Μήπως η σκληρή εργασία είναι η μόνη λύση;

Το 1933 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Θεόδωρος Ρούζβελτ είχε μια απλή ιδέα. Να απασχολήσει έναντι ισχνού εισοδήματος τα εκατομμύρια των ανέργων, -30 % του συνόλου του ενεργού πληθυσμού, που είχε δημιουργήσει το κραχ του 1929. Τα αποτελέσματα ήταν άμεσα. Η κατανάλωση αυξήθηκε και η αμερικανική οικονομία βγήκε από την ύφεση,δημιουργώντας στην συνέχεια το οικονομικό θαύμα που όλοι γνωρίζουν. Έτερο παράδειγμα. Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι γερμανοί πολίτες δέχθηκαν αγογγύστως την πρόταση των πολιτικών ταγών τους να εργάζονται ο καθένας τους δύο ώρες δωρεάν για το κράτος. Εντός ολίγων δεκαετιών η Γερμανία έγινε η πρώτη οικονομία της Ευρώπης και η χώρα από την οποία εξαρτάται η τύχη μας. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς απόφοιτος της business school του Harvard για να αντιληφθεί την λυδία λίθο των ανωτέρω μέτρων. Η σκληρή εργασία δεν υπήρξε ποτέ το φόρτε της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας. Με εξαίρεση την γενιά των γονέων μας που από τα ερείπια της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου δημιούργησε μια ζηλευτή ανάπτυξη, οι προηγούμενες γενιές αλλά κυρίως η επόμενη ήταν της νοοτροπίας του «δεν βαριέσαι» ή μάλλον του «πέρα βρέχει». Ακόμη και σήμερα μετά την «ανάστροφη» του Δ.Ν.Τ., εάν ανοίξει κανείς την τηλεόραση θα ακούσει ατέρμονες αναλύσεις για το συνταξιοδοτικό και το ασφαλιστικό που έχουν αποκλειστική αφετηρία μια και μόνο σκέψη πως θα δουλεύουμε λιγότερο και να βγαίνουμε στη σύνταξη νωρίτερα. Η πρόταση μου είναι, αντί να οικτίρουμε για την κακή μας τύχη ή να επαφιέμεθα στην «έξωθεν βοήθεια» να σηκώσουμε τα μανίκια και να εργασθούμε για το κοινό καλό. Είναι φρονώ η μόνη εφικτή και ορατή λύση.˙