Η Βουλή με ρητή πρόβλεψη του Συντάγματός μας (αρ. 65 παρ.1) έχει την αρμοδιότητα να θέτει αυτόνομα κανόνες δεσμευτικούς για αυτήν, με τους οποίους ρυθμίζεται η λειτουργία της.
Η αυτονομία αυτή είναι αποκλειστική.
Αυτό σημαίνει ότι κανένα άλλο όργανο του κράτους δεν μπορεί να συμμετάσχει, ή να συμπράξει στην θέσπιση ή στην τροποποίηση του κανονισμού της.
Η πρόβλεψη αυτή «παρακολουθεί» την αρχή της διάκρισης των λειτουργιών, η οποία αποτελεί την πιο βαθιά ριζωμένη αρχή του δημοκρατικού νομικού μας πολιτισμού. Με αφετηρία τον Λοκ και τον Μοντεσκιέ, η ελληνική συνταγματική παράδοση διαπερνάται από το δόγμα της διάκρισης των εξουσιών ως αντίδοτο απέναντι στην αυθαιρεσία. Ως δημοκρατική ασφαλιστική δικλείδα που επιτρέπει τον έλεγχο και την αμοιβαία εξισορρόπηση, καθώς πρέπει «η εξουσία να αναχαιτίζει την εξουσία».
Με απλά λόγια ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να παρεμβαίνει στα του Κανονισμού της Βουλής. Δεν μπορεί να ζητά αλλαγές, γιατί έτσι βολεύει το κόμμα του, ούτε μετά να αλλάζει γνώμη και να απαγορεύει αλλαγές.
Όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι αποτελούν πολύ ψιλά γράμματα για την παρούσα εκτελεστική εξουσία και τον επικεφαλής της.
Ο Πρωθυπουργός την προηγούμενη εβδομάδα τηλεφώνησε στον Πρόεδρο της Βουλής και του «υπαγόρευσε» επιθυμητές τροποποιήσεις του Κανονισμού της Βουλής, προκειμένου ο πρώην κυβερνητικός εταίρος να κατευναστεί διατηρώντας την κοινοβουλευτική του ομάδα. Μετά όμως τον καταιγισμό των αρνητικών και μειωτικών σχολίων, ο ίδιος Πρωθυπουργός άλλαξε γνώμη θέλοντας να ενισχύσει το ηγετικό του προφίλ, και με επιστολή την οποία ο ίδιος γνωστοποίησε έδωσε εντολή στον Πρόεδρο της Βουλής να μην αλλάξει ούτε ένα σημείο στίξης του ισχύοντος Κανονισμού!
Τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι για γέλια, αν δεν συνιστούσαν άλλο ένα σοβαρό θεσμικό ατόπημα. Αν δηλαδή δεν παραβίαζαν τον πυρήνα της δημοκρατικής λειτουργίας και της λειτουργίας των θεσμών.
Αν δεν συνιστούσαν επιχείρηση παράκαμψης της θεσμικής έκφρασης αντίρροπων απόψεων, με στόχο την με κάθε τρόπο ενίσχυση και προστασία της τόσο κωμικά ανομοιογενούς κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Με την επιστολή του ο Πρωθυπουργός αγωνίζεται να πείσει ότι δεν είναι εκβιαζόμενος και ότι διακατέχεται από δημοκρατική ευαισθησία.
Δεν πείθει κανέναν. Φανερώνει αντιθέτως την καθεστωτική του αντίληψη η οποία χαρακτηρίζει τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τις κρίσεις που προκαλούν οι τακτικισμοί του.
Όσοι πρόθυμοι βουλευτές και αν αθροιστούν στην παρούσα πλειοψηφία δεν θα μπορέσουν να ανατρέψουν την συντελεσμένη απονομιμοποίηση της. Ο συνδυασμός λαϊκισμού, διχασμού, αποθέσμισης και τυχοδιωκτισμού είναι σαφές ότι δεν μπορεί να αποτελέσει τη λύση στο ελληνικό πολιτικό πρόβλημα.
Αντίδοτο πολύτιμο στην παρούσα ασφυξία ο σεβασμός στους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού από πολιτικές δυνάμεις που θα ανοικοδομήσουν τη χώρα επενδύοντας στην ενότητα της κοινωνίας.