ΑΠΟ ΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ":
Με την πυρηνική τραγωδία της Ιαπωνίας, άρα και με τον φόβο που παγκοσμίως εκλύθηκε παρ’ όλη την προσπάθεια να μετριαστεί η σημασία του γεγονότος, συσχετίστηκε η νίκη των Πράσινων στη Βάδη-Βυρτεμβέργη της Γερμανίας. Και βέβαια και με τις ανακολουθίες της κ. Μέρκελ, μια και το «είπα-ξείπα-ξαναλέω», εύκολα μεταφράσιμο σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, παραμένει ένα δόγμα που το ασπάζονται διεθνώς οι πολιτικοί, με όποια ιδεολογία κι αν λένε ότι πολιτεύονται. Είναι ωστόσο προς συζήτηση τόσο η καταγωγή της πράσινης νίκης, οι αιτίες της, όσο και το μέλλον της· είναι προς συζήτηση δηλαδή το αν έχει όντως μέλλον και ποιο, κι αν μπορεί να λειτουργήσει παραδειγματικά και για άλλες χώρες, είτε επειδή είναι κομμάτια και αυτές του απειλούμενου πλανήτη, είτε επειδή αντιμετωπίζουν και δικά τους σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα.
Αν η αντίδραση των Γερμανών πολιτών, που εκφράστηκε με μαζική ψήφο υπέρ των Πράσινων, θεωρηθεί συναισθηματικής τάξεως, μια άμεση αυθόρμητη ανταπόκριση υπαγορευμένη από τον φόβο για τα πυρηνικά, τότε θα συναριθμηθεί με ανάλογες εκλογικές συμπεριφορές που έχουν παρατηρηθεί σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες τα προηγούμενα χρόνια: ένα οξυμένο περιβαλλοντικό πρόβλημα (το νέφος, επί παραδείγματι, ή καταστροφικές πυρκαγιές, ή η ρύπανση κοντινής θάλασσας) ενισχύει την πράσινη κάλπη. Μόνο που η ενίσχυση αυτή είναι προσωρινή και επειδή δεν απορρέει από βαθιά οικολογική συνείδηση, αλλά από το διεγερμένο θυμικό, αίρεται είτε όταν το πρόβλημα επιλυθεί (ή απλώς όταν ανακοινώνεται ότι θα ληφθούν μέτρα αντιμετώπισής του) είτε όταν οι Πράσινοι, αναλαμβάνοντας ένα μερίδιο κυβερνητικής εξουσίας αποδεικνύονται υστερούντες των διακηρύξεών τους. Στη Γερμανία, λόγου χάρη, το 1999, οι Πράσινοι, καίτοι οικολογούντες, πείστηκαν από τον ηγέτη τους κ. Γιόσκα Φίσερ, υπουργό Εξωτερικών τότε, και δεν εναντιώθηκαν στη διά βομβαρδισμών διάλυση της Γιουγκοσλαβίας· προφανώς είχαν αποδεχθεί ότι προείχε το «ανθρωπιστικό» της σχετικής θλιβερής ρητορικής, οπότε το οικολογικό πρόβλημα (του απεμπλουτισμένου ουρανίου συμπεριλαμβανομένου) είχε πέσει σε τρίτη μοίρα, είχε καταντήσει να φαίνεται πολυτέλεια.
Αυτό είναι άλλωστε το γενικότερο πρόβλημα: ότι ο οικολογικός προβληματισμός και η συνοδός περιβαλλοντική δράση θεωρούνται πολυτέλεια, κάτι σαν κοινωνικοπολιτικό παντεσπάνι όταν δεν περισσεύει το ψωμί. Αφού λοιπόν δεν υπάρχει ισχυρό πανευρωπαϊκό οικολογικό κίνημα, η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν πιέζεται από κανέναν, ώστε να αποφασίσει εντατικότερους ελέγχους των πυρηνικών εγκαταστάσεων, με αυστηρότερα κριτήρια και δίχως αργοπορία. Προφανώς, οι ηγέτες της δεν βρήκαν χρόνο να ρίξουν μια ματιά στον χάρτη επικινδυνότητας που δημοσίευσε η Greenpeace, με ευάλωτους ή «ύποπτους» πυρηνικούς αντιδραστήρες σε δεκαπέντε χώρες της ηπείρου μας..