Ο «Βρεταννικός» («Britannic») είχε το ίδιο τέλος με τον μεγάλο του αδελφό, τον «Τιτανικό». Το πλοίο, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο επιβατηγό της εποχής του, βυθίστηκε ύστερα από πρόσκρουση σε νάρκη στο Αιγαίο Πέλαγος.
Η βύθισή του τον Νοέμβριο του 1916 αποτέλεσε ένα τεράστιο πλήγμα για το ναυτικό κύρος της Βρετανίας. Ήταν το μεγαλύτερο πλοίο που χάθηκε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Κάποιοι, ωστόσο, έκαναν μια σύνδεση με το υπερωκεάνιο «Τιτανικός», που είχε βυθιστεί τέσσερα χρόνια νωρίτερα έπειτα από πρόσκρουση σε ένα γιγάντιο παγόβουνο στον Βόρειο Ατλαντικό.
«Τιτανικός» και «Βρεταννικός» ήταν πλοία-αδέλφια, καθώς ναυπηγήθηκαν στο ίδιο ναυπηγείο -το αξιοσέβαστο Harland & Wolff, στο Μπέλφαστ- και καθελκύστηκαν μέσα σε τρία χρόνια το ένα από το άλλο.
Η βύθιση του «Βρεταννικού» τον Νοέμβριο του 1916 στο Αιγαίο, στα ανοιχτά του νησιού της Κέας, ύστερα από πρόσκρουση σε γερμανική θαλάσσια νάρκη, είχε από τότε φουντώσει την παραφιλολογία ότι υπάρχει μια κατάρα που συνδέεται με τον «Τιτανικό» και οτιδήποτε έχει σχέση με αυτόν.
Πολλά θλιβερά γεγονότα, όπως αυτοκτονίες και άλλες τραγωδίες, αποτελούν από μόνα τους γεγονότα που προκαλούν εντύπωση και εντείνουν το μυστήριο γύρω από το τραγικό πλοίο.
Εν τω μεταξύ, οι προσπάθειες διάσωσης ή ανέλκυσης αργότερα του «Τιτανικού» κατέληξαν σε αποτυχία, ενώ οι ταινίες που αναπαριστούν το γεγονός μαστίζονταν συχνά από δυσκολίες και παρ' ολίγον καταστροφές.
Ακόμα και μουσεία που έχουν σχέση με τον «Τιτανικό» δεν έχουν γλιτώσει... Το 2021, ένα ψεύτικο τοίχωμα παγόβουνου σε μουσείο του «Τιτανικού» στις ΗΠΑ, στο Τενεσί, κατέρρευσε, τραυματίζοντας τρεις επισκέπτες.
Η περίπτωση του «Βρεταννικού»
Η περίπτωση του «Βρεταννικού» είναι ιδιαίτερα συγκλονιστική.
Μετά τη βύθιση του «Τιτανικού», ο «Βρεταννικός», που είχε μήκος 271,35 μ., τροποποιήθηκε με σκοπό να διασφαλιστεί ότι δεν θα είχε την ίδια μοίρα με τον μεγαλύτερο «αδελφό» του.
Το κύτος του πλοίου ενισχύθηκε και εφοδιάστηκε με περισσότερες σωσίβιες λέμβους. Δυστυχώς, ακόμη και αυτές οι δικλίδες ασφαλείας δεν ήταν επαρκείς για να το σώσουν από τη βύθιση και τους επιβαίνοντες στο πλοίο από το θάνατο.
Ίσως γνωρίζοντας την αποτυχία του «Τιτανικού» να αναπτύξει αποτελεσματικά τις σωσίβιες λέμβους, κάποιοι από το πλήρωμα του «Bρεταννικού» έριξαν πρόωρα τις δύο πρώτες σωσίβιες λέμβους στο νερό, όταν το μεγάλο πλοίο άρχισε να βυθίζεται. Η ακόμα περιστρεφόμενη και εν μέρει αναδυόμενη στην επιφάνεια προπέλα έκανε κομμάτια τις βάρκες και τους επιβαίνοντες σε αυτές.
Ο αριθμός των 30 νεκρών στο ναυάγιο του «Βρεταννικού» ήταν μικρός σε σύγκριση με τους περισσότερους από 1.500 που έχασαν τη ζωή τους στον «Τιτανικό».
Αλλά ο «Βρεταννικός» δεν ήταν το μόνο πλοίο που συνδεόταν με τον «Τιτανικό» και αντιμετώπισε ένα τόσο φρικτό τέλος.
Το RMS «Carpathia», το επιβατηγό πλοίο της Cunard που έγινε διάσημο για τη διάσωση των επιζώντων του «Τιτανικού» (και ονομάστηκε «πλοίο των χήρων», καθώς πολλοί από τους επιζώντες ήταν γυναίκες), βυθίστηκε επίσης κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στα ανοιχτά των νότιων ιρλανδικών ακτών, αφού τορπιλίστηκε από γερμανικό υποβρύχιο. Πέντε μέλη του πληρώματος έχασαν τη ζωή τους.
Η κατάρα του «Τιτανικού» -Οι τραγωδίες που χτύπησαν επιζώντες
Αλλά δεν ήταν μόνο τα πλοία που καταστράφηκαν. Πολλοί από τους 706 αναφερόμενους επιζώντες του «Τιτανικού» δεν γλίτωσαν από την «κατάρα». Στοιχειωμένοι από το τρομερό τραύμα που βίωσαν, πολλοί συνέχισαν να ζουν μια δύσκολη ζωή.
Η κόμισσα του Rothes θυμήθηκε ότι, ένα χρόνο μετά την καταστροφή, έτρωγε έξω με φίλους όταν «ξαφνικά ένιωσε το απαίσιο συναίσθημα του έντονου κρύου και του τρόμου» που είχε βιώσει στον «Τιτανικό». Συνειδητοποίησε ότι αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι οι μουσικοί του εστιατορίου έπαιζαν το The Tales Of Hoffman, την τελευταία μουσική που είχε ακούσει από την ορχήστρα του «Τιτανικού».
Δεκαετίες προτού το «σύνδρομο επιζώντος» διαγνωστεί ως ειδική κατάσταση ψυχικής υγείας, που συχνά συνεπάγεται αίσθημα ενοχής, πολλοί από τους επιζώντες του «Τιτανικού» ανέφεραν τα συμπτώματα της αποστασιοποίησης, μιας κατάστασης όπου οι πάσχοντες αισθάνονται αποσυνδεδεμένοι από τις σκέψεις και τις αναμνήσεις τους.
Η Marjorie Dutton, η οποία ήταν 8 ετών όταν επέβαινε στον «Τιτανικό», έγραψε το 1955 πως η ζωή της δεν ανέκαμψε ποτέ μετά το ταξίδι. Ο πατέρας της πνίγηκε, παίρνοντας μαζί του τον «κοσμικό πλούτο» της οικογένειας.
«Έκτοτε είμαι ''ευλογημένη'' με κακή τύχη και συχνά αναρωτιέμαι αν θα με αφήσει ποτέ ήσυχη, αλλά φαίνεται ότι αυτή είναι η μοίρα μου», έλεγε. Είχε σημασία, αναρωτήθηκε, το γεγονός ότι το όνομά της είχε δημοσιευθεί εκείνη την εποχή ότι ήταν μεταξύ εκείνων που πνίγηκαν;
Ορισμένοι από αυτούς τους τραυματισμένους ψυχικά επιζώντες συνέχισαν να βάζουν τέλος στη ζωή τους τραγικά νωρίς.
Η Μαντλίν Άστορ, μέλος μιας πλούσιας οικογένειας, ήταν 18 ετών και επέστρεφε με το πλοίο από το ταξίδι του μέλιτος με τον σύζυγό της, Τζον Τζέικομπ, ο οποίος πέθανε.
Σύμφωνα με τους σκληρούς όρους της διαθήκης του συζύγου, θα μπορούσε να κληρονομήσει την περιουσία του μόνο αν δεν παντρευόταν ποτέ ξανά. Η Μαντλίν Άστορ κατέφυγε σε συνταγογραφούμενα φάρμακα και πέθανε σε ηλικία 47 ετών, εν μέσω φημών ότι είχε πάρει υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών.
Ο συνεπιβάτης της πρώτης θέσης Τζακ Θάγιερ, άλλο ένα μέλος πλούσιας αμερικανικής οικογένειας που επέζησε από το ναυάγιο αλλά έχασε τον πατέρα του, βυθίστηκε στην κατάθλιψη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ένα άλλο μέλος της οικογένειας βρήκε τον θάνατο: ο γιος του, πιλότος βομβαρδιστικού, καταρρίφθηκε πάνω από τον Ειρηνικό και δεν βρέθηκε ποτέ.
Δύο χρόνια αργότερα, αφού η μητέρα του, μια άλλη επιζήσασα του «Τιτανικού», πέθανε κοντά στην επέτειο της βύθισης του πλοίου, ο Θάγιερ έκοψε τον λαιμό και τους καρπούς του.
Οι ατυχίες στις ταινίες για τον «Τιτανικό»
Οι κατά καιρούς απόπειρες να μεταφερθεί η τραγωδία του «Τιτανικού» στη μεγάλη οθόνη αντιμετώπιζαν συνήθως μια σειρά από ατυχίες.
Ακόμα και οι ναζί έκαναν μια προσπάθεια. Ο επικεφαλής της προπαγάνδας του Χίτλερ, Γιόζεφ Γκέμπελς, προσπάθησε να γυρίσει το 1943 μια οικονομική ταινία για τον «Τιτανικό», η οποία επιχειρούσε να παρουσιάσει το ναυάγιο του πλοίου ως καταδικαστικό «κατηγορώ» για τη βρετανική απληστία, βλακεία και δειλία.
Η ταινία ήταν σίγουρα «καταραμένη». Ο σκηνοθέτης της κατέληξε να απαγχονιστεί σε ένα κελί της Γκεστάπο, αφού χλεύασε τη ναζιστική πολεμική προσπάθεια. Μαστιζόμενη από καθυστερήσεις και προβλήματα, η ταινία δεν ήταν έτοιμη παρά μόνον όταν οι Γερμανοί ήρθαν αντιμέτωποι με την ήττα.
Ο Γκέμπελς συνειδητοποίησε ότι μια ταινία για ένα πλοίο που βυθίστηκε θα θεωρούνταν αλληγορία για τους ναζί, οπότε απαγορεύθηκε στη Γερμανία.
Η ταινία είχε γυριστεί σε ένα γερμανικό πλοίο, το «Cap Arcona», το οποίο βυθίστηκε μόλις δύο χρόνια αργότερα στη Βαλτική από βρετανικά πολεμικά αεροπλάνα. Κατά τραγικό τρόπο, δεν γνώριζαν ότι μετέφερε 5.000 τροφίμους στρατοπέδων συγκέντρωσης και αιχμαλώτους πολέμου. Μόνο 500 άνθρωποι επέζησαν.
Όταν ο ιμπρεσάριος Lew Grade γύρισε το 1980 την ταινία «Raise The Titanic», με πρωταγωνιστή τον Jason Robards, ξοδεύτηκαν τόσα πολλά για δεξαμενές νερού και μοντέλα του πλοίου σε κλίμακα, που ο προϋπολογισμός εκτοξεύτηκε στα 40.000.000 δολάρια.
Ακόμη και η παραγωγή της βραβευμένης με Όσκαρ κινηματογραφικής ταινίας του 1997, «Τιτανικός», με πρωταγωνιστές την Κέιτ Γουίνσλετ και τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, εξελίχθηκε σε εφιάλτη για πολλούς εμπλεκόμενους.
Η Γουίνσλετ παρουσίασε υποθερμία και γρίπη και τραυματίστηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια των έξι μηνών γυρισμάτων, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων έγιναν στο Μεξικό.
Όταν τα γυρίσματα μεταφέρθηκαν στον Καναδά, πολλοί από τους ηθοποιούς και το συνεργείο παραγωγής δηλητηριάστηκαν μυστηριωδώς, αφού τους σερβίρισαν σούπα από μύδια που ήταν εμπλουτισμένη με το ναρκωτικό PCP. Περισσότεροι από 50 άνθρωποι χρειάστηκε να μεταφερθούν στο νοσοκομείο.
Φαίνεται ότι, επί δεκαετίες, το πλοίο που υποτίθεται ότι ήταν αβύθιστο έφερε κινδύνους και θάνατο σε όσους συνδέονταν με αυτό.
Τώρα, δυστυχώς, προστέθηκε άλλη μια τραγωδία, 12.500 πόδια κάτω από τα παγωμένα κύματα του Ατλαντικού, με την καταστροφική έκρηξη στο υποβρύχιο «Titan», οδηγώντας στον θάνατο τους πέντε επιβαίνοντες.