Ο ευφυής φωτογράφος Θεόδωρος Βρανάς μετέτρεψε την καθημερινότητά του σε Τέχνη και επί επτά ολόκληρα χρόνια δημιουργούσε μια σειρά από αυτοπορτραίτα που στόχο έχουν να καυτηριάσουν εικαστικά την εμμονή της εποχής μας με την ατέρμονη αυτοπροβολή στα social media. Παρακολουθήσαμε την έκθεσή του Absorbed, ένα άτυπο ημερολόγιο από αναπάντεχες selfies, στην γκαλερί Blender και συνομιλήσαμε μαζί του.
Όταν λίγα χρόνια πριν, η αδερφή του, η διάσημη stand-up comedian Κατερίνα Βρανά, έπεσε σε κώμα, κατά τη διάρκεια περιοδείας της στη Μαλαισία, ο Θεόδωρος Βρανάς αντιμετώπισε το φόβο του θανάτου όπως και η ίδια, με θάρρος, κινητοποιώντας έναν δημιουργικό μηχανισμό για να ξορκίσει την ωμότητα της φρίκης. Σηκώνοντας την κάμερά του και φωτογραφίζοντας κάθε στιγμή από την άγρια αυτή περιπέτεια -αλλά και ολόκληρη την πορεία της Κατερίνας από την εντατική σε εκείνη τη μακρινή πόλη Malacca της Μαλαισίας, έως την επιστροφή και επανένταξή της στην Ελλάδα-, μετέτρεψε την σκληρή καθημερινότητα σε έκθεση φωτογραφίας, δημιουργώντας αίσθηση. Παράλληλα, ως μουσικός, συνδύασε τα τύμπανα και τους ηχογραφημένους από τη ΜΕΘ, δημιουργώντας ένα πειραματικό solo άλμπουμ που ονομάζεται “Visceral Reactions”.
Αυτή τη φορά η καυστική και χιουμοριστική του ματιά βάζει στο μικροσκόπιο της κάμεράς του τη σχέση όλων μας με το κινητό μας, διερευνώντας υπό το πρίσμα των social media τα όρια μεταξύ Τέχνης και πραγματικότητας, ναρκισσισμού και επικοινωνίας, επιδειξιομανίας και δημιουργικότητας. Με μια σειρά από ειρωνικά αυτοπορτραίτα σε έναν ψηφιακό κόσμο μιας διαρκώς αυξανομένης αυτοπροβολής, ο Θεόδωρος Βρανάς στο νέο του εικαστικό πρότζεκτ «Absorbed», αναρωτιέται μεταξύ άλλων «τι αντιλαμβάνονται, άραγε, οι γύρω μας για τις εσωτερικές μας εκρήξεις από τις ενδυματολογικές μας επιλογές, αλλά και τι εκμαιεύουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας, στη θέασή του σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης;».
Πόσο αληθινός και πόσο πλασματικός είναι ο κόσμος εικόνων-εντυπώσεων που γεννιέται με ένα ατελείωτο scroll down, από το πρωί έως το βράδυ, στην οθόνη του κινητού μας; Πόση αλήθεια κρύβεται πίσω από όλη αυτή τη σκηνοθεσία; Στη έκθεση του Θεόδωρου Βρανά που είδαμε στην γκαλερί Blender στη Γλυφάδα, ένας άνδρας δημιουργεί ένα άτυπο ημερολόγιο ενός ολόκληρου έτους που αποτελείται από σκηνοθετημένες selfies, για να θέσει έναν βασικό προβληματισμό: «Στη μετάβαση από τον παλιό κόσμο στον καινούριο, τι από τον εαυτό μας θα παραμείνει ίδιο;».
Ο τίτλος της έκθεσης Absorbed (απορροφημένος) θα μπορούσε να είναι ο τίτλος στη βιογραφία μιας ολόκληρης εποχής, της ψηφιακής, που μας απορροφά σε κινητά, tablet, laptops. Τελικά είμαστε πράγματι απορροφημένοι στον μικρόκοσμο μας ή είμαστε πιο συνδεδεμένοι και κοινωνικοί από ποτέ με τη βοήθεια των κοινωνικών δικτύων;
Πιστεύω πως εγώ προσωπικά είμαι απορροφημένος στον μικρόκοσμό μου. Εξού και η ονομασία της έκθεσης. Ο χαρακτήρας που δημιούργησα είναι απορροφημένος στα προβλήματά του, αλλά και στην εμμονή του με τα προβλήματα που έχει και δεν μπορεί ή δεν θέλει να λύσει. Φυσικά, δεν είμαστε όλοι απορροφημένοι και καλωδιωμένοι στα κινητά μας και τα σόσιαλ μίντια. Το να έχεις ζωή μακριά από τα σόσιαλ μίντια είναι αποδεδειγμένα πιο υγιές από το ανάποδο. Το θέμα είναι πόσο ανάγκη το έχει ο καθένας και πόσο αναλώνεται σε αυτό που κάνει. Χάρη στο διαδίκτυο και τα σόσιαλ μίντια κρατάω επαφή με φίλους από τα εφηβικά μου χρόνια αλλά και με ανθρώπους που δεν γνωρίζω αλλά θαυμάζω και ανακαλύπτω τη δουλειά που κάνουν. Αυτό πριν είκοσι χρόνια ήταν πολύ πιο δύσκολο και χρονοβόρο για να γίνει. Την ίδια στιγμή, το ότι μου δίνεται αυτή η συγκεκριμένη δυνατότητα διαρκούς επικοινωνίας και ενημέρωσης της ζωής των άλλων πιθανότατα να μου αποσπάει πολύτιμο χρόνο και ενέργεια από την επικοινωνία με τον άνθρωπο που βρίσκεται την ίδια στιγμή ακριβώς απέναντι μου.
Όλο αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στο Instagram και στο Facebook, η παντοκρατορία της εικόνας, είναι έκφραση δημιουργικότητας, είναι εσωτερικός μονόλογος, φλυαρία και θόρυβος ή μια ομαδική έκθεση σε μια τεράστια ψηφιακή γκαλερί; Έγινε Τέχνη η καθημερινότητα και καμβάς η πιο απλή έκφανσή της; Τι διαχωρίζει τελικά την Τέχνη από την επιδειξιομανία και την ανούσια υπερέκθεση;
Κάποιος θα μπορούσε να πει πως η επιδειξιομανία είναι και τέχνη. Είναι ένα καύσιμο στο θέατρο. Τώρα που το σκέφτομαι κάποιος μπορεί να πει πως εγώ είμαι επιδειξιομανής επειδή σε αυτή την δουλειά έχω βάλει τον εαυτό μου σε κάθε φωτογραφία. Που δεν ισχύει κάτι τέτοιο αλλά πιστεύω πως θα μπορούσε κάποιος να το ερμηνεύσει έτσι. Φοβάμαι να απαντήσω τέτοιες ερωτήσεις διότι δεν έχω μελετήσει τόσο πολύ την θεωρία της τέχνης και δεν γνωρίζω πάρα πολλούς από τα εκατομμύρια καλλιτεχνών που υπάρχουν στο κόσμο. Με το κινητό μπορείς να κάνεις θαύματα μέσα σε λίγα λεπτά και να είναι ένα έργο τέχνης από μόνο του. Επειδή το έκανες στο κινητό όμως πιθανότατα δεν μπορεί να θεωρηθεί έργο τέχνης. Παρόλα αυτά εάν κάποιοι πασίγνωστοι, κλασσικοί ζωγράφοι ή φωτογράφοι είχαν το κινητό στα χέρια τους πριν διακόσια χρόνια ποιος ξέρει τι θα μπορούσανε να δημιουργήσουν και πόσο χρόνο θα τους έπαιρνε. Πριν από 200 χρόνια ο πληθυσμός στην Ελλάδα ήταν περίπου 3 εκατομμύρια. Τώρα, είμαστε 5 με 6 εκατομμύρια μόνο στην Αθήνα. Είναι τελείως διαφορετικά τα δεδομένα. Η δυνατότητα να βρεθείς στην άλλη μεριά του κόσμου και να έχεις μόνιμη επαφή με τους δικούς σου είναι κάτι που βλέπαμε μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Οι οποίες ταινίες είναι επίσης μια καλλιτεχνική έκφραση, μια συναισθηματική αποτύπωση της ανησυχίας του πώς μπορεί να είναι το μέλλον σε μερικά χρόνια. Από την άλλη μεριά, μας παίρνουν τηλέφωνο στο κινητό μας κι αν δεν το σηκώσουμε έχουν παράπονα. Η οικογένεια μας, οι φίλοι μας, η δουλειά μας. Μπορεί και να μην μας ξανά πάρουν για κάποια δουλειά επειδή δεν σηκώσαμε την κλήση εκείνη την στιγμή. Η ταχύτητα και η αμεσότητα σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε έχει αλλάξει. Το αν παραμένουμε σε κάποια πράγματα στάσιμοι ή απαρχαιωμένοι είναι επειδή το διαλέγουμε εμείς ή δυστυχώς το διαλέγουν άλλοι για εμάς.
Γιατί επιλέξατε τα αυτοπορτραίτα και όχι τη φωτογράφιση άλλων προσώπων; Υπάρχει κάποια ερμηνεία πίσω από αυτή την επανάληψη του ίδιου -εν προκειμένου- του δικού σας προσώπου σε διάφορες στιγμές/«ρόλους»/συνθήκες;
Ιδανικά θα ήθελα κάποιον άλλον στην θέση μου. Θα ήμουν και πιο ευέλικτος στις γωνίες που θα διάλεγα να φωτογραφίσω. Αλλά ήταν αδύνατον. Υπάρχουν πολλές τοποθεσίες που είναι εκτός Αθήνας και κάποιες εκτός Ελλάδας. Αυτό έκανε πολύ πιο δύσκολο το εγχείρημα να έχω μαζί μου έναν άνθρωπο να ποζάρει σε κάθε εικόνα. Έτσι άρχισα να φωτογραφίζω τον εαυτό μου. Με διευκόλυνε στο να δημιουργήσω κάποιες εικόνες πολύ πιο γρήγορα και για παράδειγμα να τελειώσω αυτή την δουλειά φέτος και όχι το 2050.
Βάζοντας όμως τον εαυτό μου να ντύνεται, να καπνίζει και βασικά να υποκρίνεται σε κάθε εικόνα μεγέθυνε πολλές ανησυχίες μέσα μου. Μία από αυτές είναι πως ίσως αυτό κάνουμε μία ζωή για να ανταπεξέλθουμε μέσα στην κοινωνία την οποία ζούμε. Εμφανίζουμε ένα άλλο προσωπείο για να είμαστε πιο αρεστοί στους γύρω μας. Αυτό που κάνουμε δηλαδή με τα σόσιαλ μίντια και τις σελφις. Και τα σόσιαλ μίντια ευημερούν από τις σελφις. Κατά κάποιο τρόπο έχει αποτελέσει και μια μορφή επικοινωνίας. Αυτός ο ναρκισσισμός προσωπικά μου δημιουργεί μία αποστροφή. Ο αυτοσαρκασμός στις εικόνες δημιουργήθηκε κατευθείαν σαν αντίδραση σε αυτό, διότι δεν μου αρέσουν οι σέλφις. Παρόλα αυτά δημιούργησα μια δουλειά γεμάτη με αυτοπορτραίτα. Εξού και η ειρωνεία που ελπίζω να είναι ορατή σε κάθε εικόνα.
«Τον αυθορμητισμό στο διαδίκτυο πιστεύω πως τον βλέπουμε μόνο σε βιντεάκια με γκάφες»
Σκηνοθετώντας τελικά διαρκώς τον εαυτό μας στα κοινωνικά δίκτυα, τελικά ζούμε ή είμαστε διαρκώς στο πλατό, στα γυρίσματα μιας εν εξελίξει ταινίας; Τι ρόλο παίζει ο αυθορμητισμός σε όλο αυτό;
Τον αυθορμητισμό πιστεύω πως τον βλέπουμε μόνο σε βιντεάκια με γκάφες. Με κόσμο που σκοντάφτει και πέφτει ή με κάποια ατάκα που μπορεί να είναι παράλογη και αστεία ή με αντιδράσεις του κόσμου την ώρα κάποιου απρόσμενου συμβάντος όπως μια φυσική καταστροφή. Στα σόσιαλ μίντια αναγκαστικά υπάρχει μια δόση σκηνοθεσίας και υποκρισίας. Υπάρχει και αυθορμητισμός αλλά σπανιότατα θα εμφανιστεί. Μας παρακολουθούν και μας κρίνουν πάρα πολλοί από την στιγμή που εμφανιζόμαστε στα σόσιαλ μίντια. Πόσοι από μας θα τραβήξουμε αυθόρμητα μια σέλφι που δεν μας κολακεύει καθόλου αλλά αξίζει να την ανεβάσουμε στην Χ πλατφόρμα; Μας παρακολουθεί πάρα πολύς κόσμος και συχνά δεν είναι καν φίλοι μας. Δεν ανεβάζει κανείς στο προφίλ του την συναισθηματική κατάστασή του όταν τον απολύουν από την δουλειά του ή μόλις τον απέρριψε ο/η σύντροφός του. Ο κόσμος έχει τα δικά του προβλήματα οπότε δεν θέλει και την στεναχώρια κάποιου τρίτου στο κεφάλι του. Παρόλα αυτά θα ζηλέψει όταν παρακολουθήσει κάποιο τρίτο να είναι συνέχεια χαρούμενος, να είναι διασημότητα, να παίρνει προαγωγή, να βγάζει λεφτά ή οτιδήποτε πιστεύει πως είναι καλύτερο από αυτό που κάνει ο ίδιος. Θέλουμε αυτό που έχει ο διπλανός μας και ξαφνικά δεν μας φτάνει το δικό μας.
Εκτός από φωτογράφος είστε και ντράμερ. Βλέποντας μουσικά την καθημερινότητα μας στην Αθήνα, τι σόι soundtrack θα είχε;
Είμαι εποχιακός τύπος ανθρώπου όταν ακούω μουσική οπότε πάει ανάλογα με τον μήνα που διαβαίνουμε εκείνη την στιγμή. Το κατακαλόκαιρο θα ακούσω διαφορετικούς δίσκους από τον χειμώνα. Με εμπνέει διαφορετικά ο καιρός σε σχέση με αυτό που ακούω. Όταν έχει κουφόβραση μου ταιριάζει το σάουντρακ που είχε ο Γκουστάβο Σανταολάγια στην ταινία Βαβέλ. Βέβαια, μέσα στην ίδια ταινία έχει ένα άλλο κομμάτι που μου ταιριάζει για τις μέρες που βρέχει κι έχει κρύο. Μέσα στην Αθήνα, στο κέντρο, είναι πολλές οι φορές που θα έβαζα κάτι κοντά στο χώρο του πανκ ροκ ή μέταλ. Οι άπειρες πολυκατοικίες, η βρώμα, τα διαλυμένα πεζοδρόμια, η κίνηση στους δρόμους, η έλλειψη πρασίνου και καμιά φορά η γενικότερη αναρχία που επικρατεί στη πόλη, μου προκαλεί έναν εκνευρισμό που ίσως εκείνη την ώρα ο σκληρός ήχος να είναι το πιο κατάλληλο σάουντρακ για την ψυχική μου ηρεμία.
Αν έπρεπε να επιλέξετε τις πιο δυνατές φωτογραφικές σας εμπειρίες από τη μέχρι τώρα πορεία σας, ποιες θα ήταν αυτές;
Οι πρώτες δύο που έρχονται στο μυαλό μου είναι η φορά που φωτογράφισα τον Μπάρακ Ομπάμα πριν γίνει πρόεδρος της Αμερικής και η παρουσίαση του πρώτου φωτογραφικού βιβλίου που εξέδωσα πέρυσι στην γκαλερί BLENDER.
Η φωτογράφιση του Ομπάμα συνέβη το 2008 όταν ήμουν στην πολιτεία του Νιού Χάμσαϊρ για την κάλυψη των προεκλογικών εκστρατειών των υποψηφίων του κάθε κόμματος. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Ομπάμα σε ένα αμφιθέατρο ενός σχολείου, είχε σχηματιστεί μια μεγάλη ουρά από φωτορεπόρτερ έξω από την είσοδο οι οποίοι περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους για να μπουν να τον φωτογραφίσουν. Δεν είχα άδεια για να φωτογραφίσω μέσα στο αμφιθέατρο αλλά σκέφτηκα να μπω στην ούρα μήπως και παρουσιαζόταν η ευκαιρία. Κρέμασα όλες τις κάμερες πάνω μου, μια σε κάθε ώμο και μία στα χέρια μου και απλά ευχόμουν να περάσω απαρατήρητος ανάμεσα από τους υπόλοιπους φωτογράφους. Μπροστά μου ήταν ένα παιδί με μια μικρή καμερούλα από την σχολική εφημερίδα του συγκεκριμένου σχολείου. Όταν έφτασε η ασφάλεια κοντά μας το παιδί δεν είχε άδεια οπότε έπρεπε να τον απομακρύνουν από την ουρά. Πιστεύω πως εξαιτίας αυτού του περιστατικού όταν στη συνέχεια είδαν εμένα με όλες τις κάμερες κρεμασμένες πάνω μου δεν με ρώτησαν ποτέ για την άδεια και συνέχισαν στον επόμενο. Και κάπως έτσι βρέθηκα μέσα στο αμφιθέατρο και σήμερα να έχω δύο καρέ με το Μπάρακ Ομπάμα στο αρχείο μου.
Πέρυσι παρουσίασα στην γκαλερί BLENDER το πρώτο μου φωτογραφικό βιβλίο ονόματι “But, why Palanka?”. Το βιβλίο αφηγείται φωτογραφικά ένα τουρ που είχα κάνει με την μπάντα μου τους PALE OAKS, στα Βαλκάνια και την Ευρώπη. Η παρουσίαση έγινε με κλειστά τα φώτα και με προτζέκτορες που πρόβαλαν τις εικόνες του βιβλίου στους τοίχους. Την ίδια ώρα, με μόνη πηγή το φως από τους προτζέκτορες, πραγματοποίησα μια συναυλία με τους Pale Oaks μέσα στον ίδιο χώρο. Ο συνδυασμός αυτών των δύο μαζί δημιούργησαν ένα πολύ έντονο συναίσθημα ευφορίας που ήταν σχετικά πρωτόγνωρο για μένα.
Το AI (Artificial Intelligence) έχει μπει για τα καλά στο παιχνίδι της φωτογραφίας. Πώς το βλέπετε αυτό; Είναι ένα πεδίο, στο οποίο θα μπαίνατε ευχάριστα, ένα εργαλείο που θα μπορούσε να εξελίξει τη δουλειά σας ή μια παγίδα;
Μέχρι στιγμής δεν το έχω χρησιμοποιήσει. Με ανησυχεί λίγο. Πιστεύω πως σίγουρα θα διευκολύνει την δουλειά μου αλλά στο μέλλον δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Φοβάμαι πως θα είναι άλλος ένας λόγος για να μην βγαίνει ο κόσμος από τα σπίτια του και να τα δημιουργούν όλα μέσω των υπολογιστών. Και μαζί με αυτό κάποιοι κλάδοι της φωτογραφίας να εξαφανιστούν τελείως. Θα φωτογραφίζεις μια κούπα στο γραφείο σου με το κινητό σου, θα την βάζεις στην οποιαδήποτε πλατφόρμα AI, θα δίνεις τις κατάλληλες οδηγίες στο πως θα θέλεις να φαίνεται αυτή και ο περίγυρός της, θα διορθώνει οποιαδήποτε ατέλεια κατόπιν εντολής σου και αυτό θα το κάνει σε ένα δευτερόλεπτο. Και η εικόνα θα είναι σαν να την τράβηξε κάποιος επαγγελματίας φωτογράφος στο στούντιο του. Όπως σε τόσα άλλα πράγματα έτσι και στην φωτογραφία θα είναι πολύ χρήσιμο εργαλείο στην αρχή αλλά θα αλλάξει ριζικά την ζωή μας στη συνέχεια. Κι αυτό με φοβίζει λιγάκι.
«Όταν αρρώστησε η αδερφή μου η φυσική μου αντίδραση ήταν να αρχίσω να φωτογραφίζω τα πάντα γύρω μου»
Η αδερφή σας, η Κατερίνα Βρανά, βίωσε μια φοβερή περιπέτεια και με θάρρος τόσο εκείνη όσο και εσείς το μετουσιώσατε σε τέχνη με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Είναι η Τέχνη και το χιούμορ ένα κάποιο νόημα σε έναν κόσμο κενού νοήματος;
Το νόημα πιθανότατα το δίνει η λέξη αγάπη και όχι η Τέχνη. Η τέχνη ως τέχνη είναι μια λέξη που έχει πάρα πολλές έννοιες από πίσω κι εγώ δεν είμαι ειδήμων να την αναλύσω. Και δεν θέλω να φανώ ρομαντικός ή γραφικός. Μου φαίνεται περίεργο μόνο και μόνο που γράφω την λέξη αγάπη. Αλλά αν υπάρχει αγάπη σε αυτό που κάνεις και έχεις ανθρώπους γύρω σου που επίσης αγαπάς, θα σου δώσει νόημα να υπάρχεις σε αυτό τον κόσμο. Κάποιος μπορεί την Τέχνη να την ονομάσει και άμυνα. Όπως και το χιούμορ. Χιούμορ έχει πάρα πολύς κόσμος. Όπως έχει και κινητά και φωτογραφικές μηχανές. Το τι αποφασίζει να κάνει με αυτά είναι που κάνει την διαφορά. Η αδερφή μου είναι γεννημένη για να κάνει αυτού που κάνει. Δεν υπερβάλλω. Από πάρα πολύ μικρή ηλικία, μπορεί και 3 ετών, ήθελε να είναι επί σκηνής. Όταν αρρώστησε το μόνο πράγμα που σκεφτόταν ήταν το πότε θα ξεκινήσει πάλι τις παραστάσεις. Περισσότερο αυτό ήταν στο μυαλό της παρά η αποθεραπεία της. Δεν γεννιούνται πολλοί με αυτή την αποφασιστικότητα για το τι θέλουν να κάνουν με την ζωή τους, ειδικά από μικρή ηλικία. Πόσο μάλλον όταν κοντεύουν να πεθάνουν. Και το χιούμορ σίγουρα βοηθάει στο να σπάει την σοβαρότητα και το δράμα των γεγονότων που συμβαίνουν σε μας ή στους γύρω μας.
Εγώ, σε αντίθεση με την αδερφή μου, ξεκίνησα να ασχολούμαι με την φωτογραφία και τη μουσική όταν τελείωσα το σχολείο και κυρίως όταν ξεμπέρδεψα με τον στρατό δύο χρόνια μετά. Κατά κάποιο τρόπο αργοπορημένος θα έλεγε κανείς. Και ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι αν αυτό που κάνω έχει νόημα στη ζωή μου ή όχι. Παρόλα αυτά όταν αρρώστησε η αδερφή μου η φυσική μου αντίδραση ήταν να αρχίσω να φωτογραφίζω τα πάντα γύρω μου. Δεν το σκέφτηκα καν. Έγινε ενστικτωδώς. Οπότε δεν ξέρω εάν είναι Τέχνη ή μια μορφή άμυνας ή αγάπη σε αυτό που κάνω ή ένας τρόπος έκφρασης για το τι συμβαίνει μέσα μου και αν αυτό μου δίνει νόημα να συνεχίζω να υπάρχω κι εγώ σε αυτό τον κόσμο.
Info: Absorbed – Θεόδωρος Βρανάς, The Blender Gallery, Ζησιμοπούλου 4 , Γλυφάδα, τηλ: 2130280597
Διάρκεια: Έως και 23 Δεκεμβρίου
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη 10:00-18:00, Τετάρτη-Παρασκευή 10:00-20:00 και Σάββατο 12:00-16:00
- ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- Κατερίνα Βρανά στο iefimerida.gr: «Γραπώθηκα από τη ζωή, έκανα πλάκα με τις νοσοκόμες ενώ ήμουν παράλυτη»
- Νταϊάνα: Άβουλο πιόνι (κατά το The Crown), «αγία» ή μια χειριστική προδομένη γυναίκα που διψούσε για εκδίκηση;
- H Κόλαση του Δάντη, το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας έγινε graphic novel με συγκλονιστική εικονογράφηση