Το φιλμ «Το Παιδί και το Δελφίνι» με πρωταγωνίστρια τη Σοφία Λώρεν και η συγκινητική ιστορία αγάπης του Leonard Cohen με τη Μαριάν, είναι δύο μόνο από όσα έκαναν διάσημη στο εξωτερικό την Ύδρα.
Το νησί υπήρξε, για ένα μεγάλο διάστημα, παροικία ονειροπόλων μπητνίκων, αλλά και τόπος διακοπών σπουδαίων καλλιτεχνών, όπως οι Beatles.
Η Ύδρα, που έχει ονομαστεί και «Νήσος του Έρωτα», συνεχίζει να εμπνέει.
Πρόσφατα, η τραγουδοποιός Ειρήνη Σκυλακάκη, και ο διεθνούς εμβέλειας παραγωγός Danton Supple, έδωσαν το όνομα στο γκρουπ που σχημάτισαν HYDRA (Ύδρα).
Η ελληνίδα τραγουδοποιός μας είπε ότι το τραγούδι David’s Hands, που πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε, αλλά και όλος ο δίσκος που ετοιμάζει, «αντλούν έμπνευση από την ποίηση του Leonard Cohen και το νησί Ύδρα».
Ανάλογη τιμητική αναφορά στο ελληνικό νησί, και τον Leonard Cohen, έκανε τον περασμένο Ιούλιο, ο θρύλος του ροκ, David Gilmour (των Pink Floyd) με το τραγούδι Yes I Have Ghosts και το συνοδευτικό βίντεο γυρισμένο στην Ύδρα.
Τα καλλιτεχνικά πνεύματα συναντούνται. Και η Ειρήνη Σκυλακάκη και ο David Gilmour, γράφουν δύο τραγούδια με τη νοσταλγία ενός έρωτα που σαν ένα ρομαντικό φάντασμα πλανιέται πάνω από τη νήσο Ύδρα.
Η Ύδρα, περιβάλλεται από την εμβληματική ιστορία αγάπης του
Leonard Cohen και της Marianne Ihlen.
Στην Ύδρα, το 1960, ο Καναδός καλλιτέχνης, γνωρίζει την Μαριάν, και με την δύναμη του θαυμάσιου έρωτα, αρχίζει να γράφει εκπληκτικά έργα.
Αλλά δεν είναι μόνο η ιστορία του Leonard Cohen και της Marianne Ihlen που έκαναν την Ύδρα, διάσημη στο εξωτερικό ως μία μαγική νήσο Αγάπης. Είχε προηγηθεί το 1957, το φιλμ «Το Παιδί και το Δελφίνι», γυρισμένο στην Ύδρα, όπου η Σοφία Λόρεν χόρεψε νησιώτικο σκοπό και τραγούδησε το περίφημο «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη».
Τότε, πολλοί διάσημοι αρχίζουν να κάνουν τις καλοκαιρινές διακοπές τους στο νησί, ανάμεσα σε αυτούς, το 1969 και ο John Lennon με τη Yoko Ono. Πριν από τους διάσημους όμως, η Ύδρα ήταν προορισμός για πολλούς μπήτνικς.
Η Ύδρα, υπήρξε πραγματικά ένα «Θέατρο Ονειροπόλων» καλλιτεχνών. Ένας τόπος όπου από τις αρχές του 50 έως το τέλος της δεκαετίας του 1960, σπουδαίοι ζωγράφοι, ποιητές, λογοτέχνες και άλλοι δημιουργοί, συναντήθηκαν και έζησαν θαυμάσιες μέρες και νύχτες.
Πριν πάνε οι χίπις στα Μάταλα, είχαν πάει οι μπήτνικς στην Ύδρα. Η ιστορία του Leonard Cohen και της Marianne Ihlen είναι μία μόνο από τις θαυμαστές ιστορίες της Ύδρας.
Ποιοι ήταν οι μπήτνικς της Ύδρας
Η αιτία που οι πρώτοι beatniks αρχίζουν να καταφθάνουν στην Ύδρα, είναι η Caress Crosby, ένα πρόσωπο, σχεδόν μυθικό, που σε νεαρή ηλικία, και πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο, διάγει την απαρχή, όλων των μορφών και κινημάτων που αργότερα συνιστούν το Ροκ.
Το 1950, η Caress Crosby, έρχεται πρώτη στην Ύδρα, σε προχωρημένη όμως ηλικία. Είναι 60 ετών και φέρνει μαζί της, τον εικοσιπεντάχρονο φίλο της, William Barker.
Τα γράμματα με τις εντυπώσεις της, που στέλνει σε φίλους της καλλιτέχνες στο εξωτερικό, προκαλούν το πρώτο κύμα καλλιτεχνών, που φθάνει στην Ύδρα.
Μέχρι το 1965, στο νησί, δημιουργείται ένα είδος παροικίας μπητνίκων, που δίνουν την εντύπωση Ροβινσώνων. Είναι ένα φαινόμενο αντίστοιχο με εκείνο που δημιουργείται, μετά το 1965, στα Μάταλα. Οι μπήτνικς, ζουν εκεί, με διάθεση να απομονωθούν, αναζητώντας την έμπνευση και την Αλήθεια.
Ο γνωστότερος μπητνίκος της Ύδρας ήταν ο Leonard Cohen που αγόρασε και σπίτι στην Ύδρα.
Σε μία φωτογραφία του 1960 (φωτογραφία James Burke για το περιοδικό LIFE) βλέπουμε τον Cohen να παίζει κιθάρα, ανάμεσα σε άλλους μπητνίκους, έξω από το γραφικό ταβερνάκι «Ξερή Ελιά» της Ύδρας. Με αγάπη τον κοιτάζει η Μαριάν. Ο έρωτας τους, ανθίζει εκεί, όπως ο έρωτας του Κάρευ με την Τζόνι Μίτσελ, άνθισε στα Μάταλα, Κρήτης.
Και οι δύο, είναι ιστορίες παράλληλες που δημιουργούν σπουδαία τραγούδια. Αυτοί οι έρωτες δεν κρατούν πολύ, σβήνουν σαν πυροτέχνημα, αλλά η μνήμη τους μένει και εμπνέει για πάντα. Ο Cohen, έγραψε για την Μαριάν, το υπέροχο So Long Marriane.
Σε άλλη φωτο και δεξιά του Cohen, βλέπουμε την Charmian Clift.
Η Clift, ήταν Αυστραλή, συγγραφέας και πρόσωπο τραγικό. Μην αντέχοντας σε έναν άτυχο έρωτα, αυτοκτόνησε το 1969, παίρνοντας βαρβιτουρικά. Τελευταία της επιθυμία, ήταν να καεί το νεκρό σώμα της και οι στάχτες να σκορπιστούν, πάνω από κήπο με τριανταφυλλιές. Η επιθυμία της πραγματοποιήθηκε. Ίσως, το όνειρο, όπως περιγράφεται στο υπέροχο μυθιστόρημά της (Walk to the Paradise Gardens, 1960), να μην βγήκε αληθινό και Κήπος Παράδεισου, μετά την Ύδρα, γι αυτήν, δεν υπήρξε.
Το περιοδικό LIFE που έκανε ρεπορτάζ για τους μπήτνικς στην Ύδρα, είναι μία πηγή πληροφοριών. Μία άλλη σημαντική πηγή, είναι το ελληνικό περιοδικό ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΕΠΟΧΗ, που το 1965, αποφασίζει να καταγράψει και αυτό τους μπήτνικς της Ύδρας.
Από την ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΕΠΟΧΗ, πληροφορούμαστε για ονόματα, όπως: Harold Norse, Brenda Chaberlain, William Driscoll, Marco Fondse, Norman Thomas, Alan Parkin και πολλών άλλων που έζησαν έρωτες στο νησί και έγραψαν ιστορίες.
Σήμερα, 60 χρόνια μετά την θρυλική ιστορία αγάπης του Κοέν με την Μαριάν, το νησί της Ύδρας συνεχίζει να είναι ένας υπέροχος συμβολισμός.
Και η Ειρήνη Σκυλακάκη γράφει το David’s Hands σαν μια ιστορία ενός έρωτα στην Ύδρα, που δεν κράτησε πολύ, αλλά παραμένει στο πιο τρυφερό συρτάρι της μνήμης.
Το ίδιο έκανε και ο David Gilmour τον περασμένο Ιούλη με το Yes I Have Ghosts.
Είναι φανερό : Η μαγεία της Ύδρας ποτέ δεν πεθαίνει.