Αντικαθιστώντας τα σπάνια μεταλλικά στοιχεία μιας μπαταρίας ιόντων λιθίου με πρωτεΐνες, ερευνητές υπόσχονται να δώσουν οριστική λύση στο ενεργειακό πρόβλημα της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας.
Ο δρόμος για τον πλήρη εξηλεκτρισμό της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Και αυτό γιατί το μέγεθος του εγχειρήματος είναι τέτοιο που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαιτήσει την προσαρμογή ή τη δημιουργία νέων μηχανισμών, ώστε το όνειρο του ηλεκτρικού αυτοκινήτου να μην μετατραπεί από όνειρο σε έναν περιβαλλοντικό εφιάλτη.
Το μεγαλύτερο στοίχημα το οποίο καλείται η παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία να κερδίσει είναι εκείνο των μπαταριών, καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που διατυπώνουν αμφιβολίες για το αν η ραγδαία αύξηση της ζήτησης για τους συσσωρευτές ιόντων λιθίου θα καλυφθεί από την ετήσια εξόρυξη των ούτως ή άλλων σπάνιων μεταλλικών στοιχείων που απαιτούνται για την κατασκευή τους.
Σε αδιέξοδο είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει και η συσσώρευση των παροπλισμένων συσσωρευτών μετά το τέλος ζωής των ηλεκτροκίνητων οχημάτων, με τις πρώτες προβλέψεις να μιλούν για τη συγκέντρωση 15 εκατομμυρίων τόνων μπαταριών ιόντων λιθίου έως και το 2030.
Με δεδομένο, μάλιστα, ότι πολλά από τα στοιχεία των συγκεκριμένων μπαταριών δεν ανακυκλώνονται ή για την ακρίβεια το υψηλό κόστος της διαδικασίας καθιστά την ανακύκλωσή τους ασύμφορη, το πρόβλημα της διαχείρισης των “νεκρών” μπαταριών ίσως αποδειχθεί καθοριστικό για την ομαλή μετάβαση της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας στην ηλεκτροκίνηση.
Η λύση τόσο στην επάρκεια των πρώτων υλών όσο και στην ανακύκλωση των μπαταριών φαίνεται πως έρχεται από τις πρωτεΐνες, η δομή των οποίων πρόκειται να αξιοποιηθεί για τη δημιουργία συσσωρευτών οι οποίοι όχι μόνο θα είναι πλήρως ανακυκλώσιμοι αλλά δεν θα εμπεριέχουν σπάνια μέταλλα όπως το κοβάλτιο.
Τη θέση του λίθιου και του κοβάλτιου διεκδικούν πλέον τα πεπτίδια ή αν προτιμάτε οι οργανικές ενώσεις οι οποίες αποτελούνται από δύο ή περισσότερα αμινοξέα απαρτίζοντας τις πρωτεΐνες. Τα ηλεκτρόδια πολυπεπτιδίων παραμένουν εξαιρετικά σταθερά κατά τη λειτουργία της μπαταρίας και διασπόνται όταν κανείς το θελήσει μόλις βρεθούν σε όξινο συνθήκες σε αμινοξέα και άλλα στοιχεία τα οποία με τη σειρά τους μπορούν να χρησιμοποιηθούν εκ νέου για την κατασκευή νέων συσσωρευτών. Μάλιστα η αποδόμηση των μπαταριών αυτών δεν απελευθερώνει τοξικές ουσίες, γεγονός που σημαίνει ότι ακόμα και στην περίπτωση που καταλήξουν στο περιβάλλον, π.χ. μέσω της εναπόθεσής τους σε έναν χώρο υγειονομικής ταφής δεν ελοχεύει ο κίνδυνος της μόλυνσης.
Σε ό,τι αφορά στην ενεργειακή απόδοσή τους, για την ώρα φτάνουν στο 1/3 της απόδοσης των μπαταριών ιόντων λιθίου, χωρίς ωστόσο να απέχουν από τα επίπεδα συσσωρευτών ηλεκτρικής ενέργειας οι οποίο δεν εμπεριέχουν μεταλλικά στοιχεία. Αξίζει σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε ότι η έρευνα η οποία εκπονήθηκε από το πανεπιστήμιο του Τέξας, συγχρηματοδοτείται από το Υπουργείο Ενέργειας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής γεγονός που μοιάζει από μόνο του αρκετό ώστε να πειστεί κανείς για τη σημαντικότητα των ευρημάτων της.