Εγκαινιάζεται απόψε, Πέμπτη, στις 18.00 στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων η έκθεση της Χριστίνας Κάλμπαρη «Η εκδρομή» που εμπνέεται από τη νουβέλα «Η εκδρομή των κοριτσιών που χάθηκαν» της Anna Seghers και περιλαμβάνει πίνακες μεγάλων διαστάσεων και μια σειρά σχέδια με κάρβουνο.
Η Anna Seghers ήταν γερμανίδα συγγραφέας, διάσημη για την περιγραφή της ηθικής εμπειρίας του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.
Τι θα δούμε στην εκθεση
Όλα τα έργα έχουν σχέση με το φως και το πώς αυτό διαμορφώνει τον ζωγραφικό χώρο. Φιγούρες σε κατάσταση περισυλλογής μέσα σε έργα μεγάλου μεγέθους που δηλώνουν εμφαντικά το «τώρα», τον υπαρκτό ζωγραφικό χώρο, που προσπαθεί να ζωντανέψει μια ανάμνηση, όχι με διάθεση ρομαντισμού ή νοσταλγίας, αλλά σαν στιγμιότυπα ταινίας που φωτίζουν μία σκέψη, από την οποία κανείς δεν επιθυμεί να δραπετεύσει.
Ο Δήμος Αθηναίων παρουσιάζει τη νέα ατομική έκθεση ζωγραφικής της Χριστίνας Κάλμπαρη με τίτλο «Η εκδρομή» στο Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων, από τις 23 Μαρτίου έως τις 14 Μαΐου 2023. Η έκθεση, που διοργανώνεται από τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ), περιλαμβάνει πίνακες μεγάλων διαστάσεων και μια σειρά σχέδια με κάρβουνο.
Μία έκθεση εμπνευσμένη από νουβέλα
Ο τίτλος της έκθεσης («Η εκδρομή») είναι μια έμμεση αναφορά στη νουβέλα «Η εκδρομή των κοριτσιών που χάθηκαν» της Anna Seghers. Για την Κάλμπαρη, το συγκεκριμένο κείμενο ήταν περισσότερο μια ευτυχής συνάντηση παρά η έμπνευση για να δημιουργήσει τα έργα της. Στην προσέγγιση της Seghers βρίσκει μια απρόσμενη σύμμαχο που τη βοηθά να κατανοήσει τη δουλειά της. Το θάμπωμα της μνήμης, αυτή η μόνιμη ομίχλη μπροστά από τα μάτια της αφηγήτριας μιας μονοήμερης εκδρομής με ποταμόπλοιο στο Ρήνο, αντανακλάται και στις ατμοσφαιρικές εικόνες που ζωγραφίζει.
Όπως η Seghers χρησιμοποιεί τη φύση ως σκηνικό για να μιλήσει για τη λειτουργία και τις δυνατότητες της ενθύμησης, έτσι και η Κάλμπαρη αντιλαμβάνεται τους χώρους στα έργα της ως σκηνικά, τα οποία πλαισιώνουν το συναίσθημα που επιχειρεί να αποτυπώσει. Η αίσθηση της χειρονομίας και της αφής που συνοδεύει το μεγάλο μέγεθος των έργων άλλαξε τον τρόπο που προσεγγίζει τη ζωγραφική. Δουλεύοντας αυτούς τους πίνακες η Κάλμπαρη αισθάνεται ότι μπαίνει μέσα στον ζωγραφικό χώρο, ότι γίνεται και η ίδια μέρος της αφήγησης. Λόγω του μεγάλου μεγέθους, το «τώρα» στα έργα της δηλώνεται εμφατικά: στέκεσαι πια μπροστά σε έναν υπαρκτό ζωγραφικό χώρο. Η καλλιτέχνις δεν αναπαριστά απλώς κάποιες στιγμές από το παρελθόν, ούτε θέλει να αναπαραστήσει φιγούρες με τη μορφή που είχαν σε μια περασμένη δεκαετία. Αντιθέτως, από το παρόν ατενίζει το παρελθόν. Όπως ακριβώς και η ματιά της αφηγήτριας στην «Εκδρομή των κοριτσιών που χάθηκαν», που είναι τώρα εδώ και κοιτάει πίσω, προσπαθώντας να ζωντανέψει μια ανάμνηση.
Οι εσωτερικές, ψυχικές εικόνες της Κάλμπαρη θυμίζουν στιγμιότυπα ταινίας. Κάθε πίνακας είναι σαν μια οθόνη. Όπως τα σκηνικά που έχει σχεδιάσει για παραστάσεις στο θέατρο, τα τοπία της έχουν κάτι το τεχνητό. Οι φιγούρες που ζωγραφίζει βρίσκονται σε κατάσταση περισυλλογής. Δεν είναι ονειροπόληση. Δεν έχουν σχέση με το πραγματικό, με το καθημερινό. Ανήκουν σε μια άλλη σφαίρα, σε έναν μυθοπλαστικό χώρο. Δίνουν την εντύπωση ότι είναι χαμένες (στις σκέψεις τους). Επίσης, δεν υπάρχει τάση φυγής σε αυτές τις εικόνες. Δεν υπάρχει ρομαντισμός. Όταν ζωγραφίζει αυτές τις σκεπτόμενες φιγούρες, η Κάλμπαρη προσπαθεί να φωτίσει κάτι και όχι να δραπετεύσει από αυτό.
Την επιμέλεια της έκθεσης υπογράφει ο Χριστόφορος Μαρίνος, ιστορικός τέχνης, επιμελητής εκθέσεων και δράσεων του ΟΠΑΝΔΑ.
«Για την Κάλμπαρη, το συγκεκριμένο κείμενο ήταν περισσότερο μια ευτυχής συνάντηση παρά η έμπνευση για να δημιουργήσει τα έργα της. Ταυτίζεται με τη ματιά της Seghers, γιατί «είναι με το ένα πόδι στο παρελθόν και με το άλλο στο παρόν, και κοιτάει πίσω συνειδητοποιώντας πράγματα στο τώρα. Ουσιαστικά αυτή ήταν η αίσθηση που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Και επίσης το ότι έχει επιλέξει να πει την ιστορία της μέσα από μια εκδρομή» αναφέρει ο Χριστόφορος Μαρίνος. «Δεν μιλάει για μια συνηθισμένη ημέρα. Εντάσσει την ιστορία σε ένα ειδυλλιακό μέρος, το οποίο, συγχρόνως, μέσα από την αφήγησή της γίνεται τελείως δυστοπικό. Σε αυτό το “έξω” συμβαίνει μια συνειδητοποίηση. Είναι εκεί, σε αυτές τις στιγμές, έξω από την καθημερινότητα, που συνειδητοποιείς πράγματα. Και γι’ αυτό μ’ ενδιαφέρει το φως: να φωτίσεις κάτι που ήταν σκοτεινό και προσπαθούσες να το καταλάβεις».
Παρομοίως, η Κάλμπαρη ανασύρει από το σκοτάδι -από τα βάθη της μνήμης- κάτι αδιευκρίνιστο, δυσδιάκριτο, ασαφές. Στην προσέγγιση της Seghers βρίσκει μια απρόσμενη σύμμαχο που τη βοηθά να κατανοήσει τη δουλειά της. Το θάμπωμα της μνήμης, αυτή η μόνιμη ομίχλη μπροστά από τα μάτια της αφηγήτριας μιας μονοήμερης εκδρομής με ποταμόπλοιο στο Ρήνο, αντανακλάται και στις ατμοσφαιρικές εικόνες που ζωγραφίζει. «Αυτό που προσπαθώ να κάνω δεν είναι αναπαράσταση. Είναι η αποτύπωση της ενθύμησης ενός συναισθήματος. Γι’ αυτό και η χρωματική γκάμα είναι περιορισμένη. Γιατί αν προσέθετα επιπλέον χρώματα, το έργο θα γινόταν πιο ρεαλιστικό» αποσαφηνίζει η καλλιτέχνις. Ενώ τώρα η εικόνα είναι σαν θολή ανάμνηση, σαν ξεθωριασμένη φωτογραφία. «Σαν να έχει πέσει φως στα μάτια σου και βλέπεις το έργο ξασπρισμένο. Και είναι σαν να υπάρχει μια τομή στον χρόνο, ένα πάγωμα, όπου εκείνη την ώρα κάτι συνειδητοποιείς» προσθέτει.
Η πρώτη ύλη για τις εικόνες της Κάλμπαρη δεν είναι προϊόν δημιουργικής φαντασίας. Όπως και άλλοι καλλιτέχνες, ανατρέχει στο διαδίκτυο αλιεύοντας παλιές, vintage φωτογραφίες. Αφαιρεί και συνδυάζει στοιχεία· δεν χρησιμοποιεί ποτέ αυτούσια μια φωτογραφία. Οι εικόνες της προκύπτουν μέσα από μια διαδικασία κολλάζ: ένα βουνό μπορεί να προέρχεται από μια μακέτα, από ένα διόραμα, και η φιγούρα να είναι δανεισμένη από μια άλλη πηγή. Άλλες φορές αφαιρεί πρόσωπα, ιδίως όταν υπάρχουν πολλά στοιχεία. Όλες οι φωτογραφίες είναι από τις δεκαετίες ’20, ’30 και ’40, κυρίως από την Αμερική και τη Βόρεια Ευρώπη. «Επειδή θέλω να μιλήσω για ανάμνηση και ενθύμηση, δεν θα χρησιμοποιήσω μια σύγχρονη φωτογραφία. Αντίθετα οι εικόνες από την εποχή του μεσοπολέμου με ενδιαφέρουν πολύ» λέει η ίδια» καταλήγει ο Χριστόφορος Μαρίνος .
Ποια είναι η Χριστίνα Κάλμπαρη
Η Χριστίνα Κάλμπαρη (γενν. 1975) είναι ζωγράφος και εργάζεται επίσης στο θέατρο ως σκηνογράφος-ενδυματολόγος. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Βερολίνου (Udk) και παρακολούθησε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Ψηφιακές Μορφές Τέχνης» της ΑΣΚΤ.
Έχει διακριθεί με το 1ο Βραβείο Φωτογραφίας στην 4η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης στη Φλωρεντία (2001). Έχει λάβει ερευνητική επιχορήγηση από το Υπουργείο Πολιτισμού (2020) και από το Ίδρυμα Biehler von Dorrer στο Μονάχο (2018). Έχει παρουσιάσει 11 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ενδεικτικά, στη Batagianni Gallery στην Αθήνα, στη Francoise Heitsch Gallery στο Μόναχο, στη Joey Ramone Gallery στο Ρότερνταμ, στην ARTcore Gallery στο Μπάρι. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως στην 7η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης του Πεκίνου (2017), στη 2η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2009), στην 4η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Φλωρεντίας (2001), στο Sotheby’s International Young Art σε Τελ Αβίβ, Άμστερνταμ και Μόσχα (2003), στην Contemporary Greek Photography, ΝBK, Βερολίνο (2005), στη Luciano Benetton Collection, Βενετία (2015) και στο Festival of Independents, Άμστερνταμ (2012).
Η έναρξη της έκθεσης θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 23 Μαρτίου 2023, 18:00-21:00
Διάρκεια έκθεσης: 23 Μαρτίου – 14 Μαΐου 2023
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη - Παρασκευή 11:00 - 19:00 Σάββατο - Κυριακή 10:00 - 15:00, Δευτέρα κλειστά. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων: Βασ. Σοφίας, Πάρκο Ελευθερίας, στάση Μετρό: Μέγαρο Μουσικής, Πληροφορίες: 210 7232604- 210 7224028