριζικό μας...", εμείς που τρέμουμε τις αλλαγές και τις προσπάθειες, τον μόχθο και συχνά τις θυσίες που συνεπάγονται. Εμείς, που μπορεί να έχουμε μικρότερο μερίδιο ευθύνης από τις "δημόσιες αμαρτίες", αλλά δεν είμαστε και άμοιροι ευθυνών. Άλλοι μας εκπόρνευσαν, αλλά κι' εμείς δεν αρνηθήκαμε την πορνεία...
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από εδώ- την κατανόηση και αποδοχή του ποιοι ήμασταν, ποιοι καταντήσαμε να είμαστε και ποιοι θέλουμε να γίνουμε. Με γύρισμα σελίδας, με αγώνα ,ιδρώτα σκληρή δουλειά και θυσίες. Και με κατά το δυνατόν ψύχραιμη εκτίμηση του ότι πέρα από λάθη και ευθύνες της πολιτικής τάξης (που, πάντως, εμείς αναδεικνύαμε...), αφ' ενός τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι ακόμη χειρότερα κι' αφ' ετέρου αργά, επώδυνα, κάτι αλλάζει προς το καλύτερο. Αν δεν το δούμε και δεν τ' αναγνωρίσουμε, θα είναι σαν να μην έχει την παραμικρή σημασία -και έχει!
Φανταζόταν κανείς τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα, τα χρόνια της απίθανης κραιπάλης, της μέθης της διαφθοράς και της διαπλοκής, του αδιανόητου πάρτι με δημόσιο χρήμα μεταξύ...
"νταβατζήδων" και δημόσιων λειτουργών, πως θα ερχόταν (όπως ήρθε..) η στιγμή ένας παρολίγον πρωθυπουργός της χώρας να καταδικασθεί για μίζες και ξέπλυμα μαύρου χρήματος; Αλλά και πέραν του Τσοχατζόπουλου , πίστευε κανείς ότι εισαγγελείς θα καλούσαν τον Παπαντωνίου και θα άνοιγαν τους λογαριασμούς του, ο πολύς Σμπώκος θα... μετακόμιζε στον Κορυδαλλό, ο κάτω από αυτόν Κάντας θα ... "τραγουδούσε" καντάδες που σηκώνουν στον "χορό" δεκάδες "ευυπόληπτους" επιχειρηματίες, μέχρι χθες παραστάτες και "ημετέρους" της πολιτικής τάξης; Ο μακαρίτης Δροσογιάννης χαστούκιζε ,τότε, αστυνομικό της τροχαίας που δεν τον αναγνώρισε και του είπε να μην παρκάρει κάπου, σήμερα ο ανιψιός του "Εθνάρχη" Καραμανλή και πρώην υπουργός οδηγείται σιδηροδέσμιος στον εισαγγελέα! Το ίδιο και το "δικό μας παιδί" Τομπούλογλου, που στις ... καλές εποχές θ' αρκούσε ένα "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;" για να κουκουλωθεί ο εκβιασμός και η δωροδοκία. Επιχειρηματίες-στηρίγματα της πολιτικής τάξης, συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται για μίζες και διακίνηση μαύρου χρήματος, συνδικαλιστές-σύμβολα της κομματικής νομενκλατούρας βλέπουν τα ονόματά τους κρεμασμένα "στα μανταλάκια" και οι λογαριασμοί τους, στην Ελλάδα και στα... νησιά Κάϋμαν ανοίγονται και γίνονται φύλλο και φτερό.
Και σταμάτησε η διαφθορά-θα πείτε. Όχι βέβαια, πάντα θα υπάρχει. Έπαψε όμως να βασιλεύει η περιφρονητική αίσθηση του ακαταδίωκτου των ισχυρών και των επωνύμων. Κι' αυτό δεν είναι διόλου λίγο, για μια χώρα που κάποτε ο πρωθυπουργός της έλεγε προκλητικά "όποιος έχει στοιχεία, να πάει στον εισαγγελέα..." και όλοι οι εισαγγελείς, αυτοί που σήμερα ξενυχτάνε ψάχνοντας, ήταν θεόκουφοι! Και από τούδε, οι ευεπίφοροι στην διαφθορά, θα το σκέπτονται δυό και τρεις φορές πριν τολμήσουν (κάποιοι πάντα θα τολμούν...) πριν βάλουν το δάκτυλο στο βάζο...
Μένουν να γίνουν πολλά, πάρα πολλά. Να πάψουν οι πολιτικοί μας να είναι υπηρέτες των κομμάτων τους και να γίνουν υπηρέτες του λαού και του έθνους. Να κάτσουν κάτω όλοι και να εκπονήσουν ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης και ανάπτυξης, να πατάξουν την γραφειοκρατία (αυτοί, άλλωστε, και η πελατειακή νοοτροπία τους την εξέθρεψαν!), να κάνουν το κράτος επόπτη και ρυθμιστή, να ενισχύσουν την επιχειρηματικότητα που θα φέρει θέσεις εργασίας, να αλλάξουν συθέμελα το πρόγραμμα και τις δομές της παιδείας. Να... να.... να
Η κρίση μαζί με τα μύρια κακά της, μας προσφέρει και το καλό της συνειδητοποίησης πως αν επιτέλους και τώρα δεν αλλάξουμε (με μόχθο, θυσίες και πόνο...), μέλλον και προοπτική δεν έχουμε. Το χθες, πέθανε. Το αύριο, δεν γεννήθηκε ακόμη. Σήμερα τι κάνουμε...
Καλή Χρονιά, με αισιοδοξία και φρέσκα μυαλά...