Σαράντα χρόνια ψηφίζω. Και τώρα, μια βδομάδα πριν την κρισιμότερη πολιτική επιλογή πού καλούμαι να κάνω, αναλογίζομαι με αναδρομικό δέος πως όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν ψήφισα κάτι για το οποία στην συνέχεια δεν μετάνιωσα!
Κάποιες φορές ψήφισα «ιδεολογικά», άλλες με γνώμονα τον πραγματιστικό προβληματισμό για το συλλογικό εθνικά «επωφελές». Λίγες με κριτήριο την διάθεση τιμωρίας ανάξιων διαχειριστών. Σε κάθε περίπτωση, σε (κυμαινόμενο) βάθος χρόνου, μετάνιωνα! Κάτι μου λέει πώς δεν θα σπάσω το «σερί» μου, ούτε τούτη την Κυριακή...
Η διαφορά σ' αυτές τις εκλογές, είναι πώς οι αυταπάτες έχουν για το μεγαλύτερο του εκλογικού σώματος μειωθεί ουσιαστικά. Με επικίνδυνο αντιστάθμισμα την μαζική οργή και απελπισία, πού ωθεί πολλούς στην «βεβαιότητα» πώς χειρότερο κακό από αυτό πού βιώνουμε ως άτομα αλλά και συλλογικά, δεν πρόκειται να μας βρει . Ως βρεμένοι, δεν είναι πώς δεν φοβόμαστε την βροχή αλλά δείχνουμε ανίκανοι να φαντασθούμε τις ολέθριες επιπτώσεις μιας επερχόμενης καταιγίδας και της συνακόλουθης πλημμύρας πού θα παρασύρει στο διάβα της ότι ετοιμόρροπο στέκει ακόμη επίφοβο για πλήρη κατάρρευση. Μπολιασμένοι, λες, στο κακό αδιαφορούμε για το χειρότερο, το ξορκίζουμε ενδύοντάς το με τον μανδύα της «κινδυνολογίας» η της «μπλόφας» των προαιώνιων «εχθρών της πατρίδας», συνεχίζοντας να επιδιδόμαστε στο τόσο προσφιλές μας παιγνίδι των συνωμοσιών, πού το έχουμε πληρώσει πανάκριβα στην ιστορική μας διαδρομή, χωρίς όμως το πάθημα να μας έχει γίνει μάθημα.
Προσερχόμαστε στις κάλπες, έχοντας πλήρη επίγνωση οι περισσότεροι από εμάς (το διαπιστώνεις στις εκμυστηρευτικές κουβέντες στις παρέες) πώς αυτή τη φορά η ψήφος μας συνιστά ένα δίλλημα μεταξύ αποδεδειγμένα ανικάνων και διεφθαρμένων από την μια και επικίνδυνα ανεπαρκών και λαϊκιστών από την άλλη. Καμιά πλευρά δεν δείχνει ικανή και αποφασισμένη να κάνει την απαραίτητη υπέρβαση, ν' αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και της πραγματικότητας πού κοχλάζει. Όποιες προεκλογικές υποχωρήσεις κάνουν, όσα βήματα ρεαλισμού επιχειρούν δειλά, είναι ασαφές ότι το κάνουν με γνώμονα την πολιτική τους επιβίωση, και την... έγγραφή ψηφοθηρικών υποθηκών για τις μεθεπόμενες εκλογές, πού λογικά δεν θα προκύψουν με την συμπλήρωση της συνταγματικής τετραετίας αλλά πολύ νωρίτερα ως απότοκος των εσωτερικών αδιεξόδων και των προσδοκώμενων ευρωπαϊκών και παγκόσμιων ανακατατάξεων-ας ελπίσουμε.
Κριτήριο της ψήφου μας, λοιπόν, επιβάλλεται να είναι τούτη την φορά η δημιουργία μετεκλογικών συσχετισμών και προϋποθέσεων πού καταναγκαστικά έστω θα οδηγήσουν για μια φορά σε τούτο τον τόπο στον σχηματισμό διακυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, με το όποιο ενδεχόμενο μελλοντικό κόστος σε κομματικό πεδίο, του έτσι κι' αλλιώς αποδεδειγμένα ανίκανου πολιτικού συστήματος να προσαρμοσθεί, να «ακούσει» τα επερχόμενα και να προσαρμοσθεί ανάλογα. Ας καταφέρουμε με την ψήφο μας να ηγηθούμε εμείς των εξελίξεων, και το δειλό μοιραίο κι' άβουλο πολιτικό προσωπικό του συγκεκριμένου... εν αποδράσει συστήματος να συρθεί ν' ακολουθήσει! Αν προς στιγμή παραμερίσουμε με την δύναμη της λογικής τον αφορισμό πώς «εδώ πού φθάσαμε δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε, χειρότερο δεν υπάρχει...»-γιατί υπάρχει και προβάλλει απειλητικό!- αποδεχόμενοι ταυτόχρονα πώς στο σημείο πού βρισκόμαστε εύκολες και ανώδυνες λύσεις δεν υπάρχουν, αν αποκωδικοποιήσουμε σωστά τα «επερχόμενα» και δούμε πώς αν έχουμε κάποια ελπίδα μέλλοντος ,αυτή με τις όποιες θυσίες και αγώνες βρίσκεται μέσα στο υπό επαναπροσδιορισμό πορείας ευρωπαϊκό σκάφος, τότε έχουμε ελπίδα σωτηρίας και αγωνιστικής επιβίωσης μέχρι να γυρίσει ο τροχός, που πάντα γυρνάει. Αλλιώς, στερνή μου γνώση, να σ' είχα πρώτα...
Το είπε σοφά και λακωνικά ο ποιητής:
«Οι άνθρωποι, γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί
πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
Αντιλαμβάνονται. Η ακοή
αυτών, κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς, ενώ είς τας οδούς
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.»
Ας δοκιμάσουμε να ενεργήσουμε ως σοφοί. Ως ύστατη ελπίδα....