Ενισχύονται οι φόβοι ότι πάμε σε δύο διαφορετικά ευρωπαϊκά νομίσματα: της Γερμανίας και των άλλων.
Ο κεντρικός στόχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας διακηρυγμένος στο Άρθρο 2 του καταστατικού της χάρτη είναι η διατήρηση του επιπέδου των τιμών ή με άλλα λόγια ο περιορισμός του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα. Άλλοι στόχοι, όπως ο περιορισμός της ανεργίας και η οικονομική ανάπτυξη δεν ανήκουν στο σύνολο των στόχων που θέτει η ΕΚΤ, σε αντίθεση με την αμερικανική FED. Αυτοί θεωρητικά θα έπρεπε να είναι στόχοι των κυβερνήσεων.
Ακόμα όμως και αν η ΕΚΤ είχε σαν στόχο της την περιστολή της ανεργίας δεν θα μπορούσε να κάνει και πολλά. Η αγορά εργασίας στην Ευρώπη, παρά τη νομική κατοχύρωση της κινητικότητας των εργαζομένων από χώρα σε χώρα εντός της ΕΕ, διατηρεί την εθνική της βάση κυρίως λόγω των γλωσσικών διαφορών. Παλαιότερα κάποιοι είχαν επιχειρήσει να υποστηρίξουν ότι η ΟΝΕ και το Ευρώ δεν θα επιτύχουν επειδή ακριβώς για αυτό το λόγο δεν αποτελούν βέλτιστη νομισματική ζώνη.
Αν για κάποιους άλλους αυτά είναι ψιλά γράμματα και ακαδημαϊσμός καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν. Σήμερα η ανεργία στις χώρες του Ευρώ ως σύνολο μπορεί να είναι κάτω από 10 %, αυτή η εικόνα όμως δεν είναι αντικειμενική, αφού εκφράζει πρακτικά τον μέσο όρο εντελώς ανόμοιων μεγεθών.
Από τη μια έχουμε την Γερμανία, με την ανεργία περιορισμένη στο 6,3 %, ενώ από την άλλη βρίσκονται Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ελλάδα με διψήφια νούμερα. Πιο συγκεκριμένα στην Ισπανία η ανεργία έχει ανέλθει στο 20,5 %, στην Ιρλανδία 14,9 %, στην Πορτογαλία 11,1 %, στην Ελλάδα 14,1 %.
Ούτε αυτή η εικόνα όμως είναι ενδεικτική. Κάνοντας ανάλυση της ανεργίας στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της, δηλαδή κατά φύλο, κατά ηλικιακή ομάδα και κατά περιοχή παρουσιάζεται μια ακόμα πιο ζοφερή εικόνα. Ενδεικτικά η ανεργία των νέων κάτω των 25 ετών βρίσκεται σε πρωτοφανή επίπεδα: στην Ισπανία 43 %, στην Ιρλανδία 31,3 %, στην Πορτογαλία 21,5 %, στην Ελλάδα 36,1 % (στοιχεία Δεκεμβρίου 2010).
Αυτό που βλέπουμε είναι η επιβεβαίωση της ύπαρξης δύο ταχυτήτων στην Ευρωζώνη. Κατάσταση που μπορεί φυσικά να επιδεινωθεί από "κλέφτες" πολιτικούς, αλλά στην ουσία υπάρχει αντικειμενικά και γι αυτό δεν αρκεί μια επιχείρηση "αρετή" για να την σταματήσει. Παρόλα αυτά θα πουν οι σκεπτικοί η ιστορία δείχνει ότι η Ευρωζώνη συνεχίζει να υπάρχει χωρίς η αντιθέσεις της να γίνονται εκρηκτικές. Έχει όντως καταφέρει να περάσει το τεστ, τόσο των καλών καιρών μέχρι το 2007, όσο και των κακών καιρών ως τα σήμερα. Η πιθανή άνοδος όμως των επιτοκίων από την ΕΚΤ στις 7 Απριλίου ενδέχεται να αποδειχθεί το καθοριστικό τεστ, αφού οι καλές και οι κακές στιγμές ποτέ δεν ήταν πιο πολωμένες ανάμεσα στις χώρες που παίρνουν μέρος στο πείραμα του Ευρώ.
Όπως είπαν και οι Financial Times: "φαίνεται συνεπώς ότι η Ευρωζώνη είναι στην αρχή ενός νέου εγχειρήματος, το οποίο περιλαμβάνει την περιστολή της νομισματικής πολιτικής πριν το ξεκαθάρισμα του δημοσιονομικού χάους σε πολλές χώρες. Καλή Τύχη!"