Μία πρώην σεφ σε σούπερ γιοτ, αποκάλυψε πώς η δουλειά στη συγκεκριμένη βιομηχανία την ώθησε σε κατάσταση εξουθένωσης και έφτασε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας.
Η 30χρονη Μέλανι Γουάιτ, που τώρα μένει στο Λονδίνο, μιλάει για τις τραυματικές στιγμές που έζησε στη θάλασσα, σε ένα βιβλίο με τίτλο «Behind Ocean Lines: The Invisible Price of Accommodating Luxury».
Το πρόγραμμα της, όπως υποστηρίζει, ήταν εξαντλητικό, καθώς εργαζόταν 18 ώρες ασταμάτητα για 11 μήνες το χρόνο, και πώς σοκαρίστηκε από την αδιάφορη στάση του πληρώματος απέναντι στη σεξουαλική παρενόχληση που αποκάλυψε ότι δέχθηκε.
«Στην άγκυρα, όταν ένας άντρας με άγγιξε χωρίς τη συγκατάθεσή μου, βίωσα τη μοναξιά και τον φόβο σε άλλο επίπεδο. Είπα σε δύο άτομα τι συνέβη. Δεν θα σας εκπλήξει που δεν σοκαρίστηκαν. Δεν μου έδωσαν συμπόνοια, και δεν το ήθελα, αλλά με στήριξαν».
Οι δυσκολίες όταν εργαζόταν σε σούπερ γιοτ
Πριν μπει στον κόσμο του superyachting στα είκοσί της, η Melanie εργαζόταν ως συντάκτρια εκδόσεων στο Cambridge. Αλλά αποφάσισε να αφήσει τη «μονοτονία της ζωής του γραφείου» για να ακολουθήσει μια καριέρα στον κλάδο του yachting.
Κατάφερε να βρει δουλειά μέσω του φίλου της Τζορτζ, καθώς εργαζόταν ως κυβερνήτης σε έναν κατασκευαστή πολυτελών σκαφών. Κάποια στιγμή, έβγαζε περισσότερα από 47.000 δολάρια το χρόνο και μπόρεσε να εξοικονομήσει για μια προκαταβολή σε ένα σπίτι, επειδή δεν είχε έξοδα όπως φαγητό και διαμονή.
Αν και η πλευρά των χρημάτων ήταν ένα μεγάλο πλεονέκτημα, αυτό αντισταθμίστηκε από τα αρνητικά, και η Melanie είπε ότι «δεν έβρισκε πλέον ούτε ένα κομμάτι του εαυτού μου που μπορούσα να αναγνωρίσω».
Ενώ εργαζόταν σε ένα συγκεκριμένο ιστιοπλοϊκό γιοτ εκατομμυρίων δολαρίων, η Melanie λέει ότι οι συνθήκες ήταν αρκετά αφόρητες.
Στο σκάφος, το ψυγείο βρισκόταν στη δεξιά πλευρά και ως αποτέλεσμα, όταν άνοιγε την πόρτα, το περιεχόμενο συχνά έπεφτε. «Τρεις φορές με είχε πλακώσει ένα βάζο με αγγουράκια… Η ζωή στη θάλασσα ήταν επίσημα ένα παζλ για το σώμα μου να ενωθεί. Καλωσόρισα τουλάχιστον πέντε νέους μώλωπες, ή “τσιμπήματα βάρκας” όπως τα λένε τα γιοτ. Το σώμα μου χτυπούσε εύκολα στις γωνίες του πάγκου εργασίας και στα διαφράγματα (τοίχους) χωρίς την άδειά μου. Ο ωκεανός ήταν το αφεντικό μου τώρα».
Μαζί με τις ασταθείς συνθήκες, η Melanie είπε ότι η επιμελητεία του μαγειρέματος στη θάλασσα ήταν επίσης μια πρόκληση.
Για παράδειγμα, για ένα ταξίδι δύο εβδομάδων με τρία γεύματα την ημέρα, θα χρειαζόταν να εφοδιαστεί με αρκετά συστατικά για να φτιάξει σαράντα δύο γεύματα πριν βάλουν πλώρη.
Στη συνέχεια, η επόμενη πρόκληση ήταν ότι είχε μόνο ένα οικιακό ψυγείο-καταψύκτη για να αποθηκεύει τα παγωμένα και κατεψυγμένα προϊόντα.
Στο βιβλίο, η κοπέλα περιγράφει επίσης μια εικόνα μερικών από τους πλούσιους πελάτες που ναύλωσαν τα σκάφη. Λέει ότι έπεσε πάνω σε έναν από τους φίλους της που δούλευε σε ένα μηχανοκίνητο σκάφος 141 ποδιών που κόστιζε 150.000 δολάρια την εβδομάδα και της είπε ότι οι καλεσμένοι είχαν παραπονεθεί για τη θερμοκρασία του νερού. Η Melanie έγραψε: «Θα μπορούσαν να κάνουν κάτι γι' αυτό; Ίσως να θερμάνουν την Αδριατική;».
Όταν οι καλεσμένοι του σούπερ γιοτ έχουν επίσης πολύ υψηλές προσδοκίες, σημαίνει ότι οι υπάλληλοι όπως η Melanie, εργάζονται όλο το εικοσιτετράωρο.
Τα προβλήματα υγείας που απέκτησε και η σκέψη να αυτοκτονήσει
Ως αποτέλεσμα της κατάστασης υψηλού στρες, η Melanie ανέφερε ότι έγινε επικίνδυνα αδύνατη και μπορούσε να δει οστά του ισχίου της, που δεν είχε δει από τα 12 της.
Κάποια στιγμή έπαθε λοίμωξη στα νεφρά επειδή δεν είχε πιει αρκετά υγρά, ενώ αργότερα έπρεπε να πάει σπίτι στους προβληματισμένους γονείς της και έλαβε αντικαταθλιπτικά από γιατρό.
Τα πράγματα εξελίχθηκαν ακόμη περισσότερο επικίνδυνα με τη Melanie να παραδέχεται ότι κάποια στιγμή σκέφτηκε να αυτοκτονήσει.
Σε μια προσπάθεια να θεραπεύσει τον εαυτό της, η Melanie είπε ότι ένιωθε ότι έπρεπε να επιστρέψει στη θάλασσα, αλλά στο τέλος συνειδητοποίησε ότι ήταν καλύτερο να εγκαταλείψει τη βιομηχανία.
Ενώ πίστευε ότι το γιοτ θα ήταν μια περιπέτεια, πηγαίνοντάς την από τη Μεσόγειο, την Καραϊβική στην Αρκτική, είπε ότι τελικά ήταν μια οδυνηρή εμπειρία που την έσπασε.
«Δεν ήξερα ποια ήμουν, ούτε σε ένα γραφείο και ούτε σε μια βάρκα. Ποιο είναι χειρότερο; Το τελευταίο, όπως αποδεικνύεται. Ήμουν μια σκιά του πρώην εαυτού μου, ανίκανη να καταλάβω τη θέση μου σε όλα».
Τώρα ελπίζει να βοηθήσει άλλους
Η μαγείρισσα, που έκτοτε έγινε μητέρα, ελπίζει ότι το βιβλίο της θα βοηθήσει άλλους σε παρόμοια θέση να λάβουν τη βοήθεια που χρειάζονται.
Γράφει στον πρόλογο: «Είναι δύσκολο να υποστηρίξεις κάποιον που βιώνει πτώση της ψυχικής του ευεξίας στην ξηρά, οπότε φανταστείτε πόσα άλλα εμπόδια υπάρχουν για να υποστηρίξεις κάποιον στη θάλασσα.
Δεν πρόκειται να συμβεί εν μία νυκτί και δεν θα το κάνουμε πάντα “σωστά”, αλλά η αύξηση της ευαισθητοποίησης σχετικά με τις προκλήσεις ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζουν οι ναυτικοί είναι μια αρχή, και ως εκ τούτου μοιράζομαι την ιστορία μου».