Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) και τρεις Σύλλογοι τραπεζοϋπαλλήλων προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στρέφονται κατά των νέων εργασιακών δεδομένων που προβλέπονται από το Μνημόνιο ΙΙ.
Είναι οι πρώτες προσφυγές (αιτήσεις ακυρώσεως) που κατατέθηκαν στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο και συγκεκριμένα ζητούν να ακυρωθεί η υπ. αριθμ. 6/28.2.2012 Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου (Π.Υ.Σ.), με την οποία (κατ' επιταγή του Μνημονίου ΙΙ) καταργείται η προστασία των εργαζομένων από τις απολύσεις, επέρχονται επιπτώσεις σε βάρος των εργαζομένων μετά τη λήξη των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (η λεγόμενη στη νομική επιστήμη «μετενέργεια»), καταργείται ουσιαστικά η Διαιτησία, μειώνεται ο κατώτατος βασικός μισθός κατά 22% και για τους νέους κάτω των 25 ετών κατά 32% κ.λπ.
Η ΠΟΕΣΥ και οι Σύλλογοι α) Υπαλλήλων Γενικής Τραπέζης Ελλάδος, β) Υπαλλήλων Τράπεζας Αττικής και γ) Εργαζομένων στη Marfin -Εγνατία Τράπεζα υπογραμμίζουν στις προσφυγές τους ότι τόσο το Μνημόνιο ΙΙ (Ν. 4046/2012) όσο και η επίμαχη πράξη του υπουργικού συμβουλίου παραβιάζουν τα άρθρα 22, 23 (προστασία της εργασίας και της συνδικαλιστικής ελευθερίας), 26 (οργάνωση των τριών λειτουργιών) και 43 (προϋποθέσεις έκδοσης προεδρικών διαταγμάτων) του Συντάγματος. Παραβιάζουν τα άρθρα αυτά του Συντάγματος καθώς, όπως διευκρινίζεται, επεμβαίνουν καταργητικά στις ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις εργασίας που ισχύουν για τους δημοσιογράφους και τους τραπεζοϋπαλλήλους, και δυσχεραίνουν ανυπέρβλητα το πλαίσιο διευθέτησης των συλλογικών διαφορών εργασίας και ειδικά μέσω της πλήρους λειτουργικής αποδυνάμωσης του θεσμού της Διαιτησίας.
Τα άρθρα 22 και 23 του Συντάγματος παραβιάζονται, σύμφωνα με τις προσφυγές που κατατέθηκαν στο ΣτΕ, καθώς τόσο το Μνημόνιο ΙΙ όσο και η επίμαχη Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου καταλαμβάνουν τις συλλογικές συμβάσεις που βρίσκονται ήδη σε ισχύ και καταργούν ακόμα και ρυθμίσει τις οποίες επί δεκαετίες «οι συλλογικά συμβαλλόμενοι κοινωνικά εταίροι επαναβεβαιώνουν».
Στις προσφυγές επισημαίνεται ότι η 6/2012 Π.Υ.Σ. εκδόθηκε «καθ' υπέρβαση της νομοθετικής εξουσιοδότησης», δηλαδή υπερέβη το πλαίσιο που θέτει το Μνημόνιο ΙΙ και άσκησε παράλληλα αντισυνταγματικά νομοθετική εξουσία, εισάγοντας νέες ρυθμίσεις με τις οποίες επέρχονται δραστικά μέτρα στο σύστημα οργάνωσης των συλλογικών εργασιακών σχέσεων, αλλά και σε επίπεδο ατομικών όρων αμοιβής και εργασίας. Έτσι, παραβιάστηκε το άρθρο 26 του Συντάγματος που ρυθμίζει την οργάνωση των τριών λειτουργιών της Πολιτείας (νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής).
Παράλληλα, υποστηρίζουν ότι παραβιάζεται και το άρθρο 43 του Συντάγματος. Και αυτό γιατί ενώ το Μνημόνιο ΙΙ προβλέπει ότι το υπουργικό συμβούλιο θα ρυθμίζει τα επί μέρους ζητήματα εφαρμογής του, το άρθρο 43 επιτάσσει ότι παρόμοια εργασιακά θέματα πανελλαδικής εμβέλειας που αγγίζουν τεράστιο αριθμό πολιτών δεν μπορεί να καθοριστούν με Π.Υ.Σ., παρά μόνο με την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος. Κάτι που στην προκειμένη περίπτωση δεν έγινε.
Τέλος, υπογραμμίζεται στις αιτήσεις ακυρώσεως ότι παραβιάζεται και το άρθρο 5 του Συντάγματος (ελευθερία συμμετοχής στην οικονομική ζωή της χώρας), καθώς τα νέα νομοθετικά μέτρα επεμβαίνουν σε συμβατικούς όρους που «συμφωνήθηκαν μεταξύ ιδιωτών πριν από δεκαετίες, σε επιχειρήσεις αμιγώς ιδιωτικές, που μπορεί να είναι και απολύτως υγιείς και κερδοφόρες και μάλιστα χωρίς καν την επίκληση λόγων δημοσίου συμφέροντος». Η παρέμβαση όμως αυτή υπερβαίνει κάθε αναγκαίο μέτρο, κάθε έννοια αναλογικότητας και θίγει ευθέως στον πυρήνα του το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της οικονομικής ελευθερίας.