To concept store της Μαρίας Λαιμού στο Λονδίνο, που έκανε προορισμό την Chiltern Street, έρχεται στην Αθήνα και παρουσιάζει δημιουργούς μόδας και homeware, κόντρα στη fast fashion. Είναι το Mouki mou -με τη φυτεμένη ταράτσα κάτω από την Ακρόπολη.
Στο Μπρούκλιν, «στο βάθος του Μπρούκλιν» με διορθώνει η Μαρία Λαιμού, ιδρύτρια του concept store «Mouki mou» και της εταιρίας Rainbowwave. Στο βάθος του Μπρούκλιν, λοιπόν, στο εργαστήριό της, πάνω στον τεράστιο ξύλινο πάγκο της, η Judy Geib έχει απλωμένα ανάμεσα στα εργαλεία της σκόρπια διαμάντια, ρουμπίνια, σμαράγδια, χρυσό. Μόνη της τα συναρμολογεί σε κοσμήματα. «Είναι καταπληκτικό» μού περιγράφει η Μαρία Λαιμού που συνεργάζεται με την Geib για το ιστορικό πλέον Mouki mou στο Λονδίνο. Όμως από το Μπρούκλιν και τον πάγκο με τα σκόρπια πολύτιμα υλικά, τα κοσμήματά της θα φτάσουν και στην Αθήνα.
Μπαίνοντας στο Mouki mou της Αθήνας -τα επίσημα εγκαίνια είναι στις 4 Μαΐου- ένα άλλο τραπέζι σε περιμένει. Μεγάλο, μεταλλικό, σχεδιασμένο ειδικά για τον χώρο από τα χέρια της σπουδαίας Ελληνίδας της κεραμικής, της κυρίας Ελένης Βερναδάκη. Οι κεραμικές δαντέλες της στέκουν στον τοίχο στον επόμενο χώρο, σαν λάβαρο, σήμανση. Στην Πλάκα, στον αριθμό 15 της Διογένους, εκεί που τελειώνει ο πεζόδρομος που εκκινεί από το ιστορικό εστιατόριο «Πλάτανος» και κλείνει στον τοίχο της οικίας Mπενιζέλου, εγκαταστάθηκε το αθηναϊκό Mouki mou.
Δέκα χρόνια μετά τη δημιουργία στο Λονδίνομ στην Chiltern Street, «τότε δεν ήξεραν την περιοχή ούτε οι ταξιτζήδες στο Λονδίνο. Τώρα έχει γίνει εξαιρετικά δημοφιλής», λέει η Μαρία Λαιμού, καθώς καθόμαστε στην ταράτσα της κατοικίας του ’70 που στεγάζει το κατάστημα. Κάτω ακριβώς από την Ακρόπολη, με έναν κήπο να ορθώνεται στην άκρη της ταράτσας, έξω από τις πλάκες, όπως τον φύτεψε η Έλλη Παγκάλου.
Προσπαθώ να καταλάβω αν μυρίζω λεβάντα, φασκόμηλο και αναρωτιέμαι γιατί τολμά να φέρει ένα κατάστημα με ρούχα, κοσμήματα, είδη για το σπίτι που δημιουργούνται κατά βάση από καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες και έχουν ένα εξαιρετικά εξειδικευμένο κοινό. Δεν είναι αυτό που λέμε fast fashion -είναι το αντίθετο. «Πήρα την απόφαση ακριβώς έναν χρόνο πριν. Είχα φύγει από την Αθήνα στα 17 μου, ερχόμουν μόνο ως επισκέπτρια. Υπάρχουν φυσικά οι συναισθηματικοί λόγοι, για παράδειγμα. Όπως και ο μπαμπάς μου ο Γιώργος μετά τα πενήντα, με τα παιδιά να έχουν μεγαλώσει, ένιωσα ότι έφτασα σε ένα μεταίχμιο. Θέλεις να γυρίσεις ξανά στις ρίζες σου. Στην παιδική ηλικία. Ένας κύκλος. Μια επιστροφή», λέει.
Στο Λονδίνο, στις ΗΠΑ, στο Τόκιο και τις άλλες χώρες όπου δραστηριοποιείται με την εταιρεία της Rainbowwave, συχνά τη ρωτούν πού μπορούν να βρουν ένα κατάστημα σαν το Mouki mou για τις επισκέψεις τους στην Αθήνα.
«Άρχισα να σκέφτομαι την Ελλάδα με διαφορετικό μάτι. Έβλεπα ότι άρχισαν να έρχονται στην Αθήνα άνθρωποι από διάφορες χώρες και να επιλέγουν να μείνουν εδώ. Αυτό ήταν που με τράβηξε και στο Λονδίνο, ότι υπήρξε κάθε καρυδιάς καρύδι. Η Αθήνα από ένα μικρό, στενό περιβάλλον που ήταν όταν έφυγα, τώρα αποκτά άλλοι χροιά. Έρχονται άνθρωποι από όλο τον κόσμο και κάτι φέρνουν στην πόλη».
Το ένστικτο λειτούργησε και αυτό που ονειρευόταν -ένα κατάστημα γεμάτο φως, ανοιχτό, ψηλοτάβανο, στην αγαπημένη της Πλάκα- έγινε πραγματικότητα σε συνεργασία με την αρχιτεκτόνισσα Λήδα Αθανασοπούλου, η οποία είναι και η δημιουργός των «Εye ring», των χαρακτηριστικών λεπτεπίλεπτων δαχτυλιδιών και σκουλαρικιών με το μπλε μάτι. Είναι από τα λίγα ελληνικής υπογραφής αντικείμενα που φιλοξενούνται αυτή τη στιγμή στο αθηναϊκό Mouki moυ.
«Όταν μια φίλη μου μού έστειλε μια φωτογραφία του κτιρίου δεν μπορούσα να το πιστέψω. Τρελάθηκα. Δεν το σκέφτηκα. Αν και επιχειρηματίας, έτσι δρω. Το ίδιο έκανα και στο Λονδίνο». Αν και το κατάστημα της Chiltern Street είναι 80 τ.μ. (και φυσικά κατόρθωσε να γίνει διεθνής προορισμός), το αθηναϊκό αγγίζει τα 160 τ.μ. και έχει και την υπέροχη ταράτσα με τις απλές φερφορζέ καρέκλες και τον κήπο της Έλλης Παγκάλου που «όπως θα μεγαλώνει ο κήπος έτσι θα μεγαλώνει και το Mouki mou». Σημείωση: Μούκι είναι το χαϊδευτικό της πεθεράς της αλλά και της κόρης της, που βαφτίστηκε έτσι ακριβώς στον Λουμπαρδιάρη.
Η σημασία που δίνεται κατά την επιλογή των αντικειμένων είναι μεγάλη σε σχέση με την ποιότητα και μοναδικότητα των υλικών και φυσικά τις επιταγές της βιωσιμότητας. «H Αnna Schramm της Wommelsdorff Berlin διαλέγει την καλύτερη ποιότητα κασμίρ και τα πλέκουν 27 τεχνίτριες σε όλη τη Γερμανία. Ενώ η ιταλική Boboutic χρησιμοποιεί μηχανές για να πλέκουν μόνοι τους τα ρούχα συνδυάζοντας υφάσματα που ως τώρα δεν είχαμε ποτέ μαζί. Είναι η μόνη μάρκα που έχει αυτό το χαρακτηριστικό», εξηγεί η Μαρία Λαιμού, καθώς περπατάμε περιμετρικά ενός μακρόστενου παραλληλόγραμμου. Είναι οι απλές αλουμινένιες στήλες από τις οποίες κρέμονται τα ρούχα, τοποθετημένα χρωματικά -όλα τα λευκά μαζί, τα μπλε, τα γκρι, τα μαύρα.
«Θέλω όλοι αυτοί οι δημιουργοί να έρθουν στην Ελλάδα. Να πούνε μόνοι τις ιστορίες τους», λέει. Και το ελληνικό στοιχείο; Στο Λονδίνο είναι έντονο, εδώ όμως; Πώς θα το αναδείξει χωρίς να ανταγωνιστεί τα καταστήματα και τις συνεργασίες που έχουν ήδη οι Έλληνες δημιουργοί στη χώρα μας; «Αυτό είναι κάτι που ακόμα σκέφτομαι», μου λέει.
«Θα έχουμε σίγουρα μερικά κομμάτια της Ιλεάνας Μακρή, δημιουργημένα ειδικά για εμάς. Κομμάτια του Φανουράκη με τον οποίο συνεργαζόμαστε ήδη στην Αγγλία. Vintage κοσμήματα Λαλούνη και Ζολώτα. Στα ρούχα ακόμα αναζητώ τι θα κάνω, αν και πρόσφατα η Καλλιόπη μού έδειξε μερικά αριστουργηματικά παραδοσιακά ρούχα και θέλω να τα ενσωματώσω».
Τα αντικείμενα για το σπίτι έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Όμορφα λινά υφάσματα της Chiarastella Cattana, με μικρές φούντες στην άκρη, τα κεραμικά που κάνουν οι Δανοί KH Würtz -πατέρας και γιος που ακολουθεί ακριβώς ίδια την τεχνική του πατέρα του. Μεγάλα κουτάλια της Gabi Veit που θυμίζουν βράχους από τα βουνά στο Τιρόλο, κεραμικά ρόδια του Μανούσου Χαλκιαδάκη. Οι υπέροχες δημιουργίες με φυσητό γυαλί που μοιάζουν με πλάσματα της φύσης, φυτά διάφανα, του Αlexander Kirkeby κ.ο.κ.
Η Μαρία Λαιμού μού μιλά με ενθουσιασμό για έναν κεραμίστα στη Μυτιλήνη που φτιάχνει χελιδόνια και τιρκουάζ κεφάλια, τον κεραμίστα που φτιάχνει μπολ με πλεξούδες. «Πρέπει να με συγκινεί κάτι για να το επιλέξω. Είναι προσωπική υπόθεση. Έτσι λειτουργώ».