Απορώ γιατί η Αριστερά έπρεπε να σπάσει σε χίλια κομμάτια αν είναι να επαναλαμβάνουν όλοι την ίδια, αποτυχημένη, πολιτική συνταγή.
Στο φορολογικό νομοσχέδιο, για παράδειγμα, που για πρώτη φορά τολμάει να βάλει χέρι (και φόρους) στους ελεύθερους επαγγελματίες, τα αριστερά κόμματα έπαιξαν όλα τον ίδιο λαϊκιστικό σκοπό. Τι νέο ευαγγελίζεται, επομένως, ο Αλέξης Χαρίτσης όταν χαϊδεύει τους φοροφυγάδες, από κοινού με ΣΥΡΙΖΑ, Ζωή, Βαρουφάκη και ΚΚΕ;
Ή τι νέο κομίζει στην πολιτική σκηνή η Έφη Αχτσιόγλου, η οποία έσπευσε προχθές να τοποθετηθεί κατά του φράχτη του Έβρου, επαναλαμβάνοντας την ίδια (αποτυχημένη) μεταναστευτική πολιτική που είχε και στο προηγούμενο κόμμα της; (Οpen, 6/12).
Η αντιπολίτευση είναι σήμερα ένας απέραντος και αχρείαστος διαγωνισμός αριστεροσύνης. Πέντε αριστερά κόμματα, μία πολιτική - για να παραφράσω τη γνωστή ρήση του Περισσού. Στο παιχνίδι εμπλέκονται, φυσικά, και τα φιλικά της ΜΜΕ. Ωθώντας, συνήθως, σε πιο λαϊκιστικό ρεπερτόριο. Τα μόνα θέματα, για παράδειγμα, που απασχόλησαν τον αριστερό Τύπο, μετά την ομολογουμένως επιτυχημένη επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, ήταν αν υποκλίθηκε ο Γεραπετρίτης και τι γλύκισμα έριξαν στον Πίνατ για να βγει στο κεφαλόσκαλο του Μαξίμου! Μιλάμε για φωστήρες στα γεωπολιτικά και στις διεθνείς εξελίξεις...
Και, μιλώντας για Ερντογάν, να σημειώσω ότι την πιο άστοχη ανακοίνωση την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, που συμβούλευσε τον Μητσοτάκη να μιμηθεί τον Τσίπρα στα ελληνοτουρκικά. Πάλι καλά που δεν τον προέτρεψαν να το κάνει όπως ο Παυλόπουλος, όταν ο Ερντογάν βρήκε μπροστά του έναν καναπέ και θρονιάστηκε στη μέση, αφήνοντας στην άκρη τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η εικόνα έκανε τον γύρο των διεθνών ΜΜΕ. Και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις φετινές, καλά προετοιμασμένες συναντήσεις από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Και, για να επιστρέψω στο θέμα μου: Δεν μπορείς να μάθεις σε παλιό σκυλί νέα κόλπα, λέει η λαϊκή σοφία. Για να 'ναι Νέα, η οποιαδήποτε Αριστερά, είναι αδιανόητο να επαναλαμβάνει μονότονα το αποτυχημένο ρεπερτόριο για τον κακό φράχτη στον Έβρο, τον Γρηγορόπουλο και τον Ζακ, τον ανάλγητο Μητσοτάκη, την κακή φορολογία. Αυτά είπαν την τελευταία εβδομάδα.
Και ακόμη περισσότερο: Για να είναι Νέα η Αριστερά, δεν μπορεί να υμνεί τον Πούτιν, να νοσταλγεί τα Δεκεμβριανά, να διοργανώνει γιορτές μνήμης για τον Δημοκρατικό Στρατό, να κρεμάει πορτρέτα του Βελουχιώτη στα γραφεία, να θεωρεί επαναστάτες τους τρομοκράτες της «17Ν». Μας τα 'παν κι άλλοι, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Φανταστείτε μια Βουλή με τέσσερα-πέντε κόμματα να ψέλνουν το ίδιο μονότονο τροπάριο: η Νέα Αριστερά να λέει ότι ο Κασσελάκης δεν είναι αριστερός, το ΚΚΕ να λέει ότι Νέα Αριστερά και ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αρκετά αριστεροί, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά να λέει ότι ΚΚΕ, Νέα Αριστερά και ΣΥΡΙΖΑ είναι αστικά κόμματα, κι όλοι μαζί αυτοί οι αριστεροί να ερίζουν για ένα άδειο πουκάμισο.
Και στο μεταξύ ο Κυριάκος Μητσοτάκης να κόβει βόλτες με το σκέιτ στα ερείπια.
Χρειαζόταν η Ελλάδα ένα ακόμη αριστερό κόμμα; Είχαμε ήδη Ριζοσπαστική Αριστερά, Ανανεωτική Αριστερά, Δημοκρατική Αριστερά, Αντικαπιταλιστική Αριστερά και δεν ξέρω τι άλλο. Πάρτε, κόσμε, τώρα που γυρίζει. Πού βρίσκονται όλοι αυτοί σήμερα;
Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση είναι όχι. Κι αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία, τη διέλυσε η φράση του Ευκλείδη Τσακαλώτου, στο ξεκίνημα της Νέας Αριστεράς (με το υποτιθέμενο βρετανικό του χιούμορ): «Βρισκόμαστε εδώ για να απαξιώσουμε την απαξίωση της πολιτικής»! Εγγυημένα βαθιά χασμουρητά λέγεται αυτό σε απλά ελληνικά.
Οι απορίες μου δεν είναι προσχηματικές. Κάποιος από το κόμμα Χαρίτση-Αχτσιόγλου θα πρέπει να μας εξηγήσει τι νέο κομίζουν: Γιατί αν το ζήτημα είναι η Νέα Αριστερά να βρίσκεται αριστερά ή δεξιά του ΚΚΕ, δεξιά του Μ-Λ ΚΚΕ, αριστερά ή δεξιά από την Πλεύση Ελευθερίας, δεξιά από το ΜέΡΑ25 και στη μέση των ΟΑΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ειλικρινά δεν άξιζε τον κόπο τόση ταλαιπωρία.
Και οι απορίες δεν έχουν τελειωμό: Δηλαδή ο Κασσελάκης είναι η Παλαιά Αριστερά, ενώ ο Βίτσας με τη Θεανώ είναι η Νέα Αριστερά; Και πόσα περιθώρια Αριστεράς απομένουν στον κ. Τσίπρα, ο οποίος σχεδιάζει επαναφορά με ινστιτούτο αριστερών ιδεών και πιθανόν με νέο φορέα;
Προς το παρόν, διαθέτω μόνο δύο πρόχειρες εξηγήσεις για όσα περιέγραψα παραπάνω: Η πρώτη, ότι έχουμε την ιδιομορφία στην Ελλάδα να παράγουμε πολύ περισσότερη αριστεροσύνη από όση χρειαζόμαστε ή μπορούμε να καταναλώσουμε. Για τη δεύτερη εξήγηση, ανέτρεξα σε αυτό που έλεγε ωμά η Μαλβίνα: «Η Αριστερά είναι στην πραγματικότητα 10 κ@λοι που ψάχνουν για μια καρέκλα».