Γιορτή ίσων ευκαιριών, ή τσίρκο τραυμάτων;
ΚΛΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΡΑΝΑ (Συμπεράσματα ευγενικής κακοήθειας)
από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο (terra_gelida@hotmail.com )
Παλιά στα χωριά, οι «υγιείς» περνούσαν την ώρα τους, διασκεδάζοντας με το ζαβό του χωριού στην κεντρική πλατεία. Το ζαβό, ζαβό ήτανε δεν καταλάβαινε και πολλά, γελούσε το έρμο και αν η μεταχείριση και τα αστεία των συγχωριανών του δεν ήταν πολύ σκληρά, αφ’ ενός εκείνο αισθανόταν και μέρος του κοινωνικού συνόλου, αφ’ ετέρου οι «υγιείς» πιστεύανε ότι «ε λίγη πλάκα δεν κάνει και κακό, έτσι του δείχνουμε και την αγάπη μας». Από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα, δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα τουλάχιστον στην Ελλάδα. Μια χώρα με παράδοση «Καιάδα» στην αντιμετώπιση όσων δεν τηρούν το προφίλ του φυσιολογικού, στην οποία, η ποιότητα ζωής όσων γεννήθηκαν με νοητική στέρηση η κάποια άλλη ειδική ανάγκη, απέχει έτη φωτός από τα ιλουστρέ διαφημιστικά κοινωνικά μηνύματα που προβάλλει κατά καιρούς η τηλεοπτική οθόνη. Μια χώρα, από τις τελευταίες στην ευρωπαϊκή ζώνη, που θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να διοργανώνει Special Olympics, γιατί πρώτα νοιάζεσαι έμπρακτα για τους συμπολίτες σου με ειδικές ανάγκες, ικανοποιείς αυτές τους τις ανάγκες, προστατεύεις το δικαίωμα τους στην αξιοπρέπεια και μετά τους βγάζεις σαν τσίρκο στην αρένα. Ναι, για να είμαι ειλικρινής το πρόβλημα μου με τα Special Olympics, δεν βρίσκεται τόσο στη διοργάνωση τους από την Ελλάδα όσο στον ίδιο τον θεσμό. Και ξεκινάει από το πρόβλημα μου με τη σημασία των σκέτων των κανονικών Olympics και το τι ακριβώς αυτοί σηματοδοτούν. Το μεγάλο το ωραίο και το αληθινό; Σόρι, αλλά τέτοιο σύνθημα δεν φτουράει πια ούτε για αυτοδιαφήμιση πέους από χρισμένο επιβήτορα. Μικρότερη σχέση έχει ο αθλητισμός με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, από ότι το Δελφινάριο με το θέατρο. Σκορ ρεκόρ, χορηγοί, πακτωλοί χρημάτων, τηλεοπτικές αναμεταδόσεις, σόου, αναβολικά, πολιτικές σκοπιμότητες, σκάνδαλα και χρέη. Τα ξέρουμε όλα αυτά, τα ζήσαμε κι από πρώτο χέρι μην επαναλαμβανόμαστε. Οπότε τι ακριβώς εξυπηρετεί η διοργάνωση μιας ‘ειδικής’ Ολυμπιάδας; Προωθεί το μήνυμα της ισότητας; Με ποιον τρόπο; Με το να βλέπω παιδάκια με σύνδρομο down να κάνουν οχτάρια στο στίβο και να χαίρομαι που το δικό μου παιδί είναι υγιές; Ή σχετίζεται με το δικαίωμα των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες στην άθληση; Αν ναι, που ακριβώς είναι αυτό το δικαίωμα τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου στη χώρα μου; Σε ποιο άσυλο ακριβώς κρύβεται να πάω να του πω, «γεια σου δικαίωμα να σε χαιρόμαστε;» Αν υποτίθεται (εννοείται πως απλώς υποτίθεται) στους Ολυμπιακούς τους κανονικούς γιορτάζουμε το νους υγιής σε σώμα υγιές, τι ακριβώς γιορτάζουμε στα Special Olympics; Δεν γνωρίζω πώς θα λειτουργούσα αν ήμουν πατέρας ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες. Μπορεί από την αγωνία μου και την αγάπη μου για αυτό το παιδί, να τα έβλεπα διαφορετικά τα πράγματα και πρώτος να το παρακινούσα να συμμετάσχει, προσδοκώντας το χαμόγελό του στη νίκη, τη συμμετοχή του στα κοινά. Είναι μεγάλη πουτάνα το συναίσθημα και σου αλλάζει την αντίληψη σου και ζητώ συγνώμη προκαταβολικά αν κάποιος γονέας αισθάνεται προσβεβλημένος με ότι γράφω παραπάνω. Απλά δεν πιστεύω ότι με πορδές βάφονται αυγά. Και αυτό είναι ούτως ή άλλως οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Εκτός κι αν κάποιος πιστεύει, ότι η διοργάνωση του 2004, έκανε γενικό καλό στον αθλητισμό στη χώρα μας. Σόρι αλλά αν το πιστεύεις είσαι απλά βλάκας και εκεί όχι συγγνώμη δε σου ζητάω, αλλά κόβω και την καλημέρα μαζί σου. Ό,τι καλό έκαναν οι Ολυμπιακοί του 2004, τόσο καλό θα κάνουν και τα Special Olympics στο παιδί σου. Άρτος και θεάματα με τα «ζαβά» να χαζογελάνε (δεν είμαι εγώ σκληρός, η εικόνα είναι πιο σκληρή) στο στάδιο, την ώρα που εμείς κουνάμε σημαιούλες στις κερκίδες, ξορκίζοντας τις ενοχές μας, απέναντι στην απουσία μας από τις ζωές τους και τις ανάγκες τους. Ενώ κάποιες κοσμικές, κοσμικοί και λοιποί επώνυμοι, χρίζονται φιλάνθρωποι και ευαισθητοποιημένοι. Εξαργυρώνοντας το στραβό, αθώο και ενίοτε σπαραχτικό χαμόγελο του δικού σου «ζαβού» παιδιού.