Ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι εμβληματική μορφή του ελληνικού σινεμά. Το καλοκαίρι θα παίξει για πρώτη φορά τραγωδία, στην «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη. Σε μια εξομολογητική συνέντευξη μίλησε για τη ζωή του, τον κινηματογράφο, τα παιδιά του και πολλά άλλα.
«Οι δικοί μου ήταν όλοι ηθοποιοί, ο πατέρας κι η μητέρα μου, οι θείοι και οι θείες μου, οι πάντες. Μικρός ακόμα τους είχα ακολουθήσει στα μπουλούκια, μετά την Κατοχή. Με έβαζαν πάνω στην σκηνή να παίξω, ήμουν και ψηλό παιδί, έδειχνα μεγαλύτερος και μπορούσα να πω και δύο κουβέντες παραπάνω. Μετά έμπλεξα με έναν ερασιτεχνικό θίασο και έπαιξα έναν ολόκληρο μονόλογο του Κουρτελίν.
Ωστόσο δεν μπορώ να θυμηθώ ότι έβλεπα από κάτω το κοινό και ότι μ΄ενδιέφερε αυτή η ιστορία. Προσπάθησα πολλές φορές να σκεφτώ αν με τράβηξε κάτι, αλλά πάντα ένιωθα σαν να ήταν κάποιος άλλος.
Ημασταν και παιδιά ανερμάτιστα, μετά την Κατοχή, ούτε σπουδές ούτε τίποτα, τα σχολεία χάλια. Είχα δουλέψει σε εργοστάσια, σε βαλιτσάδικα, με πλαστικά κουμπιά, σε κοσμηματοπωλεία, πήγα και νωρίς στρατιώτης, εθελοντής, σμηνίτης, για να φορέσω την ωραία στολή με το γραβατάκι. Δεν είχαμε όμως καμιά κουλτούρα. Τότε οι οικογένειες δεν προσπαθούσαν να μορφώσουν τα παιδιά τους αλλά να τα ταΐσουν. Ημασταν διαλυμένοι. Κάναμε ό,τι μας κατέβαινε. Ονειροπολούσαμε».
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Γιώργου Κωνσταντίνου στο Bovary.gr.