Ο Αλέξης Τσίπρας «άπλωσε πολύ τραχανά», κατά πως θα’ λέγε και ο πάλαι ποτέ «πατερούλης» του Χαρίλαος Φλωράκης, και τώρα καλείται να τον μαζέψει ως... χυλόπιτες, όπως του «στέγνωσαν»!
Άμαθος (πολιτική δεν μαθαίνεις στις καταλήψεις και τα ιδεοληπτικά κομματικά υπόγεια) και οιηματίας, εκμεταλλεύθηκε το κύμα της κοινωνικής δυσφορίας εξ αιτίας της κρίσεως, το φούντωσε με ακραία λαϊκίστικο τρόπο, το καβάλησε και πίστεψε ότι δεν θα ξεπεζέψει ποτέ.
Συμπεριφέρθηκε ως πολιτικά νεόπλουτος. Θεώρησε ότι το δύσκολο είναι να φτιάξεις μια περιουσία, όχι να την διατηρήσεις και να την μεγαλώσεις. Και τώρα που άρχισαν τα προβλήματα του «μαγαζιού» που νόμισε ότι ήταν...κολοσσός-πολυεθνική,τώρα που «σκάνε» οι... ακάλυπτες επιταγές η μια μετά την άλλη, τα’ χασε και αντιδρά σπασμωδικά. Μόνο που τα μέτωπα που άνοιξε με ατσαλοσύνη και προχειρότητα, είναι πολλά...
Ακόμη και έμπειροι «μάστορες» της πολιτικής, θα δυσκολεύονταν να τα διαχειρισθούν, να μαζέψουν τις άκρες τους. Πόσο μάλλον ένας προπέτης, ιδεοληπτικός εξουσιολάγνος που δεν είχε ιδέα τι έσπερνε, και τώρα πανικόβλητος καλείται να...θερίσει! Και το χειρότερο; Χωρίς να καταλαβαίνει ότι το ένα λάθος, δεν διορθώνεται με ένα ακόμη μεγαλύτερο-κι’ άλλα πολλά στην συνέχεια- μια θολή και αόριστη στρατηγική, δεν διασκεδάζεται με σπασμωδικές κινήσεις μικροτακτικισμού...
Η πρόθεση του να λύσει (και να κεφαλαιοποιήσει τα οφέλη. Στο εσωτερικό και στο εξωτερικό...) το «μακεδονικό», ήταν σωστή και εθνικά επωφελής. Επειδή, όμως ο κ. Τσίπρας είναι... αυτός που είναι, σκέφθηκε «σατανικά». Μ’ ένα σμπάρο, να αποδειχθεί εθνικός ηγέτης και ταυτόχρονα να διχάσει την αντιπολίτευση!Όχι μόνο δεν επεδίωξε την εθνική συνεννόηση (εκ των ων ουκ άνευ, σε μια τέτοια υπόθεση), αλλά μικρόψυχα αγνόησε όλο τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο, ποντάροντας... στην διάσπαση των άλλων κομμάτων και κυρίως της ΝΔ, πυροδοτώντας τις εσωκομματικές διαφοροποιήσεις τους επί του θέματος...
Αντί να πληροφορήσει με ψυχραιμία την κοινωνία για τα οφέλη μια λύσεως στο «ονοματολογικό», παρασύροντας στην νηφάλια εκτίμηση της κατάστασης και την αντιπολίτευση, το έπαιξε «καπετάν ένας και μοναδικός!». Λοιδόρησε μια συναισθηματική φόρτιση του κόσμου για «το όνομα» (που καλώς ή κακώς είχε καλλιεργηθεί για δεκαετίες), εμφανίσθηκε να δεσμεύεται έναντι της άλλης πλευράς για πράγματα που υπερβαίνουν το εύρος ενός μόνο κόμματος και για τα οποία δεν είχε ενημερώσει καν τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο!
Κι’ όταν η μεθόδευση δεν «του βγήκε», όπως ήταν αναμενόμενο, ξεφούρνισε ένα «όπλο» που συναρμολογούσε και λάδωνε από καιρό, ως «εναλλακτική» για τις... βροχερές μέρες. Την υπόθεση Novartis...
Λειτουργώντας με την γνωστή του αυταρέσκεια και «σιγουριά», και το όπλο αυτό το χρησιμοποίησε με τέτοιο τρόπο (εξωθεσμικά, ψέμματα, ποδηγέτηση της Δικαιοσύνης, επίκληση δήθεν στοιχείων από το...FBI, το οποίο φυσικά και τον «άδειασε»), που τελικά του γύρισε μπούμερανγκ! Και η Novartis, θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους της «παντοκρατορίας» του κ. Τσίπρα. Όχι μόνο ως υπόθεση αυτή καθ’ αυτή, αλλά και λόγω της επίπτωσης που θα έχει σωρευτικά και σε όλα τα άλλα ανοικτά μέτωπα-και τα όποια τυχόν ακόμη ανοίξει στον πανικό του και τις εκλογικές φοβίες του, που ας ευχηθούμε να μην αποδειχθούν καταστροφικά για την χώρα.
Οι επιπτώσεις της πολιτικής αποσύνθεσης που προκάλεσαν οι «ψευδαισθήσεις» του ΣΥΡΙΖΑ ότι έτσι όπως πολιτεύεται... παράγει πολιτική, θα φανούν και μάλιστα σύντομα στο Σκοπιανό. Ο ευφυής κ. Ζάεφ, που επείγεται να εντάξει την χώρα του στον ευρωατλαντισμό (όπως επείγονται και οι ευρωατλαντιστές...), αφού έδειξε προς πάσαν κατεύθυνση την καλή του πρόθεση και συμβιβαστική διάθεση με την «εκστρατεία γοητείας» που εξαπέλυσε, όταν κατάλαβε ότι η λύση που ήταν στο τραπέζι δεν «περπατάει» λόγω αδυναμίας του κ. Τσίπρα να την περάσει, άλλαξε... τροπάριο!
Δεν αλλάζει το Σύνταγμα, το όνομα για «όλες τις χρήσεις» και αμετάφραστο, το βλέπει δύσκολο («πώς θα υποχρεώσεις την Μέρκελ να μας λέει... Γκορνοματσεντονίγια;», διερωτάται...), τη κατάργηση του αλυτρωτισμού την εξαντλεί... στις αλλαγές ονομάτων σε αεροδρόμια και δρόμους και παρατηρεί ειρωνικά «σιγά μπας και απειλούμε να καταλάβουμε τα ελληνικά νησιά...». απαιτεί λύση που να μην προσβάλλει τους συμπολίτες του.
Βλέπει το διαμορφούμενο αδιέξοδο, βλέπει την δυσκολία του κ. Τσίπρα να πείσει σε συμπόρευση την αντιπολίτευση που εδώ που οδηγήθηκαν τα πράγματα από τους κυβερνητικούς χειρισμούς, αποκλείεται να συγκατανεύσει (καλώς ή κακώς, επί της ουσίας-αλλά εκεί την εξώθησαν...), αξιολογεί την αδυναμία του πρωθυπουργού να πείσει ακόμη και... τον κυβερνητικό του εταίρο. Και, κυρίως, βλέπει την δυσφορία εν όψει της μη λύσεως και των ευρωατλαντικών φίλων του. Και χτίζει από τώρα, ψύχραιμα και μεθοδικά, τις προϋποθέσεις όταν έρθει η ώρα του «ποιος φταίει» για το ναυάγιο, ο «μουντζούρης» να μείνει στα χέρια της ελληνικής πλευράς. Την οποία οι σύμμαχοι και εταίροι, θα βρουν τρόπο να παρακάμψουν (θα βρεθούν τρόποι...), καταδικάζοντας τον κ. Τσίπρα όχι μόνο εθνική μοναξιά να... «λύνει» προβλήματα... επιδόματος ενοικίων, αλλά και σε διεθνή απομόνωση!
Και η Novartis, θ’ αποδειχθεί ο καταλύτης εξελίξεων και «των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν...» της τραγωδίας που βιώνουμε.