Αρκετοί θεωρούσαν τη ΔΗΜΑΡ ως το τελευταίο εναπομείναν κύτταρο της ενάρετης Αριστεράς.
Ενα πολιτικό είδος, τέλος πάντων, το οποίο κρατούσε ακόμη κάποια λάβαρα αξιοπρέπειας. Τόσες δεκαετίες μας πήραν τα μυαλά με το περιβόητο αριστερό αξιακό σύστημα!
Αλλά η είσοδος Κουβέλη στην «κοκκινο-γαλάζια» κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έσβησε και τις τελευταίες αυταπάτες για το ηθικό πλεονέκτημα του ευρύτερου χώρου από τον οποίο προέρχεται ο βετεράνος πολιτικός.
Για ποια αριστερή ηθική και αρετή ταλαιπωρήθηκαμε ολόκληρες γενιές Ελλήνων... Με ποια υλικά θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο...
Η υπουργοποίηση του κ. Κουβέλη ήταν φυσικό να προκαλέσει ένα κύμα σαρκασμού. Λίγο η προχωρημένη ηλικία του, λίγο οι αριστερές αντιμιλιταριστικές καταβολές που δεν συνάδουν με τους υπερεθνικισμούς του πολιτικού προϊσταμένου του (με τον οποίο έχουν δημόσια αλληλοσπαραχθεί), κάτι η ένδειξη απροκάλυπτης συναλλαγής με τον Αλέξη Τσίπρα («ρίχνουμε τον Σαμαρά, αλλά θέλω αξίωμα») προκάλεσαν, όπως ήταν φυσικό, αντιδράσεις.
Τα social media ξεσάλωσαν, οι πρώην σύντροφοι ντράπηκαν, στην αντιπολίτευση το είδαν ως παλινόρθωση των φαντασμάτων και ένδειξη κατρακύλας του κυβερνητικού συνασπισμού. Κάποιοι εξέλαβαν την συγκατοίκηση στο υπουργείο με τον κ. Καμμένο ως πολιτική παρωδία, έγιναν και τα αντίστοιχα κολάζ, ξεκαρδιστικά.
Ο Κουβέλης υπαρχηγός της στρατιάς, σε περίοδο όξυνσης του Σκοπιανού και των ελληνοτουρκικών, έδωσε τροφή σε μπόλικη ειρωνεία. Λες και ήθελε να τον εκδικηθεί με τον τρόπο του ο πρωθυπουργός με το υφυπουργείο που επέλεξε να του δώσει! Ας τον έβαζε στο Πολιτισμού, λιγότερο στραπάτσο θα πάθαινε.
Γιατί χρειαζόταν έναν κυβερνητικό διορισμό ο κ. Κουβέλης για να κλείσει τον ιστορικό του κύκλο; Θα μπορούσε να μείνει στη μνήμη της Αριστεράς ως υπερασπιστής των δικαίων και εναρέτων, ευρωπαϊστής και ρεαλιστής πολιτικός.
Με τα λάθη του, αλλά και την ευπρέπεια, την καλλιέπειά του. Συμμετείχε στο «βρώμικο '89», αλλά ήταν άλλες εποχές. Ευθύνεται για την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά, σε κρίσιμη στιγμή, αλλά κάπως το δικαιολογούσε, για την υστεροφημία του, στους συντρόφους.
Ηρθε, λοιπόν, ως φυσική αντίδραση ο σαρκασμός. Δεν βλέπεις καθημερινά έναν δεδηλωμένο αριστερό να διπλώνει τόσο άτσαλα τις ιδεολογικές σημαίες για να τρυπώσει, σαν κλέφτης, στον πιο αμήχανο ανασχηματισμό του Αλέξη Τσίπρα, με μια κυβέρνηση στα κάτω της.
Προηγήθηκαν και μήνες αδιάντροπης κολακείας προς τον πρωθυπουργό. Ενας γέρων ικέτης για μια καρέκλα, πώς να το κάνουμε, δύσκολα γίνεται σεβαστός. Αντίθετα, ακονίζει την ειρωνική διάθεση, για να το πω κομψά.
«Ξύδι!» ήταν η μονολεκτική απάντηση της κόρης του κ. Κουβέλη, Μαρίας, στους επικριτές αυτού του ανιστόρητου διορισμού.
Αυτό κι αν ήταν έκπληξη προερχόμενη από αριστερούς! Ξύδι; Εποφθαλμιά κάποιος τη θέση του πατέρα Κουβέλη, υπό τον Καμμένο; Φθονεί ως τρομερή επιτυχία τον διορισμό ενός ηλικιωμένου ανθρώπου σε ασύμβατο με τις αξίες του υπουργείο; Ζηλεύει κανείς τη διαπόμπευσή του από τους κύκλους της εναπομείνασας ΔΗΜΑΡ; Πόσοι θα ήθελαν να ξεσηκώσουν ένα κύμα γέλιου σε αυτή την ηλικία; Ή, αντί για Νέστορες να καταλήγουν γραφικοί;
Τι μπορεί, άραγε, να σημαίνει «ξύδι» στο στόμα ενός αριστερού; Μπροστά στο βόλεμα, ξύδι στις αξίες. Τα παραμύθια δεκαετιών καταρρέουν για έναν διορισμό, ξύδι. Πικράθηκαν οι σύντροφοι του πατέρα Κουβέλη, ξύδι. Ξύδι στην Αριστερά που δεν μας θεωρεί ικανούς για τα πάντα. Αντί για λεοντόκαρδοι είμαστε χαμαιλέοντες, ξύδι.
Ισως, όλα αυτά μαζί.
Κι όσο θυμάμαι ότι είχα παρεξηγήσει τον Λαζόπουλο, ως κακεντρεχή, όταν είχε πει την αμίμητη ατάκα, στις καλές εποχές του:
«Τι εννοείς είσαι αριστερός;»
«Ε, να, ψηφίζω ΔΗΜΑΡ».
«Ουφ, καημένε, και με κοψοχόλιασες».