H λίστα του Σίντλερ

Αυτή θα πρέπει να ήταν η αγαπημένη ταινία του Γιώργου Παπακωνσταντίνου κι όταν έφτασε στα χέρια του η λίστα Λαγκάρντ αποφάσισε, όπως δείχνουν τα πράγματα, να δράσει σαν τον πρωταγωνιστή της και ως άλλος Σίντλερ να σώσει τις εξαδέλφες. Από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του ΣΔΟΕ και όχι με την μέθοδο της προσθετικής αλλά της αφαιρετικής, καθώς ο γνήσιος Σίντλερ πρόσθετε ονόματα στη λίστα, ενώ αυτός αφαίρεσε.

Σε ανάλογες υποθέσεις πάντως αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι το από που ορμώμενοι άνθρωποι σαν τον Παπακωνσταντίνου ή ακόμα χειρότερα σαν το Βασιλάκο, το σύμβουλο του ΕΟΤ με τις 147.000 ευρώ, κάνουν ό,τι κάνουν.

Από υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό τους; Από τη σιγουριά που τους δίνει η όποια εξουσία έχουν στα χέρια τους; Από αλαζονεία; Από αφέλεια; Από απόγνωση; Από τη βεβαιότητα πως και να γίνει κάτι αυτοί στο τέλος θα τη βολέψουν;

Όπως και να έχει πάντως ένα είναι το συμπέρασμα που προκύπτει: ακόμα και στη λαμογιά πολλοί από τους ανθρώπους που κρατούν σε κάποιο βαθμό τις τύχες μας στα χέρια τους ή διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Επιδεικνύοντυας μια πρόχειρη και διόλου έξυπνη αντιμετώπιση των πραγμάτων, ξεχνώντας ακόμα και βασικούς κανόνες, όπως αυτόν που λέει πως όταν κάτι το ξέρουν περισσότεροι από δύο –τη λίστα Λαγκάρντ την είχαν πολλοί υπόψη τους, όπως και την αμαρτωλή επιταγή του ΕΟΤ- παύει να είναι μυστικό και είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα σκάσει.

Κι αν έτσι χειρίζονται υποθέσεις πονηρές ούτε καν θέλω να σκεφτώ με ποια επιπολαιότητα χειρίζονται τις σύννομες –από τις οποίες άλλωστε δεν κινδυνεύουν ούτε να εκτεθούν νομικά ούτε να ξεφτιλιστούν ηθικά.

Άλλωστε η καθημερινότητά μας αυτό αποδεικνύει. Κάτι το νέφος από τα τζάκια, αφού το πετρέλαιο θέρμανσης έγινε ουίσκι, κάτι οι πινακίδες των αυτοκινήτων που κατατίθενται μαζικά, κάτι οι επιβαρύνσεις των ακινήτων που έχουν νεκρώσει την οικοδομή, κάτι οι τιμές των αγαθών που ακολουθούν πορεία αντίστροφη από αυτή των εισοδημάτων, όλα την επιπολαιότητα και την προχειρότητα επιβεβαιώνουν.