Ας δεχθούμε, χάριν της συζήτησης, ότι τον Πολάκη τον «αποθέωναν» οι σκληροί τουπαμάρος του ιδεοληπτικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο (να δεχθούμε πάλι…) με ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια, αποκλειστικά ως την «τζιχάντ» φανατίλα του συγκεκριμένου κόμματος, αυτών που ήθελαν… «φωτιά στα τόπια», «μαχαίρι και τσεκούρι» κολημμένους για… τον Γ' γύρο του Εμφυλίου.
Το… δεξιό ανάλογο του Πολάκη, τον Μπέο, ποιοι τον διατηρούν αμετακίνητη «πολιτική δύναμη», ποιοι ταυτίζουν τον πανέμορφο Βόλο με αυτό το απαίσιο θρασίμι; Τι σόι μυαλά, ψυχή και ανθρώπινα συναισθήματα είναι όλοι αυτοί που το βράδυ των εκλογών τον… χειροκροτούσαν έξαλλα, και τον επικροτούσαν για το χυδαίο κήρυγμα ομοφοβικού, ρατσιστικού μίσους, με εκφράσεις χαμαιτυπείου;
Γιατί, ομολογώ, ότι από τον… γνωστό Μπέο, με το συζητήσιμο πολιτικό-επιχειρηματικό παρελθόν και την «θήτευσή» του στα σίδερα της φυλακής (που, ωε γνωστόν, είναι για τους λεβέντες) τον δήμαρχο που χαστουκίζει δημόσια επικριτές του, φτύνει, βρίζει και καταβρέχει με την μάνικα, δεν περίμενα κάτι ευπρεπέστερο. Αλλά αυτό το… αλαλάζον πλήθος των επευφημούσαν για τα όσα εξεμούσε, ομολογώ ότι με εξέπληξε και με προβλημάτισε καταθλιπτικά…
Αυτό το παρακμιακό θέαμα, όπως και η στήριξη που δίνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τόσο στον Πολλάκη όσο και στον Μπέο, μπας και πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά; Μήπως αποτελεί σαφέστατη ένδειξη και συνιστά προειδοποίηση ότι όλοι μας, ως κοινωνία, έχουμε «ανεπαισθήτως» αρχίζει να εξοικειωνόμαστε, να ζυμωνόμαστε με αυτή την απαξίωση των πάντων, τον εκχυδαϊσμό, το λούμπεν;
Ο Μπέος… επαίρεται γιατί «είναι ένας από μας!!», και όχι κάποιος γιατρός ή δικηγόρος που κυριαρχούν στην πολιτική ζωή «και καταστρέφουν τον κόσμο…». Μπας και γινόμαστε… σαν κι’ αυτόν και τον Πολλάκη; Όμοιος ομοίω αεί πελάζει. Και αυτός ο εκχυδαϊσμός μέρους της κοινωνίας, δεν απέχει πολύ από το να εξελιχθεί σε ενδημία.
Αρκετά υποφέραμε και επιβαρυνθήκαμε ψυχοσυναισθηματικά από οικονομική πτώχευση, μνημόνια, «ανέμελες» κυβερνήσεις που νοιάζονταν μονάχα για τον «παράλληλο κόσμο» και τις ιδεοληψίες τους, πανδημία με την απομόνωση και τους εγκλεισμούς της, εθνικές κρίσεις, πολέμους γύρω μας, ενεργειακή κρίση και συνακόλουθη ακρίβεια. Γκώσαμε. Και όλα τούτα τα δυσβάστακτα, έχουν αφήσει κουσούρια, άγχη με συνακόλουθες «παράπλευρες επιπτώσεις» και στην συμπεριφορά μας ως κοινωνία…
Πιστεύει κανείς ότι η έξαρση της βίας, της παιδικής εγκληματικότητας (που αυξάνει συνθλιπτικά, καθημερινά), το φρικιαστικό καθεστώς bulling σχεδόν σε όλα τα σχολεία, ο εθισμός μας προσωπικός και οικογενειακός σε τέτοιες «μαγκιές» και «παλληκαριές» δεν έχει καμιά σχέση με το «πρότυπο» που εκπέμπουν Μπέη και Πολλάκηδες με καταιγιστικό επαναλαμβανόμενο ρυθμό; Η ευθύνη καταδίκης, απαξίωσης, γκρεμίσματος τέτοιων
Κάποτε η μαγκιά, η λεβεντιά, ο παλληκαρισμός, έννοιες που ταίριαζαν σε απλούς, καθημερινούς λαϊκούς ανθρώπους του μόχθου και της βιοπάλης, ήταν περίπου… τίτλοι Ιπποσύνης που αποκτούσαν άνθρωποι με έγνοια και συμπόνια, στήριξη και αλληλεγγύη για τους αδύναμους του περιβάλλοντός τους.
Σήμερα πια, Μπέη και Πολλάκηδες, καπηλεύονται τους όρους και την λαϊκή αθωότητα, για να χτίσουν και συντηρήσουν καριέρες (και συμφέροντα…), εκπέμποντας ένα ολέθριο μήνυμα σε όλους μας. Τα κόμματα, οφείλουν να απαλλαγούν από το άχθος τους, με τόλμη. Και όλοι εμείς, έχουμε ιερή απομόνωση να τους ξαναγυρίσουμε σ τα λαγούμια που τους ανέθρεψαν!
Γιατί μας μολύνουν όλους…