Το επαναλαμβάνουν μονότονα όλες οι δημοσκοπήσεις: Όσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα προωθεί μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, εκμεταλλευόμενος ακόμη και την αριστερή ατζέντα, όπως τον γάμο ομοφύλων, τόσο η Αντιπολίτευση θα στριμώχνεται στη γωνία.
Και όσο πιο ιστορικές και ριζοσπαστικές είναι οι αλλαγές που προτείνει, όπως η επιστολική ψήφος και τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, τόσο οι αντίπαλοί του χάνουν έδαφος και εγκλωβίζονται σε έναν σκληρό και δομικό συντηρητισμό.
Με το μέρος του ο πρωθυπουργός, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, έχει μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία τάσσεται πλέον υπέρ των τολμηρών αλλαγών και κάνει άλματα εκσυγχρονισμού: η επιστολική ψήφος τυγχάνει σχεδόν καθολικής αποδοχής (74,2%), ανεβαίνει η στήριξη για τον πολιτικό γάμο ομοφύλων (57,8%) και το 59% λέει «ναι» στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια.
Σε εντελώς αντίθετη πορεία, αδυνατώντας να παρακολουθήσει τη νέα εποχή και τις απαιτήσεις της, βρίσκεται η Αντιπολίτευση (αριστερή και ακροδεξιά), είτε λόγω μιας στείρας «επαναστατικότητας», είτε γιατί παραμένει προσκολλημένη σε παρωχημένες και μεσαιωνικές αντιλήψεις.
Προχθές το ΠΑΣΟΚ καταψήφισε την επιστολική ψήφο, μαζί με τους αριστερούς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ) και ακραίους (Βελόπουλος, Νίκη, Σπαρτιάτες). Καταψήφισε δηλαδή μια μεγάλη δημοκρατική τομή, την οποία οι περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμα και η διπλανή μας Τουρκία έχουν ήδη θεσπίσει και χρησιμοποιούν με επιτυχία. Χιλιάδες συμπολίτες μας του brain drain, ή άρρωστοι, ανάπηροι, φοιτητές, ξενιτεμένοι και εποχικοί εργαζόμενοι που θα αναγκαστούν να ταλαιπωρηθούν ή να απέχουν επειδή (και) το ΠΑΣΟΚ δεν ψήφισε κάτι τόσο αυτονόητο και δοκιμασμένο σε δεκάδες χώρες, θα γνωρίζουν πλέον από ποιον να ζητήσουν τον λογαριασμό.
Και για μεν τον ΣΥΡΙΖΑ, που αντιμετωπίζει πρόβλημα ταυτότητας και η αντιπολιτευτική του διείσδυση έχει εξασθενίσει, λόγω Κασσελάκη, η στάση άρνησης στις μεγάλες και αυτονόητες αλλαγές μοιάζει λογική.
Είναι όμως εντελώς αδικαιολόγητο το ΠΑΣΟΚ, που φιλοδοξεί να αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση και να παίξει ρόλο στην ευρύτερη Κεντροαριστερά, να δείχνει φοβικό απέναντι στις μεταρρυθμίσεις που η χώρα μας, έστω και καθυστερημένα, υιοθετεί.
Αντί δηλαδή να βγαίνει μπροστά και να συσπειρώνει το ευρύ μέτωπο λογικής που έχει συγκροτηθεί στην κοινωνία, δειλιάζει και οπισθοχωρεί. Δείχνει ταυτόχρονα να έχει εγκλωβιστεί σε μια συνωμοσιολογική ερμηνεία της πραγματικότητας, που θυμίζει ΣΥΡΙΖΑ, επαναλαμβάνοντας μονότονα την κριτική για τον δήθεν «Όρμπαν» Μητσοτάκη που καταστρέφει τη χώρα και «επιδιώκει την κυριαρχία επί των θεσμών και των μέσων ενημέρωσης» [Ανδρουλάκης, ΕΡΤ, 25/1]. Τα ίδια έλεγε και ο Τσίπρας, σημειώνω, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
Οι γραφειοκρατικές δικαιολογίες που επικαλέστηκε το ΠΑΣΟΚ για να αρνηθεί την επιστολική ψήφο δεν ήταν καθόλου πειστικές. Οχυρώθηκε πίσω από την απόφαση της κυβέρνησης να την επεκτείνει στις εθνικές εκλογές και έκανε κυβίστηση. Από το «ναι» πήγε στο «ίσως» και τελικά στο «όχι», καταψηφίζοντας το νομοσχέδιο. Με αποτέλεσμα να αυτοτραυματιστεί πολιτικά, αδυνατώντας να εξηγήσει πώς ένας απόδημος Έλληνας θα έχει δικαίωμα να ψηφίσει επιστολικά στις ευρωεκλογές, αλλά ακριβώς ο ίδιος δεν θα έχει δικαίωμα ψήφου στις εθνικές εκλογές.
Η μεταρρυθμιστική δυσανεξία του ΠΑΣΟΚ επεκτείνεται και στα νομοσχέδια για τον γάμο ομοφύλων και τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, που έρχονται προσεχώς προς ψήφιση. Για το μεν πρώτο η Χαριλάου Τρικούπη είναι διχασμένη, για το δεύτερο δείχνει σταθερά επιφυλακτική έως εχθρική. Πρόκειται για μια ανεξήγητη στάση, σαν να έχει εγκαταλείψει οριστικά το μεταρρυθμιστικό Κέντρο στον Μητσοτάκη, αυτό που χάρισε ήδη δύο εκλογικές αναμετρήσεις στη ΝΔ και αποτελεί τη βάση της πολιτικής ηγεμονίας της. Ένα Κέντρο που σήμερα «συνομιλεί πολύ πιο εύκολα με τη Δεξιά και είναι αρκετά αντιαριστερό» [Π. Παναγιωτόπουλος, ΕΚΠΑ, έρευνα Prorata]. Και πράγματι, το 41% όσων αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώοι επιλέγουν σήμερα ΝΔ, ενώ το ΠΑΣΟΚ ακολουθεί από μεγάλη απόσταση (17%), με τελευταίο τον ΣΥΡΙΖΑ (9%). Η έλξη που εμφανίζει το κυβερνών κόμμα στο εκλογικό σώμα και προσωπικά ο πρωθυπουργός, καθιστά πιο έντονη την απουσία ενός εναλλακτικού πόλου.
Είναι βέβαιο πως από τις μεγάλες αυτές πολιτικές μεταρρυθμίσεις η δημοκρατία και οι πολίτες μόνο κερδισμένοι θα βγουν. Από την άλλη, η Αντιπολίτευση, όσο περιμένει θαύματα με σταυρωμένα χέρια, οι πιθανότητες να απογοητευθεί αυξάνονται. Και όσο ο πρωθυπουργός, ακολουθώντας την λεγόμενη μέθοδο της «τριγωνοποίησης», μπαίνει με επιτυχία στα χωράφια της Κεντροαριστεράς, τόσο λιγότερος χώρος θα απομένει προς αξιοποίηση.