Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέτυχε το 2019 να μετατοπίσει την ΝΔ (του) προς το ευρύτερο κέντρο.
Και στις 25 Ιουνίου του 2023, δείχνει να ολοκλήρωσε πανηγυρικά την συγκεκριμένη πολιτική στόχευση, αφού κυριαρχεί αναμφισβήτητα στον συγκεκριμένο χώρο, από τις παρυφές της ακραίας δεξιάς, μέχρι την έλλογη δημοκρατική αριστερά…
Στην πρώτη του κυβερνητική θητεία, παρά τις τεράστιες δυσκολίες και αντιξοότητες που προέκυψαν καταιγιστικά από την πολυεπίπεδη παγκόσμια κρίση, αλλά και τα προβλήματα που ανέκυψαν από τις ολιγωρίες, τις παραλείψεις της κυβέρνησής του και τα χρόνια σωρευμένα προβλήματα της χώρας, πέρασε απολύτως επιτυχώς την δοκιμασία.
Έπεισε (με την θεαματική την εκλογική του επίδοση σε δυο συνεχόμενες αναμετρήσεις) την κοινωνία, ότι αυτός μπορεί να της εγγυηθεί την πρόοδο και τις προοπτικές ασφάλειας και ευημερίας, σ’ ένα ανταγωνιστικό, αβέβαιο και διαρκώς μεταβαλλόμενο παγκόσμιο τοπίο. Αυτά, ήταν τα… «εύκολα». Τα δύσκολα με τα οποία έχει τώρα να παλέψει, είναι μπροστά του. Τα οράματα, οι στόχοι και τα προγράμματά του που εξέθεσε στον κόσμο, θα πρέπει και να υλοποιηθούν στον μεγαλύτερο κατά τον δυνατό βαθμό. Τώρα έχει μάθει από τα λάθη και τις αδυναμίες της προηγούμενης διακυβέρνησής του, θα πρέπει να μην τα επαναλάβει σε καμιά περίπτωση και να είναι πιο έτοιμος να διαχειρισθεί τα όποια νέα προβλήματα του τύχουν. Και που νομοτελειακά θα του τύχουν, όπως σε όλες τις κυβερνήσεις ανά την υφήλιο αναφύονται από την πραγματικότητα…
Το επιχείρημα (σωστό και ρεαλιστικό) της σύγκρισής του με τα πεπραγμένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, δεν το έχει πλέον στην φαρέτρα του. Τώρα θα συγκρίνεται… με τον εαυτό του και τα δικά του πεπραγμένα, πράγμα απαιτητικό που δεν επιτρέπει επικοινωνισμούς . Είναι… καταδικασμένος να επιβεβαιώνει καθημερινά σε όλες τις κρίσεις και τα δύσκολα που θα προκύπτουν την διαχειριστική δεξιότητα και ικανότητα που επέδειξε στην πρώτη του θητεία. Και μάλιστα σε δύσκολους τομείς (υγεία, παιδεία, δικαιοσύνη, κοινωνική φροντίδα και μέριμνα, άμυνα και εξωτερική πολιτική) που ο ίδιος τόσο προεκλογικά όσο και στις προγραμματικές δηλώσεις του όρισε ως επείγουσες και άμεσες προτεραιότητές του…
Η κοινωνία, εντελώς διαφορετική από εκείνη της 10ετούς κρίσης «της οργής και της απόγνωσης», την οποία εκμεταλλεύθηκε και χειραγώγησε απερίσκεπτα ο κ. Τσίπρας, δεν περιμένει από την νέα κυβέρνηση θαύματα «εδώ και τώρα». Περιμένει, όμως, στοχευμένες πολιτικές δράσεις που θα επιτρέπουν αισιοδοξία και θα πείθουν ότι η χώρα έχει μπει και ακολουθεί με σύνεση και υπευθυνότητα τον δρόμο της κανονικότητας και της σταδιακής προόδου.
Σ’ αυτήν την πορεία, η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκης θα είναι «ευαίσθητη» εξ αιτίας της ανόδου των εξτρεμιστικών ομάδων που εκπροσωπούνται πλέον στην Βουλή (ιδίως σε ζητήματα λ.χ. ελληνοτουρκικών σχέσεων, θεσμικού εκσυγχρονισμού, αναγκαίων συστημικών αλλαγών κ.λ.π), ενώ την ίδια ώρα θα δέχεται- και προσωπικά ο Μητσοτάκης- κριτική από τους φιλελεύθερους υποστηρικτές του σε όποιους συμβιβασμούς, τακτικούς ή στρατηγικούς, κάνει…
Και, φυσικά, υπάρχει πάντα και μια παράπλευρη-αλλά πολύ ουσιώδης, σημαντική, παράπλευρη «συνθήκη»: όσο η οικονομία εξακολουθεί και θα εξακολουθεί να πορεύεται θετικά και με προοπτικές, η διευρυμένη κεντρώα πολιτική του θα τυγχάνει στήριξης και αποδοχής. Σε αντίθετη περίπτωση (άσχετα με το αν θα ευθύνεται κυρίως η κυβέρνηση ή όχι), και ειδικότερα αν και άλλα μη οικονομικά ζητήματα προκαλέσουν κρίση και απογοήτευση, μια αίσθηση αποτυχίας του «επιτελικού κράτους», τότε πρωθυπουργός και κυβέρνηση θα αποδειχθούν πολύ ευάλωτοι.
Ένας παράλληλος κίνδυνος, ελλοχεύει και εξ αιτίας της ανυπαρξίας, ουσιαστικά, στιβαρής ,συντεταγμένης και υπεύθυνης αντιπολίτευσης. Ο κυκεώνας που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ, οι συνεχιζόμενες (παρά τα… ξόρκια) αντιθέσεις και ιδέες μεταξύ των κομμουνιστικογενών αμετανόητων ιδεοληπτικών και του… εσμού των «άλλων» που δείχνουν να περιορίζονται σε σχεδιασμούς προσωπικών πολιτικών, προϊδεάζουν ότι θα χρειαστεί πολύς και κρίσιμος χρόνος μέχρι το συγκεκριμένο κόμμα να αποφασίσει αν μπορεί να επανιδρυθεί (και ο Τσίπρας παραμονεύει…) και να συμβαδίσει με την νέα πραγματικότητα και όχι να σουλατσάρει στο δικό του… σύμπαν.
Κι’ από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει μετά την… ζάλη της εκλογικής του «θριαμβικής» πλην ισχνότατης επιτυχίας, να ξεπεράσει τον διάχυτα αμήχανο και απροσανατόλιστο μικρομεγαλισμό του, και να αρχίσει να συγκροτείται με σοβαρότητα, υπομονή και μεθοδικότητα, σε σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. ..
Μέχρι τότε, θα ισχύει το «γοητευτικό» παράδοξο ότι η κυβέρνηση θα ασκεί και τον ρόλο της αντιπολίτευσης του εαυτού της! Χαριτωμένο αλλά ανέφικτο. Με την αλαζονεία να καραδοκεί…