Ο μύθος της Ατλαντίδας μαγεύει εδώ και χρόνια. Το μυστήριο που περικλείει την ιστορία της έχει αποτελέσει έμπνευση για πολλά βιβλία, ταινίες και σειρές.
Η Ατλαντίδα είναι ένα μυθικό νησί που πρωτοακούστηκε στους διαλόγους του Πλάτωνα «Τίμαιος» και «Κριτίας». Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα, που βρίσκεται «πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες», ήταν μια ναυτική δύναμη που είχε κατακτήσει πολλά μέρη της δυτικής Ευρώπης και της Αφρικής, περίπου 9.000 χρόνια πριν από τον Σόλωνα. Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να εισβάλει στην Αθήνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε μυστηριωδώς στο πέλαγος «σε μια μόνο ημέρα και νύχτα ατυχίας». Η θάλασσα στην οποία αναφέρεται ακριβώς δεν είναι γνωστή.
Ενώ η Ατλαντίδα είναι μια βυθισμένη πόλη που μέχρι σήμερα δεν έχει αποδειχθεί η ύπαρξή της, αλλά εξακολουθεί να κεντρίζει τη φαντασία του κόσμου, υπάρχουν πολλές πραγματικές εκεί έξω που μέσα από κάποια ατυχία βρέθηκαν στον βυθό της θάλασσας ή κάποιας λίμνης.
Εδώ είναι μερικές από αυτές σε ολόκληρο τον κόσμο:
Yonaguni Jima
Το μνημείο Yonaguni είναι η Ατλαντίδα της Ιαπωνίας. Πρόκειται για έναν βυθισμένο σχηματισμό βράχων στα ανοικτά των ακτών του Yonaguni, το νοτιότερο τμήμα των νησιών Ryukyu. Βρίσκεται περίπου 100 χιλιόμετρα ανατολικά της Ταϊβάν. Ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν πως τα παράξενα σχήματα είναι αποτέλεσμα ανθρώπινου χεριού και δείχνουν έναν αρχαίο, χαμένο πολιτισμό, βυθισμένο πριν από 10.000 χρόνια.
Μια δομή σε σχήμα πυραμίδας, μια αψίδα, σκάλες και άλλα σχήματα με σημάδια που θα μπορούσαν να είναι αρχαία, λέγεται πως έχουν αναγνωριστεί. Άλλοι λένε ότι οι δομές είναι καθαρά φυσικές.
Lion City
Η πόλη βρίσκεται πλέον σε βάθος 40 μέτρων κάτω από την επιφάνεια της λίμνης Qiandao και αυτό δεν οφείλεται σε κάποια φυσική καταστροφή. Η λίμνη Qiandao, η λίμνη των χίλιων νησιών, δημιουργήθηκε όταν μια κοιλάδα πλημμύρισε το 1959 για ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο και φράγμα. Περίπου 300.000 άνθρωποι μεταφέρθηκαν και η βυθισμένη πόλη Shicheng (Σιτσένγκ), ή αλλιώς η Πόλη του Λιονταριού, ξεχάστηκε.
Το γεγονός ότι η πόλη διατηρείται πλήρως είναι ένα σύγχρονο θαύμα. Αν και βυθισμένη βαθιά κάτω από το νερό, όλες οι δομές, τα αγάλματα, τα μνημεία και οι καμάρες βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση. Η πόλη άρχισε να (ξανα)ανακαλύπτεται μετά το 2001, με τους δύτες να βουτούν στον βυθό για να εξερευνήσουν άγνωστες πτυχές της πόλης. Μέσα στα τείχη της πόλης είναι κρυμμένη η ιστορία πολλών ισχυρών δυναστειών, του αρχαίου τρόπου ζωής και μερικά απ’ τα πιο εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά που είναι ενδεικτικά της ιστορίας της Κίνας.
Ηράκλειον ή Θώνις
Η Αλεξάνδρεια έχει τόσους θρύλους και μυστήρια γύρω από αυτήν όπως και η Ατλαντίδα. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, έχουν βρεθεί δύο βυθισμένες πόλεις. Τα ερείπια της Αλεξάνδρειας βρίσκονται κυριολεκτικά λίγα μέτρα μακριά από την ακτή, ενώ το Ηράκλειον ή Θώνις βρίσκεται λίγο πιο μακριά από την ακτή της σημερινής Αλεξάνδρειας.
Και οι δύο είναι εντυπωσιακά καλοδιατηρημένες, λαμβάνοντας υπόψη ότι τα ερείπια είναι ηλικίας άνω των 2.000 ετών. Οι ναοί και τα κτίρια χωρίστηκαν κάποτε από κανάλια, αλλά πώς και γιατί ακριβώς η πόλη βυθίστηκε εξακολουθεί να αποτελεί μυστήριο.
Το Ηράκλειον ή Θώνις ήταν παραθαλάσσια πόλη με λιμάνι πλησίον της κώμης Μένουθις, που ήταν ο κυριότερος ναυτικός κόμβος της αρχαίας Αιγύπτου με την Ελλάδα. Άνθισε για δύο αιώνες, από το 550 π.Χ. ως το 331 π.Χ. Την αναφέρουν ο Ηρόδοτος και ο Στράβων. Καταστράφηκε πολλές φορές και τελικά εξαφανίστηκε τον 8ο αιώνα μ.Χ.
Από μια στήλη που βρέθηκε στη Ναυκρατίδα το 1899 ξέρουμε ότι οι Αιγύπτιοι το ονόμαζαν «λιμάνι στη θάλασσα των Ελλήνων». Το σημείο αυτό βρίσκεται σήμερα σε βάθος δέκα μέτρα μέσα στη θάλασσα και έξι χιλιόμετρα στα ανοιχτά της σημερινής ακτής, σε θέση που ανακαλύφθηκε το 2001 από την αρχαιολογική ομάδα του Φρανκ Γκοντιό. Η πόλη ήταν χτισμένη επάνω σε νησιά που συνδέονταν με γέφυρες. Οι αρχαιολογικές έρευνες αποκάλυψαν τα ερείπια πολλών συνοικιών και πάνω από εξήντα ναυαγισμένα καράβια που χρονολογούνται από τον 6ο π.Χ. έως τον 2ο αιώνα μ.Χ.
San Roma de Sau
Αυτό το χωριό ηλικίας 1.000 ετών στην Καταλονία, μεταξύ της Βαρκελώνης και των γαλλικών συνόρων στη βορειοανατολική Ισπανία, βυθίστηκε τη δεκαετία του 1960, για τη δημιουργία τεχνητής λίμνης. Οι άνθρωποι μετακόμισαν, παίρνοντας μαζί τους τα υπάρχοντά τους και τους νεκρούς τους, εκταφιάζοντας λείψανα αγαπημένων από το νεκροταφείο. Το χωριό παραμένει βυθισμένο, εκτός από το καμπαναριό της εκκλησίας, που βρίσκεται ψηλά πάνω από τη στάθμη του νερού. Όταν είναι ψηλά τα νερά, μόνο η κορυφή του καμπαναριού είναι ορατή, αλλά σε χαμηλά επίπεδα ολόκληρη η εκκλησία και οι κορυφές άλλων κτιρίων εμφανίζονται επίσης, σε ένα ανατριχιαστικό θέαμα.
Port Royal
Στις 7 Ιουνίου 1692, ένας τεράστιος σεισμός που προκάλεσε και τσουνάμι σκότωσε 2.000 ανθρώπους και βύθισε την πόλη Port Royal της Τζαμάικα. Κάποτε ονομαζόταν «η πιο διαβολική πόλη στη Γη», καθώς το Port Royal φιλοξενούσε τους πραγματικούς πειρατές της Καραϊβικής, και η βύθιση της πόλης θεωρήθηκε πράξη του Θεού. Σήμερα θεωρείται ένα από τα καλύτερα διατηρημένα υποβρύχια αξιοθέατα στον κόσμο, με μερικά αντικείμενα να έχουν αφαιρεθεί και τοποθετηθεί σε διάφορα μουσεία σε όλη την Τζαμάικα. Μπορείτε να κάνετε καταδύσεις στη βυθισμένη πόλη, αλλά χρειάζεστε ειδική άδεια από τις Αρχές.
Dwarka
Η πόλη Dwarka, ή «Πύλη προς τον Παράδεισο», ανακαλύφθηκε βυθισμένη περίπου 100 μέτρα στον Κόλπο Gulf of Cambay το 1988. Βρέθηκαν αρχαίες κατασκευές, πυλώνες, πλέγματα μιας πόλης και αρχαία αντικείμενα. Βυθισμένη στο μυστήριο, ορισμένοι πιστεύουν ότι είναι τουλάχιστον 10.000 ετών, άλλοι λένε ότι θα μπορούσε να είναι 5.000 ετών, ενώ άλλοι είναι σίγουροι ότι τα ερείπιά της χρονολογούνται από τον Μεσαίωνα. Ωστόσο, μερικοί ισχυρίζονται ότι το 1473 ο σουλτάνος του Γκουτζαράτ Μαχμούντ Μπεγκάδα επιτέθηκε στην πόλη και κατέστρεψε το ναό της Dwarka. Όπως και να 'χει, αυτή είναι μια αληθινή υποβρύχια πόλη, χαμένη εδώ και χρόνια, γεμάτη μυστήριο και θρύλους.
Παυλοπέτρι
Το Παυλοπέτρι είναι μικρή νησίδα απέναντι από την Ελαφόνησο, στη Λακωνία. Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα που μαρτυρούν την κατοίκηση της περιοχής από αρχαιοτάτων χρόνων. Μεταξύ της νησίδας και της ξηράς βρίσκεται αρχαία πόλη, βυθισμένη ελάχιστα μέτρα κάτω από την επιφάνεια, με ηλικία περίπου 5 χιλιετηρίδων.
Πρόκειται για μοναδική στο είδος της πόλη αφού έχει συγκεκριμένο σχέδιο με δρόμους, κτίρια και νεκροταφείο. Ανακαλύφθηκε το 1967 από τον Νίκολας Φλέμινγκ (Nicholas Flemming) και χαρτογραφήθηκε το 1968 από ομάδα του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ. Υπάρχουν τουλάχιστον 15 κτίρια σε βάθος 3-4 μέτρων και οι πρόσφατες έρευνες του 2009 αποκάλυψαν ότι εκτείνεται σε 9 στρέμματα. Αρχικά υπήρχε η εκτίμηση ότι η πόλη χτίστηκε περί το 1600-1100 π.Χ., αλλά αργότερα οι έρευνες αποκάλυψαν μέσω των ευρημάτων ότι η πόλη κατοικούνταν πριν από το 2800 π.Χ., στην αρχή της Εποχής του Χαλκού. Πιθανολογείται ότι η πόλη βυθίστηκε το 1000 π.Χ.
Το γεγονός ότι η πόλη βυθίστηκε βοήθησε να διατηρηθούν τα σημερινά ευρήματα. Παρά το γεγονός της φυσικής καταστροφής από το νερό με την πάροδο των αιώνων, η διάταξη της πόλης είναι όπως ήταν πριν από χιλιάδες χρόνια.
Η έρευνα του 2009 βοήθησε σε μεγάλο βαθμό για να γίνει χαρτογράφηση της πόλης. Είναι η πρώτη βυθισμένη πόλη που επαναδημιουργήθηκε ψηφιακά σε τρεις διαστάσεις. Η χαρτογράφηση σόναρ με τεχνικές που αναπτύχθηκαν για στρατιωτικούς σκοπούς αλλά και για την εύρεση πετρελαϊκών κοιτασμάτων βοήθησε τις πρόσφατες έρευνες.
Από άλλους θεωρείται ότι το Παυλοπέτρι ποντίσθηκε το 375 μ.Χ. από τον ίδιο σεισμό που κατέστρεψε και το Γύθειο. Θεωρείται ότι το παραθαλάσσιο έδαφος σε μεγάλη έκταση μετακινήθηκε και έτσι έγινε αποκοπή της τότε χερσονήσου στην οποία βρισκόταν η Όνου Γνάθος και έτσι δημιουργήθηκε το σημερινό νησί της Ελαφονήσου.
Villa Epecuen
Το Villa Epecuén ήταν ένα τουριστικό χωριό στην επαρχία του Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, στην ανατολική ακτή της λίμνης Epecuén, περίπου 7 χιλιόμετρα βόρεια της πόλης Carhué. Αναπτύχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1920 και ήταν προσβάσιμο από το Μπουένος Άιρες με το τρένο.
Τα νερά της συγκεκριμένης λίμνης έχουν επίπεδα αλατιού ίσα σχεδόν με αυτά της Νεκράς Θάλασσας, και δέκα φορές υψηλότερα από κάθε άλλον ωκεανό στον κόσμο. Οι θεραπευτικές της ιδιότητες ήταν ξακουστές και από τις αρχές του 20ού αιώνα πλήθος κόσμου συνέρρεε στην περιοχή προκειμένου να θεραπευτεί από αναιμία, ρευματισμούς, δερματικές παθήσεις, ακόμη και κατάθλιψη.
Μέχρι τη δεκαετία του 1960, 25.000 άνθρωποι τον χρόνο επισκέπτονταν τη μικρή πόλη δίπλα στη λίμνη, η οποία έφτασε στο πληθυσμιακό της peak το 1970 μετρώντας συνολικά 5.000 κατοίκους και εκατοντάδες επιχειρήσεις, ξενοδοχεία, καταστήματα, ακόμα και μουσεία.
Ωστόσο, ένα σπάνιο καιρικό φαινόμενο που εκδηλώθηκε την ίδια περίπου εποχή φούσκωσε τη λίμνη σε επικίνδυνο βαθμό και στις 10 Νοεμβρίου του 1985 το πέτρινο φράγμα γύρω από την πόλη κατέρρευσε υπό τον τεράστιο όγκο του νερού.
Η περιοχή πλημμύρισε, και σταδιακά μέχρι το 1993 η εγκαταλελειμμένη πια Villa Epecuen βυθίστηκε 10 ολόκληρα μέτρα κάτω από το νερό. Το 2009, το υγρό κλίμα αντιστράφηκε, τα νερά άρχισαν να υποχωρούν και η Villa Epecuen άρχισε να αναδύεται στην επιφάνεια, σαν μια πόλη-φάντασμα πλέον.
Baia
Άλλη μία πόλη που ήταν κάποτε «διαβολική», είχε την ίδια τύχη με το Port Royal και βυθίστηκε. Αυτή τη φορά δεν ήταν οι πειρατές που ήταν κακοί, αλλά οι Ρωμαίοι που συνέρρεαν στην Baia, η οποία ήταν κάτι σαν το... Λας Βέγκας της αρχαίας Ρώμης. Βρισκόταν περίπου 18 μίλια έξω από τη Νάπολη στις ακτές της Μεσογείου. Η πόλη βυθίστηκε πιθανότατα λόγω των ενεργών ηφαιστειακών δραστηριοτήτων στην περιοχή. Τα ερείπια 2.000 ετών βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση με πολλά άθικτα αγάλματα, μαζί με σπίτια και ναούς. Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης βρίσκεται σε βάθος λιγότερο από 20 πόδια, και μερικά μέρη της είναι ακόμη ορατά πάνω από το νερό. Μπορείτε να εξερευνήσετε το αρχαιολογικό πάρκο κάνοντας snorkeling.
Tiquina
Το 2000, επιστήμονες που καταδύθηκαν στη λίμνη Τιτικάκα, την αρχαία λίμνη της Νότιας Αμερικής, που βρίσκεται μεταξύ του Περού και της Βολιβίας, ανακάλυψαν έναν αρχαίο ναό βυθισμένο στα βάθη της λίμνης. Ο ναός υπολογίζεται ότι είναι μεταξύ 1.000 και 1.500 ετών.
Μόλις εννέα χρόνια αργότερα, οι επιστήμονες ανακάλυψαν έναν «ύφαλο» στη λίμνη που αποτελείται από αρχαία αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων αντικειμένων από χρυσό και ημιπολύτιμους λίθους, προσθέτοντας περισσότερο μυστήριο.
Φαναγορία
Η Φαναγορία, η οποία φέρεται να ήταν κάποτε η μεγαλύτερη πόλη της αρχαίας Ελλάδας και η πρωτεύουσα του Βασιλείου του Βοσπόρου, ιδρύθηκε γύρω στο 540 π.Χ. και απλωνόταν σε όλη τη χερσόνησο του Ταμάν στη Μαύρη Θάλασσα, που τώρα αποτελεί τμήμα της Ρωσίας.
Το ένα τρίτο της παλιάς πόλης έχει βυθιστεί στα νερά της Μαύρης Θάλασσας, αλλά τα δύο τρίτα βρίσκονται στην ξηρά, δημιουργώντας έναν τεράστιο αρχαιολογικό χώρο, ξηρό και υγρό, με νέα ευρήματα που συνεχίζουν να έρχονται στο φως.
Τα ερείπια της Φαναγορίας αποτελούν τον μεγαλύτερο χώρο ελληνικών αρχαιοτήτων στη Ρωσία.
Lago di Vagli
Υπάρχει ένα μεσαιωνικό χωριό-φάντασμα στον πυθμένα αυτής της πανέμορφης λίμνης στην Τοσκάνη, που ξεπροβάλλει και πάλι όταν η στάθμη του νερού πέφτει.
Οι εικόνες είναι εντυπωσιακές και μοιάζουν λες κι έχουν βγει από ταινία. Ο λόγος για το όμορφο χωριό Fabbriche di Careggine, το οποίο «θάφτηκε» όταν πλημμύρισε η περιοχή, για να δημιουργηθεί η τεχνητή λίμνη Vagli το 1953. Κάτω από το νερό όμως, τα πέτρινα κτίρια, το νεκροταφείο, η γέφυρα και η εκκλησία του χωριού στέκουν ακόμα αγέρωχα.
Κάθε τόσο η δεξαμενή αποστραγγίζεται για συντήρηση και αργά εμφανίζεται μία παγωμένη στον χρόνο πόλη.
Η τελευταία φορά που το χωριό αναδύθηκε ήταν το 1994 και χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Fabbriche di Careggine για να περπατήσουν στους «στοιχειωμένους» δρόμους του. Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν εκείνη την περίοδο δείχνουν τα πέτρινα σπίτια του, το νεκροταφείο, τη γέφυρα και την εκκλησία του Αγίου Θεοδώρου, με το κατεστραμμένο καμπαναριό, να στέκονται όρθια.
Atlit-Yam
Το Atlit Yam είναι ένα βυθισμένο νεολιθικό χωριό στα ανοικτά των ακτών του Atlit στο Ισραήλ. Χρονολογείται μεταξύ 6900 και 6300 π.Χ. Εκτείνεται σε περισσότερα από τέσσερα εκτάρια σε βάθος 10 μέτρων και περιλαμβάνει σπίτια, βωμούς, καθώς και πολυάριθμους ανέπαφους τάφους, οι οποίοι περιέχουν ντουζίνες από σώματα, ταφικά αντικείμενα και έναν λίθινο βωμό.
Αυτό την καθιστά μια εξαιρετική τοποθεσία, η οποία μας δίνει πληροφορείς για τον τρόπο ζωής των παράκτιων πληθυσμών κατά τη Νεολιθική Εποχή.
Το πιο εκπληκτικό εύρημα πρέπει να είναι οι επτά μεγαλίθοι διατεταγμένοι σε κύκλο, που θα μπορούσε κανείς να πει ότι θυμίζουν ένα υποβρύχιο Στόουνχετζ. Πιστεύεται ότι ένας σεισμός και το επακόλουθο τσουνάμι οδήγησαν τον οικισμό στο να βυθιστεί.
The Lost Villages (Τα Χαμένα Χωριά)
Τα χαμένα χωριά ήταν δέκα κοινότητες (εννέα χωριά και ένα κατοικημένο νησί) στην καναδική επαρχία του Οντάριο, στους πρώην δήμους της Κορνουάλης και του Όσναμπρουκ (τώρα Νότιο Στόρμοντ) κοντά στην Κορνουάλη, που βυθίστηκαν μόνιμα μετά τη δημιουργία του Saint Lawrence Seaway το 1958.
Οι πλημμύρες πραγματοποιήθηκαν για την κατασκευή του φράγματος Moses-Saunders Power Dam, η οποία ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1954. Τις εβδομάδες και τους μήνες που οδήγησαν στον κατακλυσμό, οικογένειες και επιχειρήσεις στις πληγείσες κοινότητες μεταφέρθηκαν στις νέες προγραμματισμένες κοινότητες των Long Sault και Ingleside.
Συνολικά, περίπου 6.500 άτομα εκτοπίστηκαν, 530 κτίρια μετακινήθηκαν και αμέτρητα άλλα σπίτια, σχολεία και επιχειρήσεις κατεδαφίστηκαν, ενώ ένα τμήμα του επαρχιακού αυτοκινητόδρομου 2 στην περιοχή πλημμύρισε.
Στις 8 π.μ. την 1η Ιουλίου 1958 ξεκίνησαν οι πλημμύρες. Τέσσερις ημέρες αργότερα, όλα τα χωριά ήταν πλήρως βυθισμένα. Όταν η περιοχή πλημμύρισε, τα εννέα χωριά έγιναν γνωστά ως τα χαμένα χωριά του Οντάριο. Ένα Μουσείο Χαμένων Χωριών στο Long Sault υπάρχει για να θυμίζει τις κοινότητες.