Άφησε τη Νοσηλευτική για να ασχοληθεί με την υποκριτική και ανοίχτηκε μπροστά του ένας ορίζοντας με μαγικές συνεργασίες. Ο ηθοποιός αποκαλύπτει τα επόμενα επαγγελματικά του βήματα με καταξιωμένους και βραβευμένους με Όσκαρ σκηνοθέτες, αποκλειστικά στο iefimerida.gr
Η περίπτωση του Πολύδωρου Βογιατζή δεν είναι η κλασική ενός ανθρώπου που αποφοίτησε από μια σχολή, αλλά το όνειρό του ήταν να γίνει ηθοποιός, με αποτέλεσμα να τα παρατήσει όλα και να κυνηγήσει το όνειρό του. Αποφοιτώντας με άριστα από τη Σχολή Νοσηλευτικής, για δύο χρόνια εργάστηκε στα επείγοντα περιστατικά, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα υποκριτικής μόνο και μόνο για να ξεπεράσει την ντροπαλοσύνη του. Η καθημερινότητα στο νοσοκομείο τον φόρτιζε ψυχολογικά και η συμμετοχή του σε μια παράσταση με πρωταγωνίστρια τη Λυδία Κονιόρδου, προτού ακόμα αποφοιτήσει από τη δραματική, τον έκαναν να στραφεί ολοκληρωτικά προς το θέατρο. Μόνο που, όταν αποφάσισε πως τελικά αυτός είναι ο δρόμος του, ίσως να μην είχε φανταστεί τους ορίζοντες που θα ανοίγονταν μπροστά του.
Ο Πολύδωρος Βογιατζής ζει και εργάζεται μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδας και το βιογραφικό του είναι πλούσιο σε συνεργασίες. Στη Γαλλία, μεταξύ άλλων, έχει παίξει στο θέατρο μαζί με τους Σάρλοτ Ράμπλινγκ, Λάμπερτ Γουίλσον, Νικόλ Γκαρσία, Τζούλια Μιγκένες, καθώς και στο Θέατρο του Ήλιου. Στον κινηματογράφο έχει συνεργαστεί με τους Ανιές Ζαουί, Φανί Αρντάν, Νικόλ Γκαρσία, Νταβίντ και Στεφάν Φοενκίνος.
Στη χώρα μας έχει παίξει σε παραστάσεις του Εθνικού, έχει συνεργαστεί με τους Γιάννη Χουβαρδά, Ανέστη Αζά, Σταμάτη Φασουλή, ενώ στον κινηματογράφο έχει δουλέψει, μεταξύ άλλων, με τους Πάνο Κούτρα και Σωτήρη Τσαφούλια.
Πρώτη φορά τον παρακολούθησα στην παράσταση «Γιούγκερμαν» το 2018, στο Θέατρο Πορεία, και η παρουσία του, σε συνδυασμό με το ηχόχρωμά του πάνω στη σκηνή, με έκανε να τον παρακολουθώ καθ' όλη τη διάρκεια. Λίγες ώρες αργότερα αναζητούσα στο Διαδίκτυο το όνομά του και με (ευχάριστη) έκπληξη διάβαζα πως ζει στο Παρίσι και έχει σημαντικές συνεργασίες στο βιογραφικό του.
Τα χρόνια πέρασαν και, φτάνοντας στο σήμερα, δίνουμε διαδικτυακό ραντεβού, μιας και ήταν στο Παρίσι, προκειμένου να μιλήσουμε για την ενδιαφέρουσα διαδρομή του, ενώ μας ξεναγεί στη γαλλική πρωτεύουσα.
Ο ίδιος εξηγεί γιατί άφησε τη Νοσηλευτική, τα κόμπλεξ που τον οδήγησαν σε μια σχολή υποκριτικής, πώς βρέθηκε στο Παρίσι να παίζει στο «Θέατρο του Ήλιου» τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Dodo» και τη διπλή εμπειρία του στο Φεστιβάλ Καννών. Τέλος, ο ηθοποιός μιλάει πρώτη φορά στο iefimerida.gr για τη συμμετοχή του στην ταινία του βραβευμένου σκηνοθέτη Fernado Trueba, με πρωταγωνιστή τον Matt Dillon, καθώς και την επικείμενη συνεργασία του με τον Γούντι Άλεν σε ταινία του που θα γυριστεί στο Παρίσι. Αξίζει να σημειώσουμε πως ο Πολύδωρος Βογιατζής αρχές της νέας χρονιάς ξεκινάει γυρίσματα και για μια ελληνική σειρά εποχής.
Ο λόγος για τον οποίο ασχολήθηκε με το θέατρο
Πώς από τη Νοσηλευτική μεταπήδησες στην υποκριτική; Πώς μπήκε το θέατρο στη ζωή σου, καθώς είχες μια «στρωμένη» δουλειά;
Σπούδασα νοσηλευτής και για δύο χρόνια εργάστηκα στο τμήμα επειγόντων περιστατικών σε δημόσιο και ιδιωτικό νοσοκομείο. Η Νοσηλευτική και η Ιατρική ήταν πάντα κάτι που μου άρεσαν γιατί εμπεριέχουν την προσφορά στον συνάνθρωπο. Ομολογώ πως ήμουν εξαιρετικός στη δουλειά μου με τους ασθενείς με τους οποίους ερχόμουν σε επαφή, με τους γιατρούς και τους συναδέλφους μου, καθώς ήμουν αποτελεσματικός, και καταλαβαίνεις ότι σε ένα τμήμα πρώτων βοηθειών τα πράγματα πρέπει να είναι λειτουργούν ρολόι. Απλώς, χωρίς να το συνειδητοποιώ, με βάραινε πολύ ψυχολογικά. Παρ' όλο το ωραίο συναίσθημα που νιώθεις όταν βοηθάς και έχει αποτέλεσμα στον άνθρωπο που υποφέρει, που κινδυνεύει η ζωή του, ήταν κάτι που δεν μπορούσα τελικά να το αντισταθμίσω. Δεν είναι ένας χώρος που θα μου έκανε καλό, γιατί ρουφούσα σαν σφουγγάρι όλο τον πόνο που υπάρχει μέσα στο νοσοκομείο.
Παράλληλα, ξεκίνησα να σπουδάζω στη θεατρική σχολή «Βεάκη». Για μένα το θέατρο ήταν περισσότερο μια εσωτερική μου ανάγκη. Ξεκίνησα να ασχολούμαι ερασιτεχνικά όταν σπούδαζα στη Νοσηλευτική για να ξεπεράσω κάποια κόμπλεξ που είχα σε σχέση με τον εαυτό μου, τη φωνή μου και την ντροπαλοσύνη μου. Ήμουν ένα πάρα πολύ ντροπαλό παιδί που δεν μου ήταν εύκολο να μιλήσω ακόμα και σε δύο ανθρώπους που θα ήταν απέναντί μου και ήθελα πολύ να το ξεπεράσω.
Μέσα από τη δραματική σχολή συνειδητοποίησα πολλά πράγματα για μένα, με αγκάλιασα και με έψαξα περισσότερο. Κι ενώ το θέατρο μπήκε στη ζωή μου ως τρόπος διαφυγής για να με καταλάβω, τελικά έγινε η δουλειά μου. Μάλιστα, είχα καταφέρει να πάρω υποτροφία και αποφοίτησα το 2003.
Έναν χρόνο προτού τελειώσω τη δραματική, πέρασα μια ακρόαση για έναν ρόλο, να κάνω τον γιο του Τειρεσία, ο οποίος δεν είχε ακοή, και είχα την τύχη να δουλέψω στο θέατρο με την εξαιρετική Λυδία Κονιόρδου σε μια παράσταση που ανέβηκε σε πολλά θέατρα ανά την Ελλάδα και, φυσικά, στην Επίδαυρο. Τότε ένιωσα πως καλά έκανα και επέλεξα τον συγκεκριμένο δρόμο, ότι είμαι εκεί όπου θέλω πραγματικά να είμαι. Αυτός ήταν ο σωστός δρόμος για μένα.
Θα σταθώ λίγο στο πώς αυτό το ντροπαλό αγόρι καταφέρνει να βρεθεί στη σκηνή της Επιδαύρου, αλλά και γενικότερα να απευθύνεται σε έναν τόσο μεγάλο αριθμό θεατών. Θυμάσαι τα πρώτα σου συναισθήματα;
Αυτό το συναίσθημα είναι μια μαγική διαδικασία, η οποία έγινε σταδιακά και όχι από τη μια στιγμή στην άλλη. Με βοήθησαν πολύ τα τρία χρόνια στη σχολή, γιατί εκτίθεσαι μπροστά στον καθηγητή σου, στους συμμαθητές και στον ίδιο σου τον εαυτό. Θυμάμαι όταν ήμουν στο θέατρο της Επιδαύρου, με τον ρόλο που σου ανέφερα παραπάνω, αν και δεν είχα λόγια, αυτή η μαγεία και το δέος που ένιωσα ήταν κάτι μαγικό, δεν ξέρω ποιες είναι οι κατάλληλες λέξεις για να το περιγράψω. Από τότε μέχρι σήμερα, στην επαγγελματική μου πορεία, έχω παίξει πολλές φορές στην Επίδαυρο, σε μεγάλα θέατρα της χώρας μας και στο εξωτερικό, και μπορώ να πω πως αυτό το συναίσθημα ήταν πρωτόγνωρο και παρθένο που ξεχείλιζε από όλο μου το σώμα και τα κύτταρα, σαν μυσταγωγία. Έτσι τελικά το νιώθω σήμερα, εκ των υστέρων, γιατί τότε μεγάλη χαρά θα μπορούσα να το ονομάσω.
Η ζωή και οι επαγγελματικές συνεργασίες στη Γαλλία
Πώς βρέθηκες στη Γαλλία;
Εκείνη την περίοδο είχε ολοκληρωθεί η παράσταση όπου έπαιζα «Το κλουβί με τις τρελές», με τον Σταμάτη Φασουλή και τον Γιάννη Μπέζο, όταν μια φίλη μου, η οποία ζούσε τότε στο Παρίσι, μου είπε πως ψάχνουν έναν Έλληνα ηθοποιό για μια παράσταση που θα ανέβει με θέμα τον Καβάφη στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Marathon des mots». Έστειλα διστακτικά βιογραφικό, στη συνέχεια μου ζήτησαν ένα demo για να ακούσουν τη φωνή μου διαβάζοντας δύο ποιήματα και, τελικά, με επιλέξανε για τον ρόλο. Ήταν φανταστικό!
Η επόμενη κίνηση ήταν να πάω στην Τουλούζη της Γαλλίας για να κάνουμε πρόβες ώστε να ανέβει η παράσταση, η οποία ήταν μόνο για δύο ημέρες. Στη συγκεκριμένη παράσταση είχα την τύχη να δουλέψω με τον Lambert Wilson, έναν εξαιρετικό Γάλλο ηθοποιό, ο οποίος έπαιζε τον Καβάφη στα γαλλικά, ενώ εγώ τον έκανα στη γλώσσα μου. Η συγκεκριμένη παράσταση άρεσε τόσο πολύ σε κοινό και κριτικούς, έλαβε θετικά σχόλια, με αποτέλεσμα να κλείσω συμβόλαιο για πανευρωπαϊκή περιοδεία. Επιπλέον, είχα την τύχη αυτό το project να πάρει μια άλλη μορφή, ακόμα καλύτερη, και να συνεργαστώ με την Charlotte Rampling, καθώς άλλαξε η παράσταση και ο σκηνοθέτης έκανε αλλαγές. Έτσι, βρίσκομαι να κάνω πρόβα με αυτή τη συγκλονιστική ηθοποιό και με κάποια διαλείμματα η παράσταση κράτησε τέσσερα χρόνια. Ήταν μια μαγική εμπειρία και προσωπικά απέκτησα μια καλή φίλη. Η Rampling, με τέτοια σημαντική καριέρα, ήταν τόσο γενναιόδωρη μαζί μου, ήρθαμε κοντά, αν και, όπως λένε, δεν είναι ο πιο εύκολος άνθρωπος. Για μένα ήταν τεράστιο σχολείο μετά τη δραματική σχολή και την εμπειρία μου στο θέατρο. Ξαφνικά άνοιξε μπροστά μου ένας άλλος κόσμος.
Δυσκολεύτηκες το πρώτο διάστημα που μετακόμισες στη Γαλλία;
Οι δυσκολίες ήρθαν αργότερα. Το πρώτο καιρό ξεκίνησα με τη συγκεκριμένη παράσταση και έπαιζα στη γλώσσα μου. Δύο χρόνια αργότερα άρχισα να κάνω μαθήματα γαλλικών και ήρθα να μείνω στο Παρίσι. Πίστευα πως πηγαίνοντας εκεί θα ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες, αλλά τελικά έφαγα τα χαστούκια μου, τα οποία μόνο καλό κατάφεραν να μου κάνουν. Οι Γάλλοι θέλουν να μιλάς άπταιστα τη γλώσσα τους, μην ξεχνάμε υπάρχει πάντα το θέμα της προφοράς, και εγώ τότε δεν το είχα συνειδητοποιήσει καθόλου. Ερχόμουν με τη φόρα και τη δύναμη ενός νέου ανθρώπου που λέει «αρπάζω την ευκαιρία και πάω να το κάνω», χωρίς ωστόσο να συνειδητοποιώ ακριβώς τα εφόδια που πρέπει να έχω κι αν τα έχω.
Τα δύο πρώτα χρόνια στο Παρίσι ήταν πολύ δύσκολα. Δεν έβρισκα δουλειά, έψαχνα ατζέντη -γιατί έτσι λειτουργεί το γαλλικό σύστημα- και μόλις βρήκα, έπειτα από πολλά ραντεβού, άρχισαν τα πράγματα να μπαίνουν σε μια σειρά. Επιπλέον, μιλώντας καλύτερα τη γλώσσα, έκανα μικρά πράγματα σε ταινίες, στο θέατρο, και βρίσκομαι το 2014 να παίζω στο Θέατρο του Ήλιου. Τα όνειρα άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα μετά από πολλή δουλειά και επιμονή. Τότε συνειδητοποίησα πως όταν είσαι προσηλωμένος και κάνεις τη δουλειά σου με αγάπη, έρχεται η στιγμή, αργά ή γρήγορα, που επιβραβεύεσαι.
Στην πορεία ήρθαν κι άλλες μεγάλες παραστάσεις, μεταξύ άλλων ένας μονόλογος στα γαλλικά που έκανα και περιοδεία, και όλα άρχισαν να γίνονται πιο εύκολα. Τα πρώτα χρόνια που ήμουν στο Παρίσι έλεγα συνειδητά «όχι» σε δουλειές στην Ελλάδα γιατί ήμουν εκεί προσηλωμένος και αποδείχθηκε πως μου βγήκε σε καλό.
Φαντάζομαι έχει δυσκολίες να παίζεις θέατρο σε μια άλλη γλώσσα...
Υπάρχουν άλλοι μηχανισμοί. Ξαφνικά το σώμα σου είναι «alert», γιατί όταν μιλάμε στη μητρική μας γλώσσα κάποια πράγματα είναι αυτοματοποιημένα στο σώμα, στις κινήσεις και στους συνειρμούς που κάνουμε. Όταν αναγκάζεσαι να δουλέψεις έναν ρόλο σε μια άλλη γλώσσα, αρχικά μπαίνει μια απόσταση, όπως αν τα λέω καλά, κι αυτή η απόσταση δημιουργεί το περιθώριο ώστε να βγουν στην επιφάνεια νέα πράγματα που ίσως και να μην τα είχες σκεφτεί αν τα έλεγες αυτοματοποιημένα στη μητρική σου. Τα γαλλικά πλέον μου είναι τόσο οικεία και τα νιώθω σαν μητρική μου γλώσσα.
Έχεις καταφέρει να συνδυάζεις τις δουλειές σου σε Ελλάδα και Γαλλία; Έχεις χάσει δουλειές λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων σε μια από τις δύο χώρες όπου ζεις και εργάζεσαι;
Από το 2016 αποφάσισα ότι δεν πρέπει να λέω «όχι» σε δουλειές εδώ γιατί είμαι Έλληνας, ενώ στη Γαλλία είμαι ως Έλληνας που μιλάει άπταιστα τα γαλλικά. Εκείνη τη χρονιά δούλεψα στη παράσταση «Ορέστεια» σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά και ένιωσα πως ξαναβρίσκω τα πατήματά μου μιλώντας και παίζοντας στη γλώσσα μου.
Όλα αυτά τα χρόνια έχω καταφέρει να συνδυάσω τις δουλειές μου, αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Πέρυσι έκανα γυρίσματα για την ταινία του Πάνου Κούτρα «Dodo», η οποία παρουσιάστηκε στο φετινό Φεστιβάλ Καννών, και με το που θα τελείωνα επέστρεφα στο Παρίσι για να ξεκινήσω γυρίσματα για μια γαλλική ταινία κρατώντας έναν βασικό ρόλο. Για δύο βδομάδες αναγκαστήκαμε να διακόψουμε τα γυρίσματα για το «Dodo», λόγω κρουσμάτων κορωνοϊού, με αποτέλεσμα να πάει το πρόγραμμα πίσω και να χάσω τη γαλλική ταινία. Δεν πειράζει, είναι όλα μέσα στο παιχνίδι. Θα ήθελα πάρα πολύ να είχα παίξει στη γαλλική ταινία, αλλά πάμε στα επόμενα. Με το πέρασμα του χρόνου έμαθα πως όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Αν είμαστε σε επικοινωνία με το «μέσα» μας και τον ανώτερο εαυτό μας, έρχονται τα πράγματα στη σωστή στιγμή, κι αυτό με έχει κάνει πιο ήρεμο. Δεν έχω πλέον αυτή την αγωνία που ένιωθα όταν πρωτοξεκινούσα, δεν προερχόμουν και από καλλιτεχνική οικογένεια.
«Έκλεισε» να παίξει σε ταινία του Γούντι Άλεν
Σύντομα θα προσθέσεις στο βιογραφικό σου ότι έπαιξες σε ταινία του Γούντι Άλεν! Πώς προέκυψε η συνεργασία και ποιες ήταν οι πρώτες σου αντιδράσεις όταν το έμαθες;
Μέσα στον Αύγουστο, όταν ήμουν σε διακοπές, ο ατζέντης μου με ενημέρωσε πως έδωσε το βιογραφικό μου και υλικό από δουλειές μου στην casting director η οποία είναι υπεύθυνη για την νέα ταινία του Γούντι Άλεν. Ακούγοντας τον ατζέντη μου είπα «πάρα πολύ ωραία», αλλά δεν ενθουσιάστηκα, καθώς γνωρίζω τη διαδικασία και ξέρω πως πολλές φορές μπορεί ούτε καν να απαντήσουν. Προχθές ο ατζέντης μου με ενημέρωσε πως ο Γούντι Άλεν με διάλεξε για την ταινία. Πραγματικά έμεινα! Ούτε δοκιμαστικό δεν χρειάστηκε να κάνω, γιατί απ' ό,τι έμαθα του άρεσα και θέλει να είμαι στην ταινία. Άρχισα να ουρλιάζω από τη χαρά μου.
Θα παίξω σε μια σκηνή, την έχω ήδη, μόνο που δεν ξέρω κάτι παραπάνω για την ταινία. Όπως ενημερώθηκα από τον ατζέντη μου, ο Γούντι Άλεν, αν του αρέσει ένας ηθοποιός, όπως δουλεύει και ανάλογα με το τι βγάζει στο σετ, μπορεί να του δώσει παραπάνω λόγια ή να του πει να έρθει και την επόμενη ημέρα.
Προσωπικά είναι μεγάλη η χαρά μου που θα συμμετάσχω σε ταινία του Γούντι Άλεν, πάντα έβλεπα τις ταινίες του και εννοείται πως είναι σημαντικό ακόμα και για το βιογραφικό μου.
Η συμμετοχή του σε ταινία βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη με πρωταγωνιστή τον Matt Dillon
Πριν τον Γούντι Άλεν είχες υπογράψει για ακόμα μια διεθνή ταινία. Μπορείς να μου κάνεις κάτι παραπάνω;
Πλέον μπορώ να το πω πως θα παίξω σε ταινία του βραβευμένου και με Όσκαρ σκηνοθέτη Fernado Trueba με πρωταγωνιστή τον Matt Dillon. Ο Trueba έχει πάρει πολλά βραβεία και έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με την Πενέλοπε Κρουζ και τον Αντόνιο Μπαντέρας. Έκανα δοκιμαστικό για την ταινία και πριν λίγες ημέρες τον συνάντησα από κοντά για να μιλήσουμε σχετικά με τον ρόλο και να κάνω το fitting. Ήταν πολύ φιλικός, επικοινωνιακός, γελάσαμε πολύ και μου είπε πως με διάλεξε για την ταινία. Μου μίλησε για τη συνεργασία μου με τη Rampling πριν 8 χρόνια, και για μένα είναι μεγάλη η χαρά μου που το είχε δει και θέλησε να συνεργαστεί μαζί μου.
Για την ταινία δεν μπορώ να πω τίποτα παραπάνω. Ανυπομονώ να γνωρίσω από κοντά και τον Matt Dillon.
Στο Φεστιβάλ Καννών με ταινίες διά χειρός Πάνου Κούτρα
Πριν λίγο καιρό πήγες για δεύτερη φορά στο Φεστιβάλ Καννών με την ταινία «Dodo» του Πάνου Κούτρα. Τι σε κέρδισε στην ταινία;
Να σου πω πως η πρώτη φορά που πήγα στο Φεστιβάλ Καννών ήταν το 2014 ξανά με ταινία του ίδιου σκηνοθέτη, το «Ξενία» όπου είχα έναν μικρό ρόλο, αλλά είχα την τύχη να βρεθώ στο κόκκινο χαλί και να ζήσω αυτή τη μοναδική εμπειρία. Το ξαναέζησα κι φέτος!
Όταν διάβασα τον ρόλο μου και το σενάριο, μου άρεσε πάρα πολύ, καθώς πρόκειται για μια πολυεπίπεδη ταινία γραμμένη με χιούμορ που επικεντρώνεται στην κρίση των ανθρώπων. Γιατί πλέον η κρίση έχει πάει σε όλα τα επίπεδα, επηρεάζοντας σημαντικά τις ανθρώπινες σχέσεις κάθε μορφής. Ο Πάνος Κούτρας έχει κάνει μια εξαιρετική ταινία, απόλαυσα ξανά τη συνεργασία μας και είμαι χαρούμενος που είχα βασικό ρόλο.
Το Φεστιβάλ Καννών είναι το ίδιο λαμπερό όπως το βλέπουμε εμείς μέσα από τις φωτογραφίες και τις κοσμικές εμφανίσεις στο κόκκινο χαλί;
Από κοντά είναι περισσότερο λαμπερό! Βρίσκεσαι με συναδέλφους σου που έχουν μια παγκόσμια καριέρα και το φεστιβάλ είναι το σημείο συνάντησης. Φέτος, μεταξύ άλλων, συνάντησα τον Τομ Χανκς, τον Mads Mikkelsen, όπου το να μιλάω με τέτοιες προσωπικότητες είναι πραγματικά δώρα ζωής και μόνο σ’ ένα τέτοιο φεστιβάλ μπορεί να συμβεί. Για μένα και τους συναδέλφους μου αυτό είναι τροφή για να πάρουμε δύναμη, να επιμείνουμε και να βάλουμε νέους στόχους. Μέσα από αυτό το λαμπερό γεγονός, με τις φωτογραφήσεις στο κόκκινο χαλί, τους σωματοφύλακες που σε συνοδεύουν, την προβολή της ταινίας, το πάρτι στη συνέχεια, τις κριτικές, λες «κάνω το επάγγελμα που αγαπώ« και έρχεται η στιγμή της αποδοχής και της επιβεβαίωσης. Σίγουρα η επιβεβαίωση έρχεται κι άλλες φορές, προσωπικά την έχω εισπράξει απλόχερα και είμαι χαρούμενος, αλλά για έναν Έλληνα ηθοποιό η χώρα μας είναι πιο περιορισμένη σε αυτά, και όταν έρχεται κάτι τόσο μεγάλο, σου δίνει χαρά, δύναμη και ώθηση. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, αγαπώ πολύ τη χώρα μου, είναι κομμάτι μου και την κουβαλάω στην καθημερινότητά μου στο εξωτερικό, απλώς οι δυνατότητες που έχει ένας Έλληνας ηθοποιός δεν είναι ίδιες με έναν Άγγλο ή Αμερικανό, αμέσως με το κομμάτι της γλώσσας μπαίνεις σε άλλο επίπεδο.
Από την άλλη, λέω είμαι Έλληνας που ζει στο εξωτερικό και κάνει σημαντικά πράγματα πάνω στην τέχνη του. Όλα είναι σε συνάρτηση με το ποιοι είμαστε, τι εκπέμπουμε, τι δουλειά κάνουμε με τον εαυτό μας και με το επάγγελμά μας ώστε να καλυτερεύσουμε. Έχω κάνει αυτή τη διαδρομή με επίγνωση, συνειδητότητα και πολλή δουλειά.
Αλήθεια, πώς είναι η ζωή σου στη Γαλλία; Τι απολαμβάνεις να κάνεις;
Μένω στο Παρίσι σε ένα πολύ όμορφο μέρος. Σίγουρα είναι διαφορετικά να έρχεσαι ως τουρίστας και αλλιώς να μένεις μόνιμα σε έναν τόπο. Για μένα το Παρίσι είναι μια μοναδική πόλη, και όταν πρωτοήρθα ήμουν εκστασιασμένος με την ομορφιά του, μου άρεσαν τα πάντα. Περνώντας ο καιρός, όπως κάθε πόλη, έχει τα θετικά και τα άσχημα κομμάτια της, που φυσικά κι αυτά είναι μέσα στην κουλτούρα της χώρας. Οι Γάλλοι έχουν εντάξει τη φύση και τα πάρκα στην καθημερινότητά τους και είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Όταν πρωτοήρθα μου είχαν κάνει εντύπωση οι ατελείωτες ουρές που είχαν έξω από τα μουσεία με τον κόσμο να κάθεται υπομονετικά στην ουρά για δύο και τρεις ώρες. Στην πορεία μπήκα κι εγώ σε αυτή τη νοοτροπία. Επιπλέον, οι Γάλλοι είναι πολύ ευγενικοί, ακόμα και αν κάποιες φορές η ευγένεια είναι επιφανειακή και επίκτητη, ωστόσο επιβεβαιώνει την κουλτούρα τους και προσωπικά μου ταιριάζει ιδιαίτερα.
Οπότε, και την Αθήνα έχεις δει με διαφορετική ματιά;
Ακριβώς! Πλέον έχω δει και τα όμορφα κομμάτια της Αθήνας που παλαιότερα δεν τα έβλεπα. Λείποντας μεγάλα χρονικά διαστήματα και επιστρέφοντας κάθε τόσο, άρχισα να ανακαλύπτω ξανά την πόλη όπου μεγάλωσα.
Κάνοντας όλη αυτή τη δουλειά με τον εαυτό σου, πότε ανακάλυψες πραγματικά εσένα;
Με ανακάλυψα αρκετά χρόνια μετά αφού είχα κάνει πολλή δουλειά με τον εαυτό μου. Πάντα υπήρχαν πτυχές που δεν ήθελα να αγγίξω. Από το 2018 πιστεύω πως είμαι πιο αληθινός και με έχω αποδεχτεί. Αυτό έγινε έπειτα από ένα πολύ σημαντικό γεγονός που μου συνέβη. Και, ξέρεις, πλέον δεν κυνηγάω την αποδοχή, όπως παλαιότερα, γιατί πολύ απλά με αποδέχθηκα.
Ο ηθοποιός μάς ξεναγεί στο Παρίσι
Αγαπημένη σου βόλτα στο Παρίσι: Δίπλα στον Σηκουάνα όλες τις εποχές.
Τρία μουσεία που πρέπει να επισκεφθούμε: Πρέπει να απαντήσω μόνο τρία; Όλα είναι εξαιρετικά! Μουσείο του Λούβρου, μουσείο d’Orsay, μουσείο Rodin, Centre Pompidou, Bourse du commerce-collection Pinault.
Το καλύτερο μέρος για περπάτημα: Το Bois de Vincennes. Εκεί πήγαινα σχεδόν καθημερινά με τον σκύλο μου, όσο είχα την τύχη και χαρά να τον έχω στη ζωή μου. Ένα υπέροχο δάσος με ωραία μονοπάτια, λίμνη.
Το ιδανικό μέρος για πικ-νικ: Το Bois de Vincennes και το πάρκο des Buttes-Chaumont. Οι Γάλλοι σε κάθε ευκαιρία λατρεύουν να βγαίνουν στον ήλιο, και όποτε είναι εφικτό λόγω καιρού το πάρκο γεμίζει με κόσμο και καρό τραπεζομάντηλα στο γρασίδι.
Από πού να πάρουμε κρουασάν και μακαρόν: Κρουασάν οπωσδήποτε στο chez Carette στην plage des Vosges, macarons στο Ladurée.
Πρόταση για μεσημεριανό: Στο cafe Charlotte
Πρόταση για δείπνο: Chez Astier και Polydor
Τι πρέπει να δοκιμάσουμε οπωσδήποτε στη γαλλική πρωτεύουσα: Τη γαλλική μπαγκέτα, foie gras, pot au feu, cassoulet και, φυσικά, τα εξαιρετικά κρασιά και τυριά τους.
Ποια είναι τα αγαπημένα σου σημεία στο Παρίσι; Βόλτα στο canal saint-Martin και στον Σηκουάνα, βόλτα στην περιοχή La campagne à Paris, που είναι σαν ένα μικρό χωριό, στους μαγικούς κήπους Jardin des Tuileries και jardin de Luxembourg, στο Marais και το νησάκι saint Louis.