Το είδαμε κι αυτό. Στη χώρα όπου μεγαλούργησαν οι εθνικοί ευεργέτες, κάποιοι ζητούν να τους καταργήσουμε.
Πρόκειται για τους συνδικαλιστές της δημόσιας εκπαίδευσης Μαγνησίας που ζήτησαν στον υπουργό Παιδείας να απορρίψει δωρεά του Ιδρύματος Μποδοσάκη, με το επιχείρημα ότι η Παιδεία πρέπει να είναι μόνο κρατική και κρατικοδίαιτη.
Προτιμούν, δηλαδή, οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί να μείνουν τα παιδιά μας με τον κονδυλοφόρο της καθυστέρησης, παρά να τους δωρίσουν τίποτα ανάλγητα, καπιταλιστικά κομπιούτερ.
Συμφωνεί ο υπουργός Γαβρόγλου; Μάλλον ναι, γιατί ενώ είναι εύγλωττος όταν νομοθετεί το αναρχο-μπάχαλο, τώρα τηρεί σιγήν ιχθύος. Αυτή η συριζαϊκή τρέλα να εξυψώνεται το περιθωριακό, να υμνείται το τριτοκοσμικό και να αντιμετωπίζονται με μίσος οι ανταγωνιστικοί και σύγχρονοι Ελληνες, είναι αγαπημένη του πατέντα.
Με την ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Μαγνησίας θα τρίζουν τα κόκαλα των Αβέρωφ, Αρσάκη, Ζάππα, Μπενάκη, Συγγρού και τόσων άλλων. Ευεργέτες που σπατάλησαν περιουσίες για να σταθεί στα πόδια του το νεοσύστατο κράτος. Στήριξαν αδρά την εκπαίδευση, τις τέχνες και την περίθαλψη, έχτισαν περίλαμπρα κτίρια που ακόμη σήμερα θαυμάζουμε και χρησιμοποιούμε στην Αθήνα.
Είναι ο αστικός κόσμος -εργατικός, κοσμοπολίτης και φιλόπατρις- που νοιάστηκε για την Ελλάδα του 19ου και 20ού αιώνα. Αλλά και στις μέρες μας, ζούμε δίπλα στα έργα σύγχρονων ευεργετών όπως ο Ωνάσης, ο Λάτσης, ο Μποδοσάκης ή ο Νιάρχος.
Δύο Ελλάδες πάντα υπήρχαν. Μειοψηφική η μία, η Ελλάδα της ελεύθερης αγοράς και της εξωστρέφειας. Πλειοψηφική η δεύτερη, η φοβική Ελλάδα της ήσσονος προσπάθειας και της κρατικοδίαιτης ασυδοσίας. Αυτόν τον διχασμό τον βλέπουμε παντού: στη γειτονιά μας, μέσα στα κόμματα, στον χώρο εργασίας, στο δρόμο.
Οι συνδικαλιστές της Μαγνησίας την δεύτερη Ελλάδα διεκδικούν. Μιλούν τη γλώσσα του κάθε Γαβρόγλου ή του κάθε Φίλη. Μιλούν τη διάλεκτο όσων προτιμούν μια Ελλάδα καθηλωμένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την Ελλάδα προώθησε και ανέδειξε, σε αυτήν στηρίζεται από το 2015.
Και επειδή δεν βλέπω τον Τσίπρα να παίρνει το Νόμπελ Ειρήνης που διαφήμιζαν οι δικοί του (πέτσινο κι αυτό;), τότε αξίζει σε μας ένα Νόμπελ Μπανανίας για τα χαμένα χρόνια.