Ο Γιώργος Χρυσοστόμου μιλάει στο iefimerida.gr για τη μεγάλη ανατροπή στο «Ναυάγιο», εξηγεί γιατί ο ρομαντικός «Απόστολος» έχει γκελ στο κοινό και εξομολογείται πως έχει καψουρευτεί πιο πολύ από ότι έχει ερωτευτεί. Θεατρικά αναμετριέται πάλι με τον «Αρθούρο Ούι» σε μια παράσταση που πέρυσι ήταν sold out.
Καταπιάνεται με ρόλους που είτε τους συμπαθείς, όπως ο «Απόστολος» στο «Ναυάγιο», είτε τους αντιπαθείς, όπως ο «Αρθούρος Ούι» στο θέατρο, μπαίνει κάθε φορά μέσα στο ρόλο του ο βραβευμένος ηθοποιός Γιώργος Χρυσοστόμου που ξυπνάει συναισθήματα στο κοινό. Από κοντά είναι πάντα πρόσχαρος και έτοιμος να πει μια ενδιαφέρουσα ιστορία.
Λίγο πριν «χαθεί» στα παγωμένα νερά της θάλασσας, καθώς το πλοίο «Φοίνιξ» βυθίζεται ο Γιώργος Χρυσοστόμου μιλάει στο iefimerida.gr για τα απαιτητικά γυρίσματα της σειράς «Το Ναυάγιο», που προβάλλεται Κυριακή- Τετάρτη στις 22.50 στο Mega, για τους εκ διαμέτρου αντίθετους ρόλους που ενσαρκώνσει στην τηλεόραση και το θέατρο και μοιράζεται την άσκηση που του άλλαξε τη ζωή.
Γιώργος Χρυσοστόμου: Ο old school ρόλος, η μεγάλη ανατροπή και τα απαιτητικά γυρίσματα στο «Ναυάγιο»
Γιώργο, τι σου έκανε «κλικ» για να παίξεις στη σειρά «Το Ναυάγιο»;
Εγώ μέσα μου έχω μια ζυγαριά που βάζω διάφορα τουβλάκια προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Σίγουρα με ενδιαφέρει το κομμάτι της συνεργασίας, διαβάζω το σενάριο και μετά έρχεται το πρακτικό κομμάτι. Η πρόταση για «Το Ναυάγιο» μου ικανοποίησε δύο οράματα που είχα: ήθελα και να δουλέψω στην τηλεόραση και να μην κάνω θέατρο το καλοκαίρι.
Στη συνέχεια με κέρδισε ο ρόλος του «Απόστολου», ο οποίος είναι εκ διαμέτρου αντίθετος από τον θεατρικό μου ήρωα, τον «Αρτούρο Ούι» οπότε ήταν μεγάλο δέλεαρ. Σχετικά με τον τηλεοπτικό μου ρόλο πολλοί fan της σειράς, αλλά και στο γύρισμα, μου σχολίασαν πως δεν περίμεναν από μένα να κάνω τον συγκεκριμένο ήρωα -μάλλον το προφίλ μου δεν έτεινε προς μία τέτοια κατεύθυνση. Οπότε με το που διάβασα τον ρόλο είδα πόσο γλυκός άνθρωπος, πόσο καλός, πόσο αγαπάει την σύζυγο του, είναι ένας άνθρωπος «παλαιάς κοπής» με την καλή έννοια της λέξης, έχει ένα «old school» ρομαντισμό κι έλειπε ως περσόνα από τη γκάμα μου. Επιπλέον, είναι η πρώτη σειρά εποχής που κάνω - σ’αυτό δεν λες όχι, και όταν μου είπαν ότι θα έχω παρτενέρ την Αναστασία Παντούση λέω «ακόμα καλύτερα», καθώς την εκτιμώ σαν καλλιτέχνιδα. Οπότε βάρυνε όλο ώστε να απαντήσω θετικά στη πρόταση.
Φαντάζομαι είχες απαιτητικά γυρίσματα και ως επιβάτης του πλοίου;
Τα πρώτα απαιτητικά γυρίσματα ήταν όταν φορέσαμε τη χειμερινή collection των ρούχων της δεκαετίας των ‘60s τον Ιούλιο, στην Αθήνα. Ευτυχώς δροσιστήκαμε λίγο όταν μάς έβρεξε η θάλασσα, αλλά όλα τα γυρίσματα που έγιναν σε σπίτια, γενικότερα στη στεριά ήταν σε δύσκολες συνθήκες λόγω του καύσωνα. Φορούσαμε πουλόβερ με 45 βαθμούς Κελσίου -σκέψου το σε κλειστό σετ με πόσους ανθρώπους στο συνεργείο.
Εξίσου απαιτητικό ήταν το υποβρύχιο κομμάτι τόσο για τα δικά μου δεδομένα όσο και για τα ελληνικά, δεν έχει γυριστεί ξανά παρόμοια σειρά. Νιώθω πάλι τυχερός γιατί και σε σειρά εποχής παίζω και πρώτη φορά συμβαίνει τέτοιο γύρισμα- ήταν πρωτόγνωρο για μένα.
Πάντως, όταν μου είπαν ότι η σειρά είναι εποχής σκέφτηκα πως θα καβαλήσω κι εγώ κάποιο άλογο, δεν φαντάστηκα τέτοια μετατόπιση.
Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο η σειρά έγινε trend στο Χ (πρώην Twitter) και μάλιστα κέρδισες τις εντυπώσεις. Παρόλο που δεν ασχολείσαι με τα social εισέπραξες αυτή την αποδοχή;
Δεν διαβάζω πολύ -μπερδεύομαι με την καλή έννοια- αλλά μου ήρθε το feedback ότι οι τηλεθεατές αγαπούν αυτόν τον ήρωα. Χαίρομαι πάρα πολύ και θέλω να τους ευχαριστήσω δημόσια γιατί βλέπω πως αυτό που επέλεξα εγώ να παίξω σαν ποιότητα είχε απήχηση -είναι πολύ σημαντικό για μένα.
Θα πω κάτι που το καταλαβαίνουν περισσότερο οι ηθοποιοί. Όταν σου δίνουν ένα ρόλο ενός χαρακτήρα ρομαντικού -με την όμορφη έννοια της λέξης – και πολύ τρυφερού επειδή δεν είναι κώδικας της εποχής μας, ενώ κάποτε σχεδόν διδάσκανε τον τρόπο που συμπεριφερόσουν κοινωνικά, είναι τρομερά επικίνδυνο να γίνει μελό. Κι αναρωτιέσαι «πώς θα πω αυτά τα τόσο όμορφα λόγια αφού πλέον δεν μιλάμε καθόλου ποιητικά». Εντάξει, ο καθένας, ανά δυάδα, μέσα στο σπίτι του μπορεί να μιλάει τρυφερά -δημόσια δεν εκδηλωνόμαστε. Για μένα ήταν πολύ ευαίσθητα τα κομμάτια που άφησα κοιτώντας την Αναστασία, στο να συμπεριφέρομαι με ευγένεια μέσα στο καράβι, στο πόσο τρυφερός είναι με τα λουλούδια- εκεί κολλήσαμε με τον ήρωα μου καθώς μου αρέσει πολύ η κηπουρική.
Ειλικρινά χαίρομαι που μέσα από το Twitter είχε αποδοχή ο «Απόστολος» άρα πέτυχα τον στόχο μου.
Με αφορμή αυτή την απήχηση του ρόλου μήπως τελικά οι ρομαντικοί άνθρωποι μάς λείπουν τη σημερινή εποχή;
Φυσικά και λείπουν! Κάποιες συμπεριφορές είναι περασμένες στο DNA μας απλά έχουν ξεχαστεί επειδή η ζωή προχωράει και αλλάζει η μόδα- αν και παίζει ρόλο το μέρος. Δηλαδή, αν πάει σήμερα ένας 17χρονος στο σχολείο να δώσει λουλούδι σε μια συμμαθήτρια του είναι μια υπέροχη πράξη, αλλά θα φάει γιούχα κι έτσι το απορρίπτει- δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό. Αν, όμως, το κάνει κάποια στιγμή που δεν θα τον βλέπει κανείς άλλος θα πετύχει.
Εξηγούσα σε κάποιους νεότερους σε ηλικία βοηθητικούς ηθοποιούς όταν κάναμε ένα γύρισμα στα Κύθηρα όπου ο Αποστόλης και η Ειρήνη πηδούσαν πάνω από τη φωτιά ότι κάποτε το πανηγύρι ήταν η μοναδική ώρα που μπορούσε ένα αγόρι να συναντήσει ένα κορίτσι. Εγώ, αυτό το πρόλαβα στη Ρόδο, το χωριό μου. Θυμάμαι να περιμένουμε να ανάψει η φωτιά το Πάσχα για το κάψιμο του Ιούδα και το βράδυ να πάμε να φλερτάρουμε. Ήταν η μόνη στιγμή καθώς δεν υπήρχαν κινητά οπότε το περιμέναμε πώς κι πώς. Αυτή η λαχτάρα να περιμένεις να δεις τον άλλον, μόνο για λίγη ώρα, είναι το μυστικό υλικό του ρομαντισμού. Στο δικό μου ρόλο υπάρχουν έντονα τέτοιοι κώδικες.
Θα δούμε κάποια ανατροπή στη ζωή του Απόστολου και της Ειρήνης, οι οποίοι ταξιδεύουν με το «Φοίνιξ»;
Όπως συμβαίνει και στη ζωή, η ιστορία τους θα έχει σκαμπανεβάσματα οπότε θα δούμε μεγάλη ανατροπή.
Είδα το πρώτο επεισόδιο με παρέα, ήμασταν 4-5 άτομα, στο σπίτι, όπου είχα καθίσει από πίσω τους και τους άκουγα να σχολιάζουν «ωχχ μην αγαπιέστε τόσο», «ωχ πολλή αγάπη έχουμε εδώ» γιατί το μυαλό πηγαίνει στο μην χαλάσει τώρα κάτι τόσο ωραίο, βλέπει κι κάποια όνειρα η «Ειρήνη» λες πάλι «ωχχ..». ‘Οπως καταλαβαίνεις με έναν τρόπο είχα όλο το Twitter μπροστά μου.
Γιώργος Χρυσοστόμου: «Εγώ και ο εαυτός μου είμαστε βαρετοί»
Το φετινό καλοκαίρι έκανες για πρώτη φορά ένα μήνα διακοπές. Αλήθεια, πώς πέρασες;
Ήταν το πρώτο καλοκαίρι που δεν δούλεψα γενικά ως Έλληνες πολίτης -εργάζομαι σερί από το 1994 που ήμουν 14 ετών, μετά σε παίρνει η μπάλα και στην ενήλικη ζωή σου, ενώ ταυτόχρονα τρέχουν οι ανάγκες. Οπότε από εκεί που εργαζόμουν σερί έφτασα στο άλλο άκρο να καθίσω ένα μήνα. Γνώριζα πως θα επαναλάβω την παράσταση κι χρειαζόμουν ξεκούραση.
Όταν λέω διακοπές μην φανταστείς πως ήμουν σε κάποιο νησί, απλά έμεινα στην Αθήνα και διέκοψα τη μέχρι τότε ρουτίνα μου.
Όταν ξύπνησα την πρώτη ημέρα έχοντας το προηγούμενο βράδυ ολοκληρώσει τη παράσταση, είπα «wow τι ωραία». Ένα μήνα μετά με έπιασε πανικός, τύπου «τώρα τι θα κάνω»; Γιατί όλος ο προηγούμενος μήνας έφυγε σε κάτι τελειώματα δουλειών, είχα κάποιες μετακινήσεις. Τον Ιούνιο ήμουν σε πανικό, σκεφτόμουν πως ξυπνάει το τέρας της πλήξης κι έλεγα πως δεν θα την παλέψω. Δεν είμαι και ο άνθρωπος που θα καθίσω σε ξαπλώστρα να διαβάσω 8 βιβλία, θέλω να κάνω δουλειές, δεν ηρεμεί το μυαλό μου με τίποτα. Ωστόσο, προσπάθησα να επενδύσω στο να ξεκουράσω το σώμα μου για τη δουλειά στο «Ναυάγιο» και το θέατρο. Το είδα σαν αποστολή. Κατά τα άλλα πλήττω με την πάρτη μου. Εγώ και ο εαυτός μου είμαστε βαρετοί.
Τα τελευταία χρόνια τα έχεις βρει με τον εαυτό σου;
Πάρα πολύ! Γράφω γράμματα στον εαυτό μου, του λέω «Μπράβο», κάτι που δεν έκανα, δηλαδή δεν έλεγα «πόσο σκατά τα έχεις κάνει» απλά δεν έλεγα απολύτως τίποτα. Κάποια στιγμή διάβασα ένα βιβλίο που ο συγγραφέας παρότρυνε να γράψουμε 3 πράγματα που πετυχαίνουμε κάθε χρόνο από την ηλικία των 10 ετών φτάνοντας στο σήμερα. Εντάξει στη πέμπτη δημοτικού πήρα ποδήλατο, στα 18, στα 27, στα 34 είδα ότι έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα και τότε είπα «Ρε συ Γιώργο, μπράβο ρε φίλε»...Κάπως έτσι συμφιλιωθήκαμε.
Δεν θυμόμαστε τι έχουμε καταφέρει, κολλάμε σε ότι δεν έχουμε κάνει, βλέπουμε την κοινωνία κι σχολιάζουμε τι έχουν οι άλλοι -χαρακτηριστικό του δυτικού πολιτισμού να βλέπουμε όσα δεν έχουμε οπότε μέσα από την άσκηση διαπιστώνεις τι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα. Μάλιστα, κάποια πράγματα ήταν έκπληξη -δεν θυμόμουν καν ότι τα είχα πετύχει. Αυτό το «Μπράβο» στον εαυτό μου άρχισε να μεταβολίζεται μέσα μου. Έχω πολλή δουλειά ακόμα για να τα βρω περισσότερο με τον Γιώργο, όμως πλέον έχω σταματήσει να αυτομαστιγώνομαι.
Γιώργος Χρυσοστόμου: «Στα 50 μου θέλω να είμαι στην καλύτερη μου φάση»
Σε παλαιότερη συνέντευξη μου είχες μιλήσει για την αγάπη σου στην κηπουρική και τη διακόσμηση εσωτερικών χώρων. Εξακολουθείς να ασχολείσαι;
Φυσικά! Αφού ολοκλήρωσα κι «έκλεισα» με το δικό μου σπίτι, αναλαμβάνω τη διακόσμηση στα σπίτια φίλων. Όσο για τα λουλούδια έχω 40 τεράστια φυτά που ασχολούμαι καθημερινά μαζί τους. Η επαφή μου με το χώμα με ηρεμεί και με γειώνει.
Αυτή τη περίοδο έχω 2-3 φίλους που τους κάνω αναδιάταξη στο σπίτι για να μπουν στη σωστή θέση τα έπιπλα. Επίσης φτιάχνω αποθήκες που είναι χαοτικές- βγάζω έξω όλα τα πράγματα κι τα φτιάχνω σε section και τους λέω πως πρέπει να το διατηρήσουν έτσι. Για μένα όλο αυτό είναι χαρά Θεού κι ειδικά όταν βλέπω τα πρόσωπα τους σε πανικό που τους ξυπνάνε αναμνήσεις με αντικείμενα. Τις προάλλες έφτιαχνα την αποθήκη ενός φίλου μου και είχε 16 φορτιστές- κάθε φορά που τον έχανε αγόραζε άλλον.
Ποιοι είναι οι στόχοι σου για την επόμενη δεκαετία;
Είμαι 43 ετών κι έχω βάλει στόχους για την επόμενη επταετία που είναι ένα σπίτι, όπως ακριβώς το θέλω, ξέρω και την περιοχή, ένα αυτοκίνητο και να έχω πολύ καλή φυσική κατάσταση. Το project είναι στα 50 μου να είμαι στην καλύτερη μου φάση.
«Έχω καψουρευτεί πολύ, δεν είμαι σίγουρος για το αν έχω ερωτευτεί...»
Έχεις ερωτευτεί πιο πολύ ή έχεις αγαπήσει;
Η διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο, για μένα, είναι θολή. Γιατί πολύ απλά μπορεί να ερωτευτείς τον τρόπο που αγαπάει ένας άνθρωπος. Όμως, αγαπάω πάρα πολύ τους φίλους μου. Βρίσκω διαφορά στη λέξη έρωτας και στη λέξη καψούρα. Με κάθε ειλικρίνεια μπορώ να σου πω πως έχω καψουρευτεί πολύ, δεν είμαι σίγουρος για το αν έχω ερωτευτεί -είναι θολά τα όρια.
Πολλοί θεωρούν πως από τη στιγμή που βασανίζεσαι μέσα σου είσαι ερωτευμένος- δεν είναι απαραίτητο κι από την άλλη είναι σε ποια φάση θα σε πετύχει αυτός ο ενθουσιασμός. Άλλη δόνηση έχει η λέξη «σ΄ αγαπώ» στα 55 σου χρόνια και άλλη όταν είσαι μόλις 16 ετών.
Ο Γιώργος Χρυσοστόμου αναμετράται θεατρικά με τον «Αρτούρο Ούι»
Πέρυσι η παράσταση «Η άνοδος του Αρτούρου Ούι» που έπαιξες ήταν sold out κι επαναλαμβάνεται. Γιατί διάλεξες ένα τόσο δύσκολο έργο;
Εγώ πήγα για όλο αυτό το εγχείρημα. Ας πούμε έριξα το καλάμι μου να πιάσει στη θάλασσα των καλλιτεχνών τον σκηνοθέτη. Είχα βάλει στόχο να συνεργαστώ με τον Άρη Μπινιάρη γιατί είχα δει δουλειές του κι θεωρούσα πως μου ταιριάζει.
Κάποιοι συνάδερφοι διαβάζουν έργα και τα προτείνουν. Εγώ δεν πάω με αυτή την κατεύθυνση, κεντράρω με ποιον θέλω να δουλέψω -τουλάχιστον προς το παρόν. Όταν μίλησα με τον σκηνοθέτη μου είπε ότι έχει διαβάσει το συγκεκριμένο έργο και με βλέπει για τον ρόλο. Το διάβασα, απάντησα θετικά και αφέθηκα τελείως πάνω του. Για να είμαι ειλικρινείς δεν ήξερα καν την ύπαρξη του έργου -δεν είναι από τα διάσημα έργα του Μπρεχτ και τα πολύ ανεβασμένα -μεγάλο δέλεαρ πάλι για μένα μαζί με το ότι άνοιξε καινούργιο θέατρο - δεν λες όχι, πας με τα μπούνια.
Ζορίστηκες χτίζοντας αυτόν τον χαρακτήρα;
Με τρόμαξε και θέλει φοβερή αντίσταση σε τέτοια κείμενα, όπως και στις αρχαίες τραγωδίες, να χρησιμοποιήσεις μόνο την τεχνική σου γιατί αν αρχίσεις να εμπλέκεσαι έχεις άρνηση. Εγώ έχω να υποστηρίξω έναν ήρωα που δεν αποδέχομαι οπότε υπήρχε αυτή η σύγκρουση γιατί πρέπει να τον υποστηρίξω για να βγει. Δεν μπορείς να πεις αυτός είναι κακός, αλλά εγώ θα τον παίξω λίγο πιο καλό. Επιβάλλεται να μπεις μέσα στο ρόλο..
Δεν είχα την επικινδυνότητα να ταυτιστώ, όταν όμως κάνεις κάτι κάθε μέρα σε ρουφάει πολύ ψυχολογικά. Πόσο μάλλον όταν έχει να κάνει με το ναζιστικό κίνημα και πόσο αυτό πέρασε στις συνειδήσεις των απλών ανθρώπων χωρίς να το καταλάβουν -αυτό ήταν πολύ τρομακτικό. Πώς αυτός ο ήρωας,που είναι η απόδοση της ανόδου του Χίτλερ, τους έπειθε με επιχειρήματα. Γενικότερα, αυτό είναι το τρομακτικό με το ακροδεξιό σύστημα: σε χτυπάει σε ευαίσθητες χορδές, όπως είναι ο φόβος..Λένε «εγώ θα σε προστατεύσω από τους άλλους» και ο φοβισμένος πολίτης πείθεται. Πιστεύω πως αυτό έκανε «κλικ» και στους θεατές που βλέπουν την παράσταση όταν όλα αυτά που διαπραγματεύεται ένα κείμενο του 1940 είναι τόσο επίκαιρο που σοκάρεσαι γιατί δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Info: Η παράσταση «Η άνοδος του Αρτούρου Ούι», σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, ανεβαίνει από 18 Οκτωβρίου, στο θέατρο ARK, Τετάρτη- Κυριακή